Corona en de communicatieoorlog

De communistische Volksrepubliek China heeft een bijzonder kwalijke reputatie als het gaat over de vrije meningsuiting en het vertellen van de waarheid. Amper 3.000 levens zou dit virus gekost hebben in het land van meer dan een miljard mensen. België, een landje van amper 11 miljoen mensen telt na enkele weken al meer dan 5.000 doden. Wie de Chinezen gelooft is bijzonder naïef. De waarheid is in het communisme immers niet belangrijk, hoogstens bijzaak, en staat altijd en overal in het belang van de communistische ideologie en vooral, de partij. We zagen het eerder in rode bakermat Rusland, in de DDR van Honecker en zijn Stasi, in het Roemenië van Ceausescu, in de socialistische volksrepubliek Albanië van Hoxha en we zien dat nog steeds in de communistische bevrijdingsdictaturen van Latijns-Amerika met Venezuela als typevoorbeeld voor de kameraden. Door corona kunnen de verkiezingen er niet plaatsvinden, vernemen we vandaag. Hoe convenient.

Het communisme is goed voor de mensen en maakt dus geen grove fouten, dat kán gewoon niet. De mens is maakbaar en de weg naar de perfectie loopt via het communisme.

Wuhan

Bon, wat weten we zeker?
– Er staat al jaren een groot viruslaboratorium in de Chinese stad Wuhan, de stad van de uitbraak. In dit lab doet men onderzoek naar gevaarlijke virussen oa door experimenten met vleermuizen.
– Er bestaan internationale veiligheidsrapporten die waarschuwen voor een uitbraak vanuit dit laboratorium.

We weten momenteel niet zeker of het virus effectief vanuit dat lab komt. We gaan het mogelijks nooit zeker weten.

De Chinese vicedirecteur van dit virusinstituut verklaarde afgelopen nacht officieel dat het niet van bij hen komt en spreekt van een ‘complot van het Westen’. (Let wel, ook HLN.be spreekt in haar berichtgeving van een ‘complottheorie’. Waarom ze dit doet is onduidelijk, want het is wel meer dan dat natuurlijk.)

Het probleem van die man is dat hij dat móet zeggen. Mocht hij iets anders zeggen, zou hij voor altijd verdwijnen in de kerkers van het communisme. Dus zelfs indien hij de waarheid vertelt, gelooft geen weldenkende westerling hem echt.

Tsjernobyl

Wie meer wil weten over hoe communicatie wordt aangepakt onder het communisme raad ik In de ban van Tsjernobyl aan, een driedelige documentaire die momenteel loopt op Canvas van de hand van Ruslandkenner bij VRT NWS Jan Balliauw.

De communistische bakermat Rusland probeerde Tsjernobyl ook onder