Winston Churchill voor de progressieve kar spannen: het idee!

Dagelijks pendelen met de trein naar Brussel heeft vele minpunten, maar ook een zeldzaam pluspunt: rustig de gazet kunnen lezen, al razend door Vlaamse velden. Slechts zelden koop ik daarvoor De Morgen, maar in deze troebele tijden is er geen vermakelijker literatuur voorhanden. Wie zich een exemplaar van die krant aanschaft bij de krantenboer, krijgt voor een habbekrats een dikke bundel opwindend proza. Gedaan met saaie, neutrale journalistiek. Maak kennis met een krant die bulkt van verontwaardiging en pathetiek. Dinsdag (31 januari) bijvoorbeeld, trok opiniërend hoofdredacteur Bart Eeckhout in zijn editoriaal weer alle registers open. Zijn persoonlijke nemesis Trump werd de mantel uitgeveegd en op een zeer subtiele manier vergeleken met een bekend amateurschilder uit het Oostenrijkse Braunau-am-Inn. U raadt het goed, de goede ouwe Dolf werd opnieuw opgevoerd. Maar wat geldt voor alcohol en vrouwen, geldt helaas ook voor de reductio ad Hitlerum: overdaad schaadt. De Hitler-inflatie in onze media is zodanig groot dat niemand nog opkijkt van de zoveelste waarschuwende vergelijking tussen Trump en de man met het snorretje.

Idem dito voor het woord ‘fascist’. De Dikke Van Dale omschrijft fascisme als ‘een politieke opvatting die zich kenmerkt door autoritaire gezagsoefening en verwerping van de democratie’. Nu kan men The Donald inderdaad veel verwijten, van plasseks in Rusland tot populisme op eigen bodem, maar niet dat hij plannen smeedt om de verkiezingen af te schaffen en zichzelf uit te roepen tot caudillo van een herboren Amerikaanse natie. Zeg nooit ‘nooit’, want niets is des mensen vreemd, maar tot nader order vertoont Trumps politieke parcours onvoldoende gelijkenissen met dat van onverkozen dictators als Fidel Castro om écht ‘fascistisch’ genoemd te worden, in de eigenlijke betekenis van het woord dan. Binnen de kretologie van links is het adjectief ‘fascistisch’ evenwel verworden tot een modieus epitheton ornans, dat gekleefd wordt op elke politicus die de linkse multiculturele agenda niet klakkeloos aanvaardt. N-VA-secretaris Louis Ide acht het predicaat ‘rechtse zak’ ondertussen al een geuzennaam. Als het gebrul zo verder gaat, wordt het linkse scheldwoord ‘fascist’ straks nog een felbegeerde eretitel voor rechtse politici, te vergelijken met de trofee Lul van het jaar van Humo, die Theo Francken dit jaar knarsetandend aan zich voorbij moest laten gaan. Aan niemand minder dan The Donald nog wel. Het kan verkeren!    

Wegkijkers 

Helemaal opwindend werd mijn treinrit toen Bart Eeckhout plots zijn gifpijlen richtte op de vele onverlaten die het kruis tegen Trump niet willen opnemen. ‘Slappe Britse brexit-brekebenen, die nu alweer lafjes achter de nieuwe leider aansukkelen.’ Wat een sublieme sneer! Wie mist nog Hugo Camps! De echte vuurpijl van zijn betoog bewaarde Eeckhout evenwel, zoals het hoort, voor het slot: ‘Hou de Trump-knuffelaars in het oog. Zij zijn de nieuwe wegkijkers’. Knal! Bij het substantief ‘wegkijker’ denkt een mens al snel aan een bepaalde PS-burgemeester, die de gemeente onder zijn hoede langzaam maar zeker liet uitgroeien tot de jihadi-hoofdstad van de westerse wereld. Fout! De vorige ‘wegkijkers’ waren volgens Bart Eeckhout niet de Filip Moureau’s van deze wereld, noch zelfs de Guy Verhofstadts, maar wel diegenen die wegkeken toen de mislukte schilder uit Braunau am Inn op het wereldtoneel verscheen. U leest het goed: actuele politici die weigeren te schuimbekken tegen Trump, worden door Bart Eeckhout linea recta gelijk gesteld met de ultieme pussy van de Europese politieke geschiedenis: de Britse premier en slapjanus Neville Chamberlain. Immers, aldus onze opiniërende hoofdredacteur: ‘Hoezeer willen ze achter het rumoer van populistisch en radicaal-rechts blijven aanhollen? Churchill zou het wel weten…’ 

Churchills islamkritiek

Hold your horses right there, beste Bart. Uw militante bekommernis voor het behoud van de liberale democratie is lovenswaardig en nodig, ik verwacht van u zelfs niets minder, maar probeer in uw editorialen de geschiedenis toch niet té veel geweld aan te doen. Het is immers zeer onwaarschijnlijk dat Churchill problemen zou hebben gehad met het tijdelijke Amerikaanse inreisverbod voor burgers uit zeven islamitische landen. De kans is zelfs reëel dat Churchill het initiatief van Trump maar slapjes zou vinden en zelf meteen een integrale moslimban had ingesteld. Sir Winston Leonard Spencer-Churchill is immers de oervader van de moderne islamkritiek. Winston stond in zijn jonge jaren oog in oog met Afghaanse en Soedanese mujahedin, waarvan hij er ettelijke eigenhandig naar het paradijs geholpen heeft. Zijn militaire carrière in His majesty’s service bracht hem tot in de diepste uithoeken van de moslimwereld, van de hoge bergen in de Hindu Kusj tot de verzengende Sahara van Soedan. Aan die zwerftochten hield Churchill een levenslange en diepe aversie jegens de islam over. In zijn lezenswaardige The river war, An Historical Account of the Reconquest of the Soudan (1899), neemt Churchill geen blad voor de mond. Een kleine bloemlezing in originele versie wil ik u niet onthouden. Vertalen zou immers afbreuk doen aan het literaire genie van deze Nobelprijswinnaar literatuur.

‘How dreadful are the curses which Mohammedanism lays on its votaries! Besides the fanatical frenzy, which is as dangerous in a man as hydrophobia in a dog, there is this fearful fatalistic apathy. (…) The effects are apparent in many countries: improvident habits, slovenly systems of agriculture, sluggish methods of commerce and insecurity of property exist wherever the followers of the Prophet rule or live.’

Voor de manier waarop moslims hun vrouwen behandelen heeft Churchill slechts één woord over: slavernij. ‘The fact that in Mohammedan law every woman must belong to some man as his absolute property, either as a child, a wife, or a concubine, must delay the final extinction of slavery until the faith of Islam has ceased to be a great power among men.’ Churchill was zich ervan bewust dat de ene moslim de andere niet is, maar toch catalogiseerde hij de islamreligie in globo als bijzonder schadelijk voor de maatschappij en zelfs voor het voltallige mensdom. ‘Individual Moslems may show splendid qualities, but the influence of the religion paralyzes the social development of those who follow it. No stronger retrograde force exists in the world.’

Tot slot had Churchill een stevige waarschuwing in petto voor de (in zijn ogen) argeloze zielen die geloven in een vredevol samenleven van de islambeschaving en de westerse cultuur: ‘Far from being moribund, Mohammedanism is a militant and proselytizing faith. It has already spread throughout Central Africa, raising fearless warriors at every step, and were it not that Christianity is sheltered in the strong arms of science, the science against which Islam has vainly struggled, the civilization of modern Europe might fall, as fell the civilization of ancient Rome.’

Koorknaap

Kortom, Churchill is niet bepaald het ideale historische voorbeeld om de progressieve troepen rond te mobiliseren. En dan druk ik me zachtjes uit. Naar huidige maatstaven hanteerde Churchill een discours dat doordrenkt was van Westerse suprematie en anti-islamisme, op een schaal die the Donald degradeert tot koorknaap in Salesbury Cathedral. De man bond inderdaad de strijd aan tegen totalitarisme, rücksichtslos, maar plaatste daarbij de islam op gelijke voet met het nazisme. Net zoals vrijwel elk van zijn tijdgenoten adoreerde Churchill grote christelijke strijders als Karel Martel, El Cid, Jan Sobieski en Eugène van Savoye, die de herhaaldelijke moslim-invasies in Europa hadden teruggedreven. Trots zijn op de westerse beschaving was toen nog geen schande. Neerkijkend vanuit het Elyseum op de hedendaagse anti-Trump-protesten, had Churchill mogelijks zelfs Bart Eeckhout geparafraseerd: ‘Hou de islamknuffelaars in het oog. Zij zijn de nieuwe wegkijkers.’

Citaten:  The River War, Volume II, p. 248-250, Longmans, Green & Company, 1899.

Foto: © Reporters