Het is altijd mis met de miss

Na haar verkiezing tot miss België, kreeg Angeline Flor Pua al snel een aantal verwensingen naar het hoofd geslingerd. Zonder twijfel zijn deze commentaren ongepast, maar ze zijn het gevolg van een klimaat dat werd geschapen door de zogenaamde progressieve verdedigers van de multiculturele samenleving.

Elke miss is ’te’

‘Te groot’, ‘te blond’, ‘te Vlaams’, ‘te Waals’. Allemaal zijn het opmerkingen die we in de nasleep van een missverkiezing in dit land zowat overal kunnen lezen. Meestal halen wij nuchtere Vlamingen er onze schouders voor op. Uitgezonderd deze keer. Er wordt moord en brand geschreeuwd: de ware aard van de Vlaming als onverbeterlijke racist komt zogezegd weer boven…

‘Vree Belgisch. Miss België, daar moet je geen Belgische voor zijn’, ‘Dat kan toch nooit een Belgische zijn’, ‘Erg dat ze een Filipijnse miss België moeten maken’,… Toegegeven: leuk zijn bepaalde reacties die de kersverse miss België naar haar hoofd geslingerd krijgt niet. Maar heel onvoorspelbaar waren ze daarnaast ook niet, net zoals de reacties op de reacties. Een bepaald soort mensen ziet er voor de zoveelste keer het bewijs in van het volgens hen intrinsieke racisme dat ingebakken zou zitten in de gewone Vlaming. Dat de Vlaming racistisch is, moet aan de hand van enkele zorgvuldig uitgekozen tweets en facebookberichten nogmaals benadrukt worden. Het exponentieel groter aantal aanmoedigingen en schouderklopjes negeert men doelbewust. Je kan niet anders als er van uitgaan dat als men zo selectief te werk gaat, men te kwader trouw is.

De racistische Vlaming is te blank!

Maar de Vlaming is namelijk niet racistisch en ligt helemaal niet zo wakker van de notie ras als sommigen ons willen doen geloven. Mijn partij heeft er nooit een geheim van gemaakt dat wij de Vlaamse identiteit verdedigen en daardoor ook de massa-immigratie in vraag stellen. Wij werden daardoor door onze tegenstanders verketterd en kregen al snel de stempel ‘racist’ op ons voorhoofd gedrukt. Nooit heeft de partij echter het ras als criterium genomen, wel nationaliteit, cultuur en beschaving. Daaruit volgt dat men als nieuwkomer bereid moet zijn om volwaardig lid van onze Vlaams-Europese cultuurgemeenschap te worden. Van enig racisme is hier geen spoor. Het is opvallend dat het vandaag uitgerekend de progressieve voorvechters van het antiracisme zijn die de strijd volgens raciale lijnen willen voeren.

Wie bijvoorbeeld ‘te blank’ of het in Nederland meer ingeburgerde en meer politiek correcte ‘te wit’ in een zoekmachine op het internet intikt, zal op een indrukwekkend aantal artikels en opiniestukken stoten. Een bloemlezing van de buit na een vijftal minuten google-werk: ‘De klassieke jeugdbewegingen zijn nog altijd zeer blank’, ‘KU Leuven is te wit’, ‘Is Vrouwe Justitia te blank?’, ‘De aula’s zijn zo vaak nog te uniform blank’, ‘Zijn de Europese instellingen te wit?’, ‘Antwerpse haven te blank, te grijs en te mannelijk’, ‘Leraar in 2025: te blank, te oud en onvoldoende geschoold’,…

We worden om de oren geslagen met de boodschap dat zowat alles in Vlaanderen (dat zich op het moment van dit schrijven toch nog steeds in Europa bevindt) te blank zou zijn. Vlaanderen heeft met andere woorden volgens bepaalde mensen een ‘blankenprobleem’. Deze kwalijke, racistische boodschap krijgt in zowat alle media van dit land een uitgebreid podium. Stel u dezelfde boodschappen eens voor, maar vervang het woordje ‘blank’ of ‘wit’ door ‘zwart’. Zowel u, beste lezer, als ik, weten beiden dat de reacties en veroordelingen door politiek correct Vlaanderen niet lang op zich zouden laten wachten.

Angeline Flor Pua is een voorbeeld

Dat de harde commentaren op de nieuwe miss België van een bedenkelijk allooi zijn, daar is iedereen het over eens. Maar het agressieve klimaat dat dit soort reacties voedt, is in de eerste plaats ontstaan door toedoen van de zogenaamde antiracisten. De gemiddelde Vlaming is géén racist. Hij of zij volgt Martin Luther King: ‘Ik heb een droom dat mijn vier kleine kinderen op een dag zullen leven in een natie waar ze niet zullen beoordeeld worden op hun huidskleur, maar op de inhoud van hun karakter.’ In ons Vlaanderen is niemand ‘te zwart’, maar men moet de lijn dan durven doortrekken: ‘te blank’ bestaat in dat geval ook niet.

Graag wens ik Angeline Flor Pua veel geluk gedurende haar jaar als mooiste vrouw van dit land. Ongetwijfeld zal dat een boeiende ervaring zijn. Ze kan als voorbeeld voor veel jongeren gelden. Om haar studies voor pilote te betalen combineerde ze de voorbije jaren blijkbaar niet minder dan zeven jobs. Van werken in decathlon en horeca-jobs tot een adminstratief baantje in de luchthaven: niets was haar te min. Zonder quota, zonder subsidies en blijkbaar ook zonder racisme vanwege haar vroegere werkgevers: ze is er op eigen houtje geraakt, louter op wilskracht. En dat in het zogenaamd racistische Vlaanderen.