In between violet and green

Is Menuet, naar de gelijknamige roman van Louis Paul Boon, een opera met kort gehouden pracht en praal, In between Violet and Green is een productie waarin de minimalistische muziek ten dienste staat van het al even minimalistische beeld.

De titel verwijst naar het kleurenpalet van Claude Monets ‘Nymhéas’ en naar de positie van de kleur blauw binnen het kleurenspectrum. Verder plukkend uit de documentatie van LOD, het productiehuis, blijkt dat de titel ‘naar het wisselen van de seizoenen’ verwijst. Aansluitend leren we dat paars de symbolische kleur voor dood en rouw is, ‘en groen voor het leven, de bloei en de hoop.’
Een gewichtige toon om de toeschouwer in een sacrale sfeer te dompelen. Als de voorstelling hem niet raakt zal het wel te wijten zijn aan zijn gebrek aan inleving. Welnu, ondergetekende raakte helemaal niet in een trance, tenzij slaperigheid een soort trance is.

Een groot rek gevuld met maquettes, een lopende band, een plateau waar geen beschrijving bij past, een projectiescherm, voilà het decor. Twee mensen, sluipend als monniken, halen de maquettes uit het rek en zetten ze op de transportband. De monks halen ze er weer af, nadat de maquettes de camera [en de projectie op het doek] gepasseerd zijn, en zetten ze weer op het plateau of in het rek.
Drie muzikanten spelen een bijpassende compositie van Thomas Smetryns. Muziek is het die de sfeer van een boeddhistische tempel oproept, terwijl de toeschouwer zit te kijken naar een milieu dat vertrekt – door de maquettes – van een woestijn, overgaat naar de bebouwde kom [met zijn bedrijfsterreinen, villawijken, speelweiden, bosschages et cetera] en eindigt bij een stort, en dat gevet in broken darkness.

Het is allemaal aardig bedoeld. Irritant echter is een voorstelling met een voorspelbare morele boodschap en een al even voorspelbare evolutie. O ja, de wereld is volgebouwd en gecultiveerd, maar kouder en kaler geworden door mensen als Charles-Édouard Jeanneret-Gris – beter bekend als Le Corbusier.
Om deze beschouwing te verfraaien en de lezer wat warmte te bezorgen: na de afwerking van zijn eerste maquette toonde Le Corbusier die aan zijn ouders. Ze kregen bij de eerste aanblik prompt de hik en joegen hem, net als Christus uit de tempel, het huis uit.

De miserabele toestand van de wereld – in het bijzonder die van de stad, is de mens die naar een dergelijke voorstelling gaat bekend, want hij heeft door het hoger onderwijs een zekere educatie. Ja, kom zeg, mensen met een lager onderwijs gaan niet naar het theater, het is een elitaire kunstvorm.
De miserabele toestand is de toeschouwer dus bekend en die mag best getoond worden, op voorwaarde dat de toeschouwer inzicht krijgt in de diepere drijfveren van de makers, zijnde architect Steve Salembier en fotografe Charlotte Bouckaert, Atelier Bildraum uitmakend. Helaas, ze zijn er niet, diepere drijfveren. Dat moet het duo ook begrepen hebben. Zoveel valt althans op te maken door een deus ex machina. Snel wordt een groot bord op het voorplan gerold, beschilderd en met behulp van een dia verschijnt het Japanse brugje van George Monet, in een zee van kroos en gras.

Een eerdere productie viel in de prijzen op Theater aan Zee en het Edinburgh Fringe Festival. Als deze productie van identiek gehalte was als In between Violet and Green, dan moeten de juryleden toch heel sterke koffie en joints hebben gekregen. Ja, voor een helder inzicht een dodelijke combinatie, koffie en wiet.

LOD is een prijzenswaardig productiehuis. Naast producties met gevestigde namen, geeft het jongeren de kans een voorstelling te maken, laat ze volkomen vrij hun ding te doen en zet een tournee op. Enig advies, onder meer hoe de pretentie te beteugelen, moet echter kunnen. Ten bate van de verwondering, de vibratie en een kritische inslag – de pijlers van eender welk soort theatervoorstelling. 

IN BETWEEN VIOLET AND GREEN –
Concept, regie & scenografie Atelier Bildraum
Muziekcompositie Thomas Smetryns
Productie LOD; coproductie Theater Malpertuis & De Munt/La Monnaie
www.lod.be

Foto: (c) Reporters