CDH, PSC, VDB, en andere afkortingen

Nochtans kun je Walter Pauli moeilijk verwijten niet al zijn hele journalistieke leven in het verweer te zijn geweest tegen al wat iets rechtser van het centrum stond in Vlaanderen. Met een betere pen dan pakweg Hugo Gijsels of Walter De Bock, weet hij als geen ander – net als zijn illustere voorgangers – netwerken bloot te leggen, namen naar boven te spitten, contacten en aliënaties te duiden, waar anderen die niet zien. Of willen zien.

Zoals zijn voormalig directeur/hoofdredacteur Rik Van Cauwelaert – voortaan in De Tijd – grossiert in lang vergeten weetjes, bewust verborgen feiten en een immens referentiekader van de Belgische politiek, waar – ik schrap bewust het adjectief ‘gemiddeld’ – andere journalisten een puntje aan kunnen zuigen. Meer zelfs, Van Cauwelaert spreekt en leest zelfs Frans, en volgt dus wat er aan de andere kant van de taalgrens gebeurt. Een zeldzame vaardigheid anno vandaag in het journalistieke Noord-België.

Walter Pauli waagde zich dus aan een kort edoch exhaustief bedoeld portret van een partij. Wat ooit de altijd, aan alle regeringen deelnemende dwergpartij PSC was – centrumrechts, gelieerd aan het Hof en de Belgische haute finance, de partij van God en de beter boerende Ardennezen – en vandaag het aanvangwagentje van de PS is in een schemerkartel: cdH. Het humanistisch democratisch centrum van madame et monsieur NON.

Als weinig anderen dat kunnen – en ongetwijfeld vooral uit het blote hoofd, collega Walter beschikt over parate kennis – schetst hij de Werdegang van de Franstalige zusterpartij van de veel te Vlaams geworden CVP/CD&V. De cdH mag dan al met een unitaire campagne naar de kiezer zijn getrokken, er is nooit een meer tricolore partij geweest dan de PSC.

Eén luik behandelt de alwetende echter niet. Het extreemrechtse luik. Jawel, de partij van de gezette heren en dames met contacten tot in Laken, startte in 1972 onder voorzitterschap van überbelg Charles-Ferdinand Nothomb, een rechtse afdeling: CEPIC (Centre Politique des Indépendants et Cadres Chrétiens). Leo Tindemans was trouwens enthousiast spreker op een CEPIC-congres in 1975, maar dat terzijde.

Oorspronkelijk opgericht als een studiekring voor christelijk reveil en om kmo’s een prominenter plaats te geven in de Franstalige christendemocratie die toen – onder invloed van het Franstalige ACW – ’trop collectiviste’ werd beoordeeld, zou de jonge gangmaker Benoît baron de Bonvoisin al snel in extreemrechts vaarwater geraken. Sla er de EPO-uitgaven uit de jaren ’80 en ’90 maar op na: De Barbaren of De Vlaamssche Kronijken of de boeken over het Vlaams Blok van Hugo Gijsels. De ‘fichenbakjournalistiek’ van toen legde een web bloot met namen als Albert Raes – toen chef van de Staatsveiligheid – en illustere clubs en bladen als Nouvelle Europe Magazine, Westland Newpost, de Bende van Nijvel, Front de la Jeunesse, Forces Nouvelles en het Belgische Front National. En zwartgerande ‘satirische’ weekbladen als Pan en Père Ubu.

Het werd toenmalig voorzitter Gérard Deprez allemaal te veel. Hij gooide in 1982 de Zwarte Baron – boezemvriend en trouwe luitenant van oud-premier Vanden Boeynants – uit de partij en doekte CEPIC op. Een aantal van die Cepiccers richtte daarop de PLC op – de Part libéral chrétien. Anderen stapten meteen over naar de liberale PRL van Jean Gol. Die PRL vormt de grondstroom van de MR, waarvoor Gérard Deprez vandaag EU-parlementslid is.

De in 2008 door een hersenbloeding gevelde de Bonvoisin heeft 30 jaar gevochten om zijn naam wit te wassen van de aantijgingen van o.a. Albert Raes als zou hij betrokken geweest zijn bij het Bende van Nijvel-complot om de Belgische staat te ontwrichten en zo ruimte te maken voor een rechts-autoritair regime. in 2006 dagvaardde hij zelfs de Belgische staat voor 6,25 miljoen euro schadevergoeding. Pauli was hem alvast vergeten. Zouden Milquet en Lutgen hem nog kennen?