JavaScript is required for this website to work.
Standpunt

België gaat boven welvaart en welzijn (voor de ‘dwergpartijen’)

NieuwsPieter Bauwens2/3/2024Leestijd 2 minuten

foto © Screenshot

Wat is het belangrijkste voor Vlaamse Partijen? Durven ze kiezen voor het belang van hun kiezers?

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

Bart De Wever (N-VA) zorgde voor vuurwerk aan het einde van het eerste Voorzittersdebat van de verkiezingen. Hij gaf de consequentie van zijn politieke analyse als antwoord op de vraag of hij een regering met het Vlaams Belang zal vormen. Als er een Vivaldi II komt, is hij Vlaams voor die partijen niet meer beschikbaar.

Cordon

Je zou denken dat voor die andere partijen het cordon zo belangrijk is dat ze niet staan te springen om Vivaldi II te vormen. Maar ze vervielen in hun getrouwe riedeltjes: liever niet, maar als het moet. Dat is dus ja, maar de verkiezingen moeten lang genoeg achter ons liggen.

Een gemiste kans. Ze hadden aan de Vlaamse kiezer kunnen zeggen dat ze niet in een Belgische regering stappen die er eigenlijk enkel is om de twee grootste Vlaamse partijen buiten te houden en de belangen van de Franstaligen te vrijwaren. De commentatoren wezen snel op de zwakke positie van De Wever. Over de zwakte van de Vlaamse ‘dwergpartijtjes’ (zo noemde De Wever de Vlaamse Vivaldipartijen CD&V, Open VLD, Vooruit en Groen) zwegen ze.

Vlaamse meerderheid

Het zijn de Franstaligen die bepalen wie in de regering komt. Zelfs in de Vlaamse Regering. Er is altijd wel een of andere Vlaamse partij die na 500 dagen ‘uit staatsbelang verantwoordelijkheid opneemt’, ‘niet aan de zijlijn wil toekijken’. De communicatiediensten kunnen nog van die voorgekauwde citaten leveren. Zo stappen ze toch in de regering zonder Vlaamse meerderheid. Maar de kabinetten kunnen gevuld, de topbenoemingen kunnen doorgaan. Alweer een legislatuur verder.

Daarmee geven ze opnieuw vijf jaar een vrijgeleide aan de Franstalige gemeenschap, Waals Gewest en Brussels Hoofdstedelijke Gewest om onder de Belgische paraplu schulden te blijven opstapelen en hun beleid van royale uitkeringen te blijven voortzetten. Deze week kwam het boek Vlaams Manifest van Remi Vermeiren uit (lees ons  weekendinterview). Dat de deelstaten ongehinderd schulden kunnen blijven maken, noemt hij een van dé weeffouten in de Belgische constructie.

Franstalige puinhoop

Denkt er nu iemand dat de Franstaligen zullen vragen om een staatshervorming waarin ze zelf hun financiële puinhoop moeten opruimen? Dat ze uit eigen beweging naar onderhandelingen komen met de vraag om aub zelf de financiële verantwoordelijkheid voor hun beleid te mogen dragen? Is er iemand die dat denkt?

Dat België als schuldenunie stopt, is in het belang van de Vlaamse kiezer, vertegenwoordigd door de Vlaamse partijen. Als die niet eisen dat het systeem wordt aangepast om die schuldenopbouw te stoppen, dan gebeurt dat niet. Dat staat op het spel. Met Vivaldi II zal dat niet gebeuren.

België eerst!

Politiek is keuzes maken. Dat gebeurt in het beste geval waardengedreven. Voor de Vlaamse ‘dwergpartijen’ en de commentatoren in de pers is het duidelijk: het voortbestaan van België is voor hen de hoogste waarde. Dat gaat voor hen dus boven onze welvaart en ons welzijn. De oneindige schuldopbouw van de deelstaten en federaal, nemen ze er bij als nevenschade voor een hoger doel.

Dat is een legitieme keuze. Maar het is maar dat u het weet.

 

Pieter Bauwens is sinds 2010 hoofdredacteur van Doorbraak. Journalistiek heeft hij oog voor communautaire politiek, Vlaamse beweging, vervolgde christenen en religie.

Commentaren en reacties