Alweer een nieuw taboe

Na de bloedige aanslagen in Parijs klonk het alom, ook ter linkerzijde, dat het afgelopen was met de taboes en dat het tijd werd de dingen bij hun naam te noemen. Die woorden waren nog niet koud of er ontstond alweer een nieuw taboe: de vluchtelingen. Er mocht absoluut geen link gelegd worden tussen de terreur in Parijs en de massale, ongecontroleerde instroom van asielzoekers. Wie het waagde te suggereren dat er met die vluchtelingen ook wel eens terroristen zouden kunnen meereizen – toch geen onzinnige veronderstelling – vertelde klinkklare onzin en werd streng terechtgewezen. In De Morgen (21 november 2015) schreef buitenlandredacteur Koen Vidal: ‘Is het in deze onzekere tijden niet cruciaal dat burgemeesters en ministers duidelijk maken dat de vele oorlogsvluchtelingen niets te maken hebben met de terroristen van Islamitische Staat die in Parijs, Brussel, Beiroet en Kobani moordpartijen aanrichtten?’

Dat schreef Vidal nadat in Parijs werd bevestigd dat de twee mannen die zichzelf opbliezen buiten het Stade de France als vluchtelingen in Griekenland waren toegekomen, zoals uit hun vingerafdrukken bleek. Een buitenlandredacteur die niet weet wat het Franse gerecht verklaart? Bovendien lijkt het onwaarschijnlijk dat zij de enige twee waren. En dat zijn ze blijkbaar ook niet. In een artikel in The Sunday Times, Scores of terrorists hidden among refugees streaming into Europe (22 november 2015), lezen wij: ‘Ten minste vier geharde IS- terroristen – waaronder een beruchte bommenmaker – zijn de Europese Unie binnengekomen poserend als vluchtelingen.’ Volgens The Sunday Times zijn er tientallen, zo niet honderden terroristen via Griekenland of Libië in Europa aangekomen. Of dat ook zo is, zal later blijken.

‘Is het niet belangrijk dat beleidsmensen hun bevolking correct informeren?’, vraagt Koen Vidal. Maar dat is het blijkbaar niet. Voor Vidal is een nieuw taboe creëren duidelijk belangrijker dan correct informeren. In geen geval mag de vluchtelingencrisis in verband worden gebracht met terrorisme, want dat heet ‘het amalgaam cultiveren’. ‘Amalgaam’, zoals de lezer wellicht al heeft gemerkt, behoort tot het jargon dat onze opiniemakers graag bovenhalen wanneer ze onaangename waarheden onder het tapijt willen vegen.

De aanwezigheid van terroristen in de stroom asielzoekers is overigens niet het enige en niet eens het grootste probleem. En natuurlijk moeten wij Syrische families op de vlucht voor oorlog en geweld opvang bieden. Maar de grote meerderheid van de asielzoekers zijn geen Syrische families, maar jonge moslimmannen uit Afghanistan, Irak, Somalië enzovoort. Die hebben hier eigenlijk niks te zoeken. Hoe absurd is het dat terwijl Belgische militairen in Afghanistan hun leven in de waagschaal stellen, jonge Afghaanse mannen in de Brusselse winkelstraten flaneren. En wat zal er gebeuren als die jonge moslims gefrustreerd en boos worden, omdat ze merken dat de sprookjes die de mensenhandelaars vertelden niet uitkomen? Hun woede zal zich fataal tegen het gastland keren, tegen de ongelovigen – bron van alle ellende, zowel privé als mondiaal.

Die laaggeschoolde en deels zelfs analfabete nieuwkomers zullen massaal samentroepen binnen de al bestaande parallelle gemeenschappen in onze grote steden. In De Volkskrant omschreef de Nederlandse oorlogsfotograaf Teun Voeten het Molenbeek waar hij jaren heeft gewoond als ‘een gesloten en bekrompen etnisch-religieuze enclave.’ In Frankrijk spreekt men van ‘les territoires perdus de la Republique’, en dan heeft men het allang niet meer alleen over de Parijse banlieus. In die territoria zijn misogynie, homofobie en antisemitisme schering en inslag, en heeft de sharia meer gezag dan de nationale wetgeving. Die parallelle gemeenschappen zullen ook bij ons als olievlekken uitdeinen. Naast dat ene Molenbeek zullen er nieuwe bijkomen. Waar zit de logica in een beleid dat enerzijds het terrorisme bestrijdt, maar anderzijds de kweekvijvers van fundamentalisme en radicalisme almaar groter laat worden?
‘Van democratische politici verwacht iedereen dat ze in moeilijke tijden ook moeilijke beslissingen durven nemen’, zo luidt de titel van het artikel in De Morgen. Daar ben ik het volkomen mee eens. Maar niet met wat Koen Vidal bedoelt. Hij bedoelt dat onze politici – net zoals Angela Merkel – de wil van de meerderheid van de burgers gewoonweg naast zich moeten neerleggen. Dat zou volgens De Morgen pas ‘moedig’ zijn.