Wij zijn inclusie

Op 11 juli viert Vlaanderen feest. Terecht, want we hebben veel om trots op te zijn, meer dan we soms denken. Ons land mag dan klein zijn in oppervlakte, het bulkt uit van de wetenschappers, ondernemers, sportlui, kunstenaars en werknemers die uitblinken op elk domein. Wat wij niet hebben aan natuurlijke rijkdommen, compenseren we met knappe bollen en werkkracht. Bij uitstek hier in Leuven, de thuis van onze oudste en beste universiteit, mag dat eens gezegd. Vorig jaar was een uitstekend jaar voor het Vlaamse onderzoek. Maar liefst 1.215 Vlaamse uitvindingen kregen in 2017 een patent bij het Europees patentenbureau, een stijging van 7% met het jaar voordien. De KU Leuven heeft daarin een bepalende rol gespeeld. Er is weinig waar ik als Vlaming en Brabander meer trots op ben.

Motor

Vlaanderen creëert. Vlaanderen innoveert. Die constante vernieuwing vormt de brandstof die de motor van onze economische doet draaien. En ik overdrijf niet als ik zeg dat die motor vandaag op volle toeren draait. Het aantal bijkomende jobs is amper bij te houden. In de laatste twaalf maanden ontving de VDAB maar liefst 271.000 vacatures, waaronder meer dan 110.000 voor laaggeschoolde werknemers. Iedereen die wil werken, die kan in het Vlaanderen van vandaag ook effectief aan de slag gaan en beginnen bouwen aan zijn toekomst. Dat is een niet geringe prestatie, want onder de vorige PS-regering kalfde het aantal jobs in de privésector nog af. Het is onze partij geweest die de economische kentering heeft kunnen inzetten.

Dankzij de taks-shift en de verlaging van de vennootschapsbelasting hebben we de krakende locomotief van onze economie gefikst en onder stoom gebracht. Met succes. Vandaag kan Vlaanderen opnieuw zelfbewust en vol vertrouwen naar de toekomst kijken.

Complexloos

Op deze feestdag vieren wij niet alleen feest, wij hangen ook de Vlaamse vlag uit. Overal in Vlaanderen. We doen dat omdat we trots zijn op wie we zijn. Complex-loos, maar zonder in arrogantie te vervallen. Niet iedereen kan dat zelfbewustzijn smaken. Politieke tegenstanders zeggen over ons Vlaams-nationalisme wel eens smalend dat het symbool staat voor ‘het Vlaanderen onder de kerktoren’. Voor een Vlaanderen dat verkrampt wil vasthouden aan achterhaalde tradities, terwijl het land zelf pijlsnel verandert. Sommigen onder ons hebben de neiging om daarop ontkennend of vergoelijkend te antwoorden. Bij velen leeft immers een zekere schroom om met dat Vlaanderen onder de kerktoren vereenzelvigd te worden, omdat dat een ‘bekrompen’ Vlaanderen zou zijn.

Wel, beste vrienden, die defensieve houding is eigenlijk nergens voor nodig. Want ja, wij vertegenwoordigen dat Vlaanderen onder de kerktoren. Sterker, wij houden van dat Vlaanderen en wij omarmen dat Vlaanderen. Wij staan voor dat Vlaanderen met zijn hechte verenigingsleven, zijn bloeiende vrijwilligerswerking, zijn rijke cafécultuur, zijn hoge mate van onderling vertrouwen en zijn grote betrokkenheid bij het buurtleven, inclusief het nodige gezaagen geklaag als daarin iets misloopt. Wij houden van dat Vlaanderen dat hoge eisen stelt aan zichzelf en aan zijn omgeving, of het nu gaat over leefmilieu, verkeersveiligheid, of gewoon over hoe we met elkaar omgaan.

Wij zijn zot op dat Vlaanderen dat ondertussen niet vergeet te genieten op een volkse manier, met zijn stoeten en processies, zijn kleurrijke voetbal-derbies en zijn zotte carnavals die soms al eeuwen meegaan. Wij houden ook van dat nuchtere, zelfbewuste en soms rebelse Vlaanderen. Dat Vlaanderen dat zichzelf kent en zichzelf wil blijven. Dat Vlaanderen dat politiek-correcte beeldenstormers kordaat wandelen stuurt. Of ze nu onschuldige kinderfeesten als zwarte piet willen afschaffen of de christelijke wortels van onze cultuur bannen uit onze stadhuizen. Of ze nu hoofddoeken willen toelaten op onze scholen of thuistalen van migranten promoten op de speelplaats. De Vlaming stapt daarin niet mee en hij heeft daarin gelijk. Trots zijn op Vlaanderen, op onze taal, ons verleden en onze cultuur, dat mág.

Maar wat kenmerkt dat ‘Vlaanderen onder de kerktoren’ nu echt, vrienden? Drie zaken in mijn ogen: sociale cohesie, zorgen voor elkaar en grenzen stellen en bewaken. Sommigen ervaren dat als verstikkend en bekrompen. Voor ons evenwel zijn dat noodzakelijke voorwaarden voor een gezonde samenleving. Het is door duidelijke spelregels af te bakenen en te verhinderen dat mensen wegzakken in isolement dat Vlaanderen er het beste in slaagt om nieuwkomers op te nemen en kansen te bieden. De N-VA is de politieke veruitwendiging van dat open Vlaanderen, dat niettemin op zijn strepen staat. Geen enkele andere partij geeft meer kansen aan getalenteerde nieuwkomers dan wij. Hier in Vlaams Brabant, in Londerzeel, hebben wij de allereerste burgemeester met allochtonerootsvan heel Vlaanderen geleverd. En er zullen er nog volgen. Wij hebben dan ook van niemand lessen te krijgen in inclusie. Wij zijn inclusie.

Kerktorens

Alvorens met jullie het glas te heffen, wil ik nog kort even stilstaan bij de symboliek van al die mooie kerktorens die ons land sieren, of het nu de toren is van de kleine Sint-Martinuskerk in mijn eigen Lubbeek of de majestueuze torens van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Brugge en de kathedraal van Antwerpen. In het bouwen van al die torenspitsen is eeuwen geleden enorm veel talent, werk, intelligentie, samenwerking en vrijgevigheid geslopen. Ze werden immers niet gebouwd door een machtige koning, maar door de gewone mensen van hier. Met hun eigen handen, centen, vindingrijkheid en volharding. Elke steen waaruit ze zijn opgetrokken werd met de hand gemaakt, op de schouders naar boven gedragen en daarna met veel zorg ingepast in het juiste geheel. Vaak duurde het vele decennia om zo’n toren af te werken, veel langer dan een werkleven in die tijd duurde. Zonen werkten verder waar hun vaders waren gestopt en gebruikten daarvoor de technieken die ze van hen hadden geleerd. Het zijn werken van generaties. Daardoor kun je eigenlijk zeggen dat de torenspitsen van Vlaanderen symbool staan voor de hele gemeenschap. Die torenspitsen zijnVlaanderen. Zij symboliseren waar wij als gemeenschap toe in staat zijn, als we samenwerken, als we samen willen uitblinken: tot grootse en mooie dingen.

Strijden

Deze 11 juliviering is een hele speciale omdat we voor het eerst in vier jaar weer gaan strijden om de gunst van de kiezer. In sommige gemeenten gaan we consolideren en verder vooruitgaan. In andere gemeenten gaan we voor het eerst doorbreken en inbreken in het bestuur. In nog andere gemeenten gaan we botsen op coalities van traditionele partijen die ons buiten sluiten.

Het zal niet makkelijk worden. Het zal ook hard worden. Dat is het altijd. Maar één ding is zeker: we gaan onze stinkende best doen. Schouder aan schouder. We gaan er een lap opgeven, te beginnen hier in de rode burcht Leuven. Ik heb de verkiezingsuitslagen er eens op nageslagen en het is van 1988 geleden dat de socialisten hier nog eens onder de 30% gezakt zijn. Met 25% was die verkiezing toen een nachtmerrie voor de socialisten. Wel vrienden, dertig jaar later gaan we die nachtmerrie nog eens fijntjes over doen. Wij hebben hier met Lorin Parys en zijn krachtige ploeg immers de ambitie om ons eigen puike resultaat uit 2014 nog te overtreffen en zélf de grootste te worden. Dat zou historisch zijn en het ismogelijk, als we de perfecte koers rijden.

Ik wens elk van jullie daarbij heel veel succes, zowel hier in Leuven als in de omringende gemeenten en van de lijstrekkers tot de basismilitanten, zonder wie geen enkele afdeling kan functioneren, groeien en bloeien. Jullie kunnen daarbij allemaal rekenen op mijn onvoorwaardelijk steun tijdens de campagne. Het campagnebeest in mij wordt langzaam wakker en als het eenmaal ontketend is, is daar geen houden meer aan. Want we hebben allemaal één duidelijke missie en één duidelijk doel: hier later op het jaar in Leuven bij de nieuwjaarsreceptie tal van nieuwe burgemeesters, schepenen en raadsleden verwelkomen.

Veel succes allemaal!

Ik dank u

Omtrent 11 juli publiceert Doorbraak traditiegetrouw 11 julispeeches en -boodschappen. Theo Francken sprak deze speech uit op 9 juli voor N-VA Leuven.