Winnaars en verliezers

Bruce Springsteen, Beyoncé, Jay Z, George Clooney, Meryl Streep, Lady Gaga … er kwam geen einde aan de reeks celebrities uit het wereldje van film en entertainment die hun steun uitspraken voor Hillary Rodham. De helft van Hollywood stond naast haar op het podium. Trump was niet onder de indruk: “No guitar, no piano, no nothing. Just me, folks”. Ook de politieke wereld liet zich niet onbetuigd. Tot en met zittend president Obama en vooral  zijn vrouw Michelle gingen voluit om haar te steunen en vooral om de democratische kiezers ertoe te bewegen toch maar hun stem uit te brengen. Obama gebruikte zijn niet geringe retorische talenten om de vrouw die hem ooit bekampte aan het hoogste ambt te helpen. Als een mantra herhaalde hij eindeloos ‘don’t boo, vote’.

Het heeft allemaal niet mogen baten. Vanuit de “basket of deplorables” -de mand met de sukkels- werd een gigantische middenvinger opgestoken naar de linkse politieke elite en haar libertaire vrienden. Het democratische kamp had blijkbaar geen flauw benul van de woede en frustratie die decennialang lagen te kolken in de magmakamer van de Amerikaanse samenleving. Gisteren is de vulkaan van ongenoegen finaal uitgebarsten. Als een pyroclastische storm verbrandde de volkswil wellicht voorgoed de politieke ambities van Hillary Rodham. Het duurde een halve dag voor ze zich tot de bevolking wilde richten. De nederlaag moet verpletterend zijn aangekomen. Acht jaar nadat Obama haar de pas naar het Witte Huis had afgesneden, was HRC er deze keer rotsvast van overtuigd dat ze de zege op zak had. Zij en haar campagnestaf werden daarbij in slaap gewiegd door misleidende opiniepeilers, die er helemaal naast zaten en nu voor altijd hun mond moeten houden.

De teerlingen zijn nu geworpen. De pijnlijk gesplitste Verenigde Staten worden de komende jaren geleid door iemand zonder de minste politieke ervaring. Een man die dankzij het geld van zijn vader een vastgoedimperium kon uitbouwen en daarbij herhaaldelijk failliet ging. Maar altijd was er voldoende geld en branie om recht te krabbelen en voort te doen. Want ‘the Donald’ is een overlever. Dat heeft zijn vader er met harde hand ingeramd en als pa tekortschoot, wist een harde, exclusieve kostschool wel raad. Het resultaat is wat de Duitsers een Schulhofschläger noemen, een ettertje met harde vuisten en een kort lontje. Trump is al zijn hele leven een celebrity, een narcist die zich kiplekker voelt voor de camera’s.  Een mediaverschijning die ervan uitgaat dat over de tong gaan hoe dan ook winst oplevert, goedschiks of kwaadschiks. Zijn manier van leven is lichtjaren verwijderd van die van zijn aanhangers. Zijn leefwereld zijn de drie bovenste verdiepingen van Trump Tower,  waar hij en zijn vrouwen een totaal gepimpt appartement betrekken, een monument van wansmaak, even kitcherig als de interieurs van de casino’s in Las Vegas of Atlantic City. Daarmee vergeleken is de Oval Office een kloostercel.

Het enige wat Trump gemeen heeft met een flink deel van zijn kiezers is zijn grote mond. Zijn grofgebektheid werd tijdens de campagne zelfs een serieus probleem, waarop de politiek correcte media zwaar inzoomden. Maar een meerderheid van de Amerikanen heeft zich blijkbaar niet gestoord aan die zogenoemde ‘locker room talk’, toogpraat waarvoor fatsoenlijke lieden de neus ophalen. De Trumpkiezers hebben zich niet laten leiden door het programma van hun kandidaat, want dat kwam amper ter sprake. Ze hebben gestemd vanuit hun onderbuik. Het resultaat is wat het is. De wereld zal zich met of tegen zijn zin moeten aanpassen aan Donald Trump, net zoals Trump zal moeten wennen aan de wereld.