Pleidooi voor minder verdeeldheid in Vlaanderen

Geachte heer Rondas,

Beste Jean-Pierre,

De titel van het artikel waarin u CD&V waarschuwt voor haar einde, trok mijn aandacht. Ik ben namelijk een overtuigd christendemocraat, en was dus ongerust door de titel. Ten onrechte, zo bleek al snel. Het artikel was namelijk niet op nieuwe ontwikkelingen gebaseerd, enkel op veronderstellingen en intentieprocessen uit het verleden. En bij nader beluisteren ook de bijhorende podcast. Oef.

Een wrang gevoel

En toch bleef ik met een wrang gevoel achter. Met name als Vlaming. Als persoon die overtuigd is dat de bevoegdheden van Vlaanderen verder uitgebreid moeten worden, en die gelooft in de toekomst van Vlaanderen binnen een Europese context. Als Vlaamse christendemocraat met andere woorden, en als lid van Vlaams voelende en denkende verenigingen. Een wrang gevoel, omdat dit artikel er opnieuw in lukt Vlaanderen te verzwakken. En dit op een moment dat alle Vlamingen die een verder doorgedreven autonomie voor Vlaanderen willen, daarrond intensief moeten samenwerken.

Dergelijke artikels en podcasts bevorderen zo’n samenwerking tussen mensen en partijen uiteraard niet. Maar wat is dan wél de positieve bijdrage die uw aanval, in het bijzonder op mensen als Wouter Beke en in mindere mate Joachim Coens, levert aan de Vlaamse ontvoogding? Ik zie persoonlijk alleen het verzwakken of afstoten van mogelijke medestanders.

Een bruisend glas champagne

Maar misschien kan u me uitleggen waarom er binnen de Vlaamse beweging te vaak een nood schijnt te bestaan aan eigen Vlaamse ‘vijanden’. Waarom mensen, nu eens aan deze, dan weer aan gene zijde, overal ‘verraders’ zien, en mede-Vlamingen persoonlijk aanvallen? Waarom die nood aan ‘broedertwist en schande’ bestaat? Het lijkt wel alsof we niet eensgezind willen of mogen zijn in het streven naar meer autonomie.

En alsof wat bereikt is, nooit genoeg is. En vergis u niet: wie niet ongerust zijn over uw artikel, zijn de tegenstanders van meer Vlaamse autonomie. Die hebben er écht wel van genoten.  Terwijl wij blijkbaar niet in staat zijn allemaal samen een succes te vieren, of een half vol glas ook eens écht leeg te drinken en daarbij van de smaak te genieten, kregen zij van u een bruisend glas champagne van het merk ‘Vlaamse verdeeldheid’.

Succes (h)erkennen

Vandaar dus mijn vraag: waarom heeft een deel van de Vlaamse beweging het toch zo moeilijk om eens succes te (h)erkennen, dit samen te vieren, en de mooie afgelegde Vlaamse weg sinds het ontstaan van België samen te koesteren? En vooraleer de verongelijkte wedervraag komt ‘welk succes zouden we dan wel moeten gevierd hebben?’, toch even teruggrijpen naar het verleden.

Zo is er een rechtstreeks verkozen Vlaams Parlement, er is een eigen Vlaamse regering, en er zijn vele eigen Vlaamse bevoegdheden. Of nog concreter en recenter bij wijze van voorbeeld, u bekend: sinds B-H-V werd gesplitst, is de Franstalige aanwezigheid in het Vlaams Parlement en de Vlaams-Brabantse gemeenteraden merkelijk teruggelopen. In twee faciliteitengemeenten besturen de Vlamingen effectief mee, wat vele tientallen jaren ondenkbaar was. Met dank aan de door u zo verguisde Wouter Beke.

Onvoldoende

U heeft zeker ook een punt, het is allemaal nog niet perfect: het heeft lang geduurd, het moet homogener, en voor separatisten is het zeker nog onvoldoende. Maar het is er wel allemaal. Bovendien bevinden we ons in de unieke situatie dat er geen hiërarchie bestaat tussen het Vlaamse en het Belgische niveau. En is gans deze evolutie op een vredelievende manier tot stand gekomen.

Aan dat alles hebben vele Vlamingen meegewerkt, en duidelijk niet alleen nationalisten. Daar hebben zeker ook christendemocraten keihard aan gewerkt, en offers voor gepleegd. Om vervolgens neergesabeld te worden door diegenen die wat deze materie betreft medestanders zouden moeten zijn.

Het doet me denken aan een zin uit het kartelverleden van Bart De Wever: ‘van verraad langs verraad naar de Vlaamse staat’. Hij zei dit in een tijd dat (met name voor het Vlaams Belang) wat het Vlaams kartel CD&V/N-VA verwezenlijkte ook nooit genoeg was. Misschien ligt daar wel een mogelijke ‘doorbraak’, dat we met zijn allen – aan beide zijden – de vechtscheiding achter ons laten en wat dat Vlaamse kartel betreft wat meer koesteren wat goed was, en er wat positiever aan terug denken. Het kan ons misschien inspireren om zo opnieuw samen aan de kar te trekken van de grotere Vlaamse autonomie. Daar werk ik, en samen met mij vele vrienden, zeker graag aan mee.

Eensgezindheid

Zoals al gezegd, de optimale Vlaamse autonomie in een Europese context is inderdaad nog niet af. Er zullen opnieuw stelselmatig en systematisch onderbouwde stappen gezet moeten worden. Het zal opnieuw niet helemaal af zijn. En het zal opnieuw vredelievend moeten gebeuren én met respect voor de democratische rechtstaat. Het huidige Vlaanderen heeft altijd deze weg gevolgd, en dat is ook de keuze van de huidige Vlaamse Regering, zoals blijkt uit het regeerakkoord van vorig jaar. Het toekomstige Vlaanderen zal dus ook op die manier verder vorm moeten krijgen, bijvoorbeeld in het door u terecht aangehaalde thema van de gezondheidszorg, een eis van o.a. Joachim Coens.

Dat zal héél veel eensgezindheid vragen tussen mensen die niet het eigen grote gelijk, maar de gemeenschappelijke kracht zoeken om deze optimale autonomie binnen Europa te bereiken. En die elkaar over partijgrenzen heen respecteren, om zo te kunnen samenwerken. Al wie die samenwerking bemoeilijkt, al wie verdeeldheid zaait, bemoeilijkt ook dit pad naar meer Vlaamse autonomie. Ik ga er van uit dat dit niet uw bedoeling is. Maar ik blijf toch met een wrang gevoel zitten. Laat ons ook dat samen proberen weg te werken.

Met vriendelijke groeten,

Karel Van Butsel

Luister hier naar de aflevering ‘Tsjeven, let op uw zaak’ in Rondas’ Woord van de Foor.