BDW moet ermee stoppen, zegt de pancarte

Voor wie het was ontgaan: vorig jaar boekte de N-VA bij de verkiezingen een spectaculaire overwinning. Met haast 33% van de Vlaamse stemmen kwam de partij als grootste uit de kiesurne. Daarmee verbeterde ze zowaar de prestatie van 2010 en bevestigde ze haar positie als dominante Vlaamse volkspartij. De concurrentie eindigde daarenboven op straatlengtes achterstand. Vriend en vijand waren onder de indruk.

Maar maar maar … dat 33% van de Vlaamse stemmen in Vlaanderen geen meerderheid vormt en al zeker niet op Belgisch niveau, bleek snel meer dan een lastig detail waarmee klaarziende mensen vooraf al wel rekening hielden. Neen, de grootste is niet de enige. En dan doemt die verschrikkelijke keuze op tussen de rug afwenden als de anderen niet ver willen meevaren op ons kompas of compromissen sluiten. Het zit in de genen van Vlaams-nationalisten om te gruwelen van het woord ‘compromis’ alleen al. In de Belgische context werden doorgaans rotte compromissen (het begrip komt van Jean-Pierre Rondas) afgesloten en als iets zo dikwijls gebeurt, lijkt het wel een wetmatigheid.

Tussen eerzame tussenstap en rot compromis is de afstand ook dikwijls heel erg klein. Maar de feiten zijn wel wat ze zijn. Daarom kunnen ideeën als ‘gebruik de Vlaamse regering als stormram tegen de Belgische’ spijtig genoeg alleen maar de wenkbrauwen doen fronsen bij wie de feiten niet negeert.

Maar het zijn zeker niet alleen Vlaams-nationalisten die de feiten wel eens gemakshalve onder de mat willen vegen. Sommigen aan ‘de overzijde’ lijken nog veel zieker in dat bedje. Op de vrije paasmaandag werd er betoogd aan het lege partijhoofdkwartier van de N-VA. Dyab Abou Jahjah riep weer op om van leer te trekken tegen Bart De Wevers vermeende racistische uitspraken. Amper 200 activisten kon Abou Jahjah op de paasbenen krijgen maar blijkbaar was dat genoeg om er veel nieuwswaarde aan te hechten. De media deden allemaal verslag van dat feitelijke non-event. Het dient erkend: Abou Jahjah weet aan welk karretje hij zich moet haken om aandacht te trekken.

Natuurlijk mogen ook tweehonderd mensen manifesteren en hun ongenoegen uiten. Leve het debat, leven de ideeënconfrontatie. Maar als je op zo’n manifestatie een bord geheven ziet met het opschrift ‘BDW stop ermee’, dan activeert dat beeld diezelfde wenkbrauwen toch weer heel erg. Een oudere man en een jong meisje heffen de pancarte en kijken zelfverzekerd in de lens van de fotograaf. Waarom zou BDW er mee moeten stoppen? Blijkbaar omdat tweehonderd tegenstanders dat willen.

Ik weet het, tweehonderd manifestanten staan voor meer mensen met diezelfde overtuiging die thuis bleven om redenen allerhande. Maar de politicus met de meeste voorkeurstemmen opdragen ermee te stoppen in een optocht die minder volk op de been brengt dan een voetbalwedstrijd in vierde provinciale, duidt toch op een overmoed die haast bewondering oproept.

Kamerlid Raoul Hedebouw van de uiterste linkse PTB/PVDA+ had het vorige week in het parlement ook over ’les gens’ terwijl hij de pakweg 20 000 betogers van Hart Boven Hard bedoelde. Ja, inderdaad er zijn 20 000 mensen tegen het regeringsbeleid. Wat zeg ik, het zijn er zonder enige twijfel 200 000 en het zou me zeer verbazen als er zelfs geen 2 000 000 inwoners van België ernstige vragen stellen bij de regering-Michel. Maar ‘les gens’ betekent ‘de mensen’. Dat zijn er echt meer dan 200, meer dan 20 000, veel meer dan 2 000 000 zelfs.

Als een kikker zich opblaast, komt hij vroeg of laat tot ontploffing. Onze tegenstanders zijn zich van die biologische wetmatigheid nog minder bewust dan sommige van onze aanhangers, heb ik dikwijls de indruk. Denken dat de eigen waarheid de enige echte is, komt de kwaliteit van de politieke analyse bepaald niet ten goede.

Foto: (c) Reporters