Met Vooruit is het achteruit

We hebben dringend een regering nodig die orde op zaken stelt. Bart De Wever heeft daar de verkiezingen mee gewonnen. Ondertussen staat deze regeringsvorming in de top drie van de langstdurende van dit land.

De samenwerking tussen N-VA en Vooruit zou de motor worden van de omwenteling die de federale regering zou maken. Die andere partijen mochten er ook bij. Bart De Wever (N-VA) vormt ondertussen een stadscoalitie met Vooruit in Antwerpen en ook in de provincie. Waar het kon ook elders in gemeenten en provincies en natuurlijk ook in de Vlaamse regering. Maar waar het echt toe doet, dat durft Vooruit niet.

In de federale regering wordt het verschil gemaakt. Maar N-VA leert: tussen campagne en beleid staat de Belgische politieke realiteit. Je moet de partijen uit de Vlaamse kieskringen en die uit de Franstalige kieskringen bij elkaar krijgen. Daarenboven bemoeilijk je de hele zaak door een deel van de Vlaamse rechterzijde, met een cordon, uit te sluiten. Daardoor kan Vooruit zich onvervangbaar wanen.

Vooruit is een slogan

De realiteit is dat Vooruit de maatregelen niet durft te nemen die nodig zijn. Vooruit en voorzitter Conner Rousseau geraken niet verder dan slogans. De sterke schouders die meer moeten dragen. Niet besparen op de gezondheid. Allemaal mooi en nobel, maar we zijn, onder andere door het slechte beleid van de socialisten de voorbije jaren, zo ver gekomen dat het niet anders meer kan. Iedereen zal het besparingsbeleid voelen. Alle partijen zijn daar beter eerlijk over. Populistische slogans helpen niet.

Door nu niet te durven besparen, door nu die grote overheid niet in vraag te durven stellen, het grote overheidsbeslag niet in vraag te stellen, spelen de socialisten met vuur. Er komt geen begroting voor 2025, met de voorlopige twaalfden die er dan komen, wordt de ramp alleen erger. Vooruit geeft een vrijgeleide aan de ratingbureaus om de status van het land te verlagen. Dan zal de rente verhogen en wordt besparen nog moeilijker. Want er moet meer geld naar rente.

En nu?

België zit weer waar het altijd eigenlijk heeft gezeten. Vast. België moet radicaal anders. Het is zoals de Franse republiek die zichzelf al enkele keren heruitgevonden heeft. Dat moet hier ook gebeuren. De Belgicistische politici moeten inzien dat dit hun enige kans is om [België overeind te houden.

Er is maar een probleem. Je hebt daar tijd voor nodig. Maar niemand is voorbereid. En tijd is wat we net niet hebben. Want elke week die we verliezen wordt het probleem groter. Er moet een regering zijn voor het einde van het jaar om vanaf 2025 echt maatregelen te nemen op de begroting. Het kookwekkertje van [Standard & Poors tikt.

De toestand is ernstig en lijkt hopeloos

Verder onderhandelen, zal geen compleet nieuw akkoord opleveren. En dan hoor je hier en daar opperen nieuwe verkiezingen te houden. Dat lijkt een democratische reflex. Maar de kiezer heeft zich uitgesproken. Wat moeten we als kiezer beoordelen? 150 dagen waarin geprobeerd is om een regering te vormen? Aan slogans is geen gebrek.

Verkiezingen zullen ook de kern van het probleem niet oplossen. Je komt in hetzelfde complexe stelsel terecht na die verkiezingen. Misschien wordt na de verkiezingen een regering vormen nog moeilijker. En politiek gezien, denkt u nu werkelijk dat MR en Les Engagés hun goede electorale positie zomaar uit handen willen geven? De angst voor de kiezer is een constante in de Belgische politiek. Terecht. Er komen geen nieuwe verkiezingen.

Onze politici doen zoals de begeleiders destijds op de radioberichten over de duivenvluchten, ze wachten. De soundtrack wordt geleverd door Billy Joel met Goodnight Saigon, ‘We will all go down together’.