Belangenconflict bij Ecolo?

Coup de théâtre in de Wetstraat na een vraag van de N-VA Kamerfractie aan staatssecretaris voor Gelijke Kansen en Diversiteit Sarah Schlitz. N-VA stelde zich vragen bij de toekenning van federale subsidies aan het Collectif Contre l’Islamophobie en Belgique (CCIB). De fractie vroeg deze subsidies tijdelijk op te schorten voor nader onderzoek door de Staatsveiligheid.

Het CCIB zou gelinkt zijn aan zijn Franse tegenhanger CCIF. Het CCIF werd na de aanslag op Samuel Paty op de lijst van te ontbinden organisaties gezet door de Franse inlichtingendiensten.

Staatssecretaris voor Gelijke Kansen en Diversiteit Schlitz noemde de ‘beschuldigingen’ van de N-VA Kamerleden ‘trumpiaans’. Ze heeft ongelijk.

Tijdens het schrijven van ons boek Ontwapend, dat in februari 2021 verschijnt, legden we al de link tussen het CCIB en zijn Franse tegenhanger CCIF. Het CCIB is rechtstreeks gelinkt aan regeringspartij Ecolo, zo blijkt uit ons onderzoek.

CCIF

Het CCIB is een vzw die de belangen van moslims vertegenwoordigt in de strijd tegen islamofobie. Een mooi en nobel doel. Echter, in werkelijkheid is het CCIB, net als zijn Franse tegenhanger CCIF, gelinkt aan heel wat dubieuze organisaties met een radicale, islamistische agenda.

Volgens de Franse minister van Binnenlandse Zaken zou de Franse tegenhanger van het CCIB hebben bijgedragen aan de verspreiding van de fatwa (in dit geval een doodsvonnis) die werd uitgesproken tegen de Franse leraar Samuel Paty. Naar aanleiding van die doodsvloek werd Paty in 2020 koelbloedig onthoofd door een moslimextremist. Om die reden besloten de Franse inlichtingendiensten het CCIF op de lijst van te ontbinden organisaties te zetten.

CCIB

Terug naar ons land dan. Het CCIB heeft naar eigen zeggen niets te maken met het CCIF. Het ontkent elke band met de Franse zustervereniging. Nochtans postte de Belgische vzw op 20 oktober 2020 nog een steunbetuiging aan zijn Franse tegenhanger op Facebook. Daar houdt de link tussen beide collectieven niet op. Integendeel. Zowel het CCIB als het CCIF gebruiken exact hetzelfde logo.

‘Toeval,’ zo valt te horen. ‘CCIF en CCIB werken onafhankelijk,’ zo laat het kabinet-Schlitz weten.

Koele minnaars?

De verklaring van het kabinet is erg vreemd aangezien beide vzw’s wel degelijk intensief samenwerkten. Beide waren bijvoorbeeld lid van de European Coalition against Islamophobia. CCIB trad ook toe tot het Islamophobia Monitoring and Action Network (IMAN), een initiatief van – u raadt het al – het CCIF. De organiserende zuster-vzw liet haar Belgische evenknie dit project zelfs trekken op Belgisch niveau. In lobbyregisters en vergaderverslagen van onder meer Europese instellingen worden beide organisaties ook vaak in één adem genoemd.

Bovendien verwijst het CCIF op zijn website enkele keren naar de Belgische collega’s. De website van het CCIF is intussen offline gehaald. Na de aantijgingen van de Franse regering hield de Franse vzw de eer aan zichzelf en ontbond ze zich. Zonder waarschuwing, zonder duidelijk aanwijsbare reden. Op zijn website prijkt nu een ‘mededeling van ontbinding’.

Niet getreurd, het internet vergeet immers nooit. Via internetarchief ‘The Way Back Machine’ konden we de website van het CCIF toch nog raadplegen. Op die website stonden artikels die verwezen naar het CCIB. Het CCIF bleek op zijn website zelfs een aparte tag te hebben die artikels over het CCIB bundelde.

CCIB en CCIF blijken dus toch net iets meer dan koele minnaars.

