C02 wetenschap tussen realiteit en fictie

CO2 is opnieuw de baarlijke duivel op de UN FCCC  COP26- conferentie in Glasgow. De slagzin ‘luister naar de wetenschap’ klinkt luid. De vraag is: welke wetenschap?

De klimaatwetenschap etaleert dystopie gekenmerkt door een harde splitsing tussen reële en alternatieve wetenschap vanwege een afwijkende visie op validatie, en daarbij zijn raakvlakken onbestaand. Het scheidingsvlak vertoont bovendien een politieke en maatschappelijke dimensie.

Einstein

De realistische klimaatwetenschap hanteert strikte regels voor wetenschap en validatie, krachtig vertolkt door Einstein: ‘Geen enkele hoeveelheid experimenten kan ooit mijn gelijk bewijzen; een enkel experiment kan bewijzen dat ik ongelijk heb.’ De wetenschapper is een scepticus die experimentele ondersteuning prioritair stelt voor validatie. Maar wie dat in de klimaatwetenschap beoefent, wordt gemarginaliseerd als ‘klimaat ontkenner’, krijgt geen toegang tot fora en wordt verbannen.

Dat geldt ook voor publicaties met verstrekkende gevolgen: Prof Witteman is een CO2-wereldautoriteit, publiceerde zijn theoretische bijdrage over CO2- absorptie op PSI (de website: Principia Scientific International) want gevestigde uitgevers vreesden represailles en weigerden de publicatie. Zelfcensuur voor fundamenteel wetenschappelijke publicaties is een feit. De 97%-consensus onder wetenschappers opgeschaald naar 99%  is niets anders dan een ‘zelfvervullende voorspelling’ gebaseerd op ‘pal review’ door andersdenkenden te weren.

Groepsdenken

De alternatieve/consensus wetenschap etaleert de 97%-consensus en onderschrijft Einstein’s visie niet. De vroeg ingetreden groene ‘woke’ gedachte hecht overdreven belang aan gelijkgezindheid, leidend tot groepsdenken dat tunnelvisie valideert, geen wetenschappelijke maar politieke visie. ‘Peer review’ (onder gelijken) wordt heilig verklaard maar is wetenschappelijk waardeloze ‘pal review'(onder vrienden). Dit is geen fictie want twee professoren, IPCC AR6 medeauteurs in een VRT publicatie en Ter Zake verklaren het volgende.

Joeri Rogelj: ‘195 landen hebben samen gekeken wat de beste wetenschappelijke kennis is over klimaatverandering. De samenvatting van dit rapport is goedgekeurd door die 195 landen, wat het IPCC-rapport ongelooflijk krachtig maakt en sterk om beleid te beïnvloeden.’

Philippe Huybrechts, professor VUB: ‘Er is vier jaar aan gewerkt, er hebben 234 auteurs aan geschreven en die hebben samen 14.000 artikels gelezen en geëvalueerd. Hier haalt het IPCC zijn geloofwaardigheid uit. Het is eigenlijk de goudstandaard in de klimaatwetenschap.’

Dergelijke onprofessionele uitspraken van professoren kunnen tellen. Het is zelfs grotesk om dit de ‘goudstandaard’ te noemen. De wetenschappelijke doorbraken zijn dominant te danken aan dwarsliggende eenzaten. Zonder hen liepen we bijvoorbeeld nog steeds rond op een vlakke aarde met maagzweren en was de relativiteitstheorie als bakermat van de huidige wetenschappelijke explosie onbekend. Overduidelijk is dat voor een groot deel van de IPCC-wetenschappers perceptie en politieke boodschappen primeren op inhoud.

Broeikaseffect

Hoewel straal genegeerd zit de IPCC-klimaatwetenschap in diepe CO2 crisis

• Het welbekende serre-effect waarbij warmte/energie via straling vanaf het aardoppervlak doorheen de dampkring naar het heelal wordt gestuurd en half teruggekaatst, bestaat niet voor CO2, ondanks de etalering in leerboeken en cursussen. Satellieten die de OLR (uitgaande infra rood straling) meten, geven een verminderende uitgaande straling voor het CO2-spectrum. Het is dan ook correct dat CO2 ‘warmte tegenhoudt’, maar dan beperkt tot de ‘hogere atmosfeer’. Metingen tonen aan dat dit enkel optreedt buiten de dampkring vanaf -57°C ( ca 220°K). CO2 gedraagt zich tussen nul en > 10km hoogte niet als broeikasgas. Binnen de dampkring wordt de CO2 straling geabsorbeerd en omgezet in warmte.
• CO2 satureert bij stijgende concentraties, dit wil zeggen dat zijn infrarood eigenschappen dalen bij stijgende CO2 volgens een logaritmische wetmatigheid, waardoor de CO2- klimaatgevoeligheid – dit is het temperatuureffect bij verdubbeling van de concentratie – een constante is, onafhankelijk van haar nominale waarde. Zo was de invloed van CO2 op de temperatuur bij de laatste ijstijd 2,5 maal sterker dan nu, en bijgevolg verwaarloosbaar ten opzichte van andere effecten zoals de dalende wolkendensiteit waardoor de directe zon instraling op het aardoppervlak verhoogt, een verschijnsel onbelangrijk voor het IPCC omdat dit procedureel niet tot de menselijke ( antropogene) invloed behoort.
• De klimaatmodellen die het gedrag van de aarde en atmosfeer simuleren zijn complex, niet goed begrepen en onbetrouwbaar om twee redenen. (1) De gepubliceerde waarden zijn een middeling over individuele ver uit elkaar liggende resultaten om het eindresultaat te verbeteren. Deze modellen zijn arbitrair en worden geschaald door een set variabelen om hen in te passen in het verleden ( hindcasting) om de toekomst te voorspellen, zeker geen waarborg voor kwaliteit en wiskundige statistiek. (2) De lage gevoeligheid van CO2 door saturatie wordt overgecompenseerd door waterdamp (sterk broeikasgas) dat 20 maal meer aanwezig is, als positieve terugkoppelingsfactor voor CO2 in te bouwen, dit maakt zelfs de klimaatmodellen onstabiel. En klimaat modelleerders sloegen alarm voor veel te hoge uitkomsten net voor COP 26.

Essentieel in ingenieurswetenschappen waar fouten zwaar afgestraft worden, zijn modellen, gevalideerd door handmatig en met het model identieke berekeningen uit te voeren. Voor klimaat kan dit ook. Het is verrassend eenvoudig maar wordt niet toegepast. Want fouten van klimaatwetenschappers, die zelfs maatschappijvernietigend kunnen zijn zoals decarbonisatie, worden niet afgestraft, integendeel, als ze maar alarmerend genoeg zijn.

Eventjes technisch

De invloed van CO2 op de temperatuur is een eenvoudige handmatige berekening uitgaande van de wet van Stefan Boltzman ( S-B) wanneer het energieverlies ( Radiative Forcering of R-F genoemd) gekend is, en levert vanwege de eenvoud veel betrouwbaardere uitkomsten dan modellen.

Onderstaande tabel maakt dit duidelijk. Uitgaande van hoge IPCC en lage van den Beemt OLR waarden, wordt de de S-B berekening toegepast voor CO2 concentratieverdubbeling, dit levert de temperatuurtoename die tevens de ECS CO2 klimaatgevoeligheid is. Sinds de industriële revolutie is de CO2 toegenomen van 300 naar 400 ppmV,1/3 van het ECS traject. Het antropogeen deel is 3,7% van de jaarlijkse CO2 productie. De gepubliceerde IPCC ECS-waarde is als referentie bijgevoegd.

De handmatig berekende ECS-waarden zijn door hun eenvoud veel betrouwbaarder en 3 maal kleiner dan klimaatmodellen voor gelijke OLR, analoog leveren klimaatmodellen temperaturen 2,5à 3 maal hoger dan de metingen wat aantoont dat klimaatmodellen zwaar in de fout gaan. De waardeloze en extreem schadelijke klimaatmodellen zijn helaas het uitgangspunt van het COP26 alarmisme.

Onmeetbaar klein effect

De totale temperatuurtoename door CO2 sinds de industriële revolutie is voor te hoge IPCC- uitgangspunten slechts voor één derde verantwoordelijk, en als we ons beperken tot het antropogeen deel blijkt het effect onmeetbaar klein te zijn.

Het dure EU-decarbonisatieproces is waardeloos en niet te verantwoorden vanwege het onmeetbaar klein effect, maar is wel desastreus voor de toekomstige welvaart. Het verleden gekenmerkt door overvloedige steeds goedkopere energie als de “smeerolie” van de maatschappij is voorbij als antwoord op een onmeetbaar probleem.