Een nieuwe machthebber betekent altijd een nieuwe wind. Voor Donald Trump is dat echter een understatement. Hij is een windhoos.

Een narcistisch kind

Niemand weet precies hoe om te gaan met het zogenoemde ’trumpisme’. De progressieven niet – die de man verafschuwen – maar evenmin de conservatieven. ‘Hij is een disfunctioneel narcistisch groot klein kind’, bekende een conservatieve Amerikaan me. Een ander reageerde: ‘De Europeanen zien in Donald Trump de bevestiging van hun cliché over de Amerikanen: groot, luid en wonend in een kitscherig paleis met gouden muren. En hij zegt domme dingen.’ Beide heren bekenden echter met enige aarzeling: ‘Maar nog altijd liever Trump dan Clinton.’

Afwachten met de president

Conservatieve intellectuelen noemen de Republikeinse Partij al jaren ’the stupid party’. Maar ze hebben liever die domme partij dan die andere, ’the evil party’. ‘Het wordt pas gevaarlijk als de twee beginnen samenwerken’, klinkt het, ‘want dan krijg je een dom en gevaarlijk beleid’. Trumps schijnbare desinteresse in echt beleid zorgt ervoor dat deze intellectuelen – naast alle anderen – op hun ongemak blijven. ‘We bekijken elke benoeming met argusogen. Je weet nooit welke “fantastic and lovely guy” de president ontmoet tijdens het golfen. Voor je het weet heeft die een belangrijke functie vast.’

Tot nog toe vallen de gerechtelijke benoemingen op allerlei niveaus goed uit voor de conservatieve vleugel. ‘Hij laat zich op dat vlak voorlopig goed adviseren. Het rechtsapparaat behoudt de balans tussen conservatieven en progressieven. Onder Hillary gingen zeker al die functies naar progressieven. En na acht jaar Obama betekende dat een totale machtsgreep van die kant.’

Het bewaren van ’the Republic’

Het nieuwe tijdschrift American Affairs stelt zich tot doel om het denken binnen het Amerikaanse conservatisme te herdefiniëren. Dit opzet wordt door critici als ‘pro-Trump’ omschreven, maar dat is te kort door de bocht. ‘We erkennen dat Trump krachten losmaakt die veel te lang werden genegeerd door conservatief Amerika. We waren er te lang van overtuigd dat het volledige terugschroeven van de staat dé oplossing was voor al onze problemen.’ Het sinds Ronald Reagan klassiek geworden mantra van de heilzaamheid van de vrije markt verklaren de initiatiefnemers zo goed als dood. ‘Economische mobiliteit is “down” en de ongelijkheid “up”. De verkiezing van Trump bewijst dat duidelijk. Te veel mensen voelen zich door de socio-economische veranderingen geen deel meer van “the Republic”.’

Populisme?

‘Tijdens de campagne voor de presidentsverkiezingen vroeg men aan Trump waarom hij eigenlijk voor de Republikeinen opkwam. Hij heeft op zich weinig met die partij gemeen. Zijn antwoord klonk heel eenvoudig: “I’m a Republican because I want to conserve the Republic”.’ American Affairs vindt het verkeerd om dit pejoratief af te doen als ‘populisme’. Het vindt dit immers een uiting van wat er onder de bevolking leeft. ‘In de loop van 2016 schilderde de media Trump en Bernie Sanders af als gekken. De eerste was een gevaarlijke gek en de tweede een sympathieke gek, maar geen beide mocht je ernstig nemen. De twee slaagden er wel veel beter in de bezorgdheden van het electoraat te verwoorden dan de andere kandidaten.’

Herstel van het Amerikaans burgerschap

American Affairs denkt zonder taboes na over meer staatsinmenging. Het feit dat Obamacare – de ziekteverzekering ingevoerd door de vorige president – moeilijk af te schaffen is in een parlement waar de Republikeinen in de meerderheid zijn, bewijst die veranderende houding. ‘We moeten erkennen dat onze moderne economie nog weinig gemeen heeft met het kapitalisme van Adam Smith. Het is te gemakkelijk om het beleid te zien als een keuze tussen of de vrije markt of staatsinterventie. Het individualisme, het universele consumentisme en de “identity politics” zijn uiteindelijk allemaal zijden van dezelfde globalistische, neoliberale medaille.‘

Voor American Affairs is het enige alternatief ‘het herstel van een gemeenschappelijk Amerikaans burgerschap’. Het blad biedt niet alleen een forum aan behoudsgezinde geluiden, ook progressieve en neoliberale pennen worden toegelaten. ‘We moeten weg van wat Pierre Manent “het fanatisme van het centrum” noemt en opnieuw een echt debat creëren. We zijn geenszins een partijgebonden tijdschrift.’