Dubieuze organisatie

Iedereen krijgt het voordeel van de twijfel. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat het kabinet-Schlitz een loopje durfde te nemen met de waarheid.

Zelfs los van het CCIF lijkt de Belgische vzw niet te deugen. Vooreerst is het erg vreemd dat de vzw, die sinds 2014 bestaat, tot op de dag van vandaag nog steeds geen jaarrekening neerlegde bij de Nationale Bank. Het is op zich al onaanvaardbaar dat de federale regering subsidies wil toekennen aan een vzw die haar boekhouding niet op orde heeft. Men zou toch op z’n minst een zicht moeten kunnen hebben op hoe men onze belastinggelden wil aanwenden.

Daar stopt het niet. Het CCIB houdt zijn maatschappelijke zetel op het adres Archimedeslaan 50, 1000 Brussel. Op dat adres is verder ook een andere organisatie met bedenkelijke reputatie ingeschreven. Het gaat om moslimjongerenplatform FEMYSO. FEMYSO is, via de Federation of Islamic Organisations in Europe, gelinkt aan de Internationale Moslimbroederschap dat de islam wil opdringen in het seculiere Westen. De Moslimbroederschap heeft als doel het installeren van een islamistische rechtsorde en het doorbreken van de scheiding van Kerk en Staat. Ze gaat daar erg subtiel bij te werk en brengt de islamistische agenda voorzichtig aan in een verpakking van wokeness.

Verder onderzoek naar het CCIB en zijn trawanten is dus geen overbodige luxe. Het mag duidelijk zijn dat het blindelings subsidiëren van het CCIB niet alleen hoogst onvoorzichtig, maar wellicht zelfs disruptief kan zijn.

CCIB en Ecolo

Nu vraagt de lezer zich waarschijnlijk af waarom het kabinet-Schlitz geen seconde twijfelde om onmiddellijk te reageren op de vraag van onze fractie, zonder verder onderzoek te voeren naar het hoe en het waarom van het CCIB. Het snelle inderhaaste antwoord van het Schlitz’ kabinet gaf al enige blijk van ongemakkelijkheid en agitatie.

Dat komt omdat het CCIB bij de groene vrienden van Ecolo niet onbekend is. Het bestuur van CCIB bestaat voornamelijk uit Ecolo-politici. Onder hen Hajib El Hajjaji, lokaal Ecolo-politicus in Verviers, maar ook Mustapha Chairi, tevens aan Ecolo gelieerd. Toch blijkt het CCIB niet alleen op lokaal vlak goed geconnecteerd te zijn met het CCIB. Een andere bestuurder is Farida Tahar, senator voor de groene regeringspartij. Er is ook nog Rachida Kaaoiss. Zij heeft geen uitgesproken politieke achtergrond, maar is lid van Economische en Sociale Raad van het Brussels Hoofdstedelijke Gewest. Het mag duidelijk zijn dat het CCIB een stevige lobbypositie heeft verworven binnen de Brusselse centra van de macht. De vraag dringt zich op of de paarsgroene subsidiestroom naar het CCIB wel zo toevallig is.

Lobby

Lobbyen door verenigingen en bedrijven is van alle tijden en inherent aan de politiek. Het politieke spel is een spel van overtuigen, overreden en public relations. Anders beweren is intellectueel oneerlijk. Toch moeten we ons ervoor behoeden dat die belangengroepen onze maatschappij niet ondermijnen. Het gedachtegoed van de internationale Moslimbroederschap is verwerpelijk en ronduit gevaarlijk. Het zet de waarden en normen van onze seculiere maatschappij op de helling. We mogen niet toestaan dat zo’n gedachtegoed in België voet aan wal krijgt. Welwillendheid is een deugd in de politiek, naïviteit daarentegen is dodelijk.

Ook in Vlaanderen houden — vooral linkse — partijen er dubieuze relaties op na met islamistische organisaties. Doorbraak publiceerde hierover vorig jaar een dossier, die u hier kan raadplegen.

Het boek Ontwapend: De ongelijke strijd van Koen Metsu en Julien De Wit verschijnt op 22 februari en kan u in de Doorbraak online boekhandel al vooruit bestellen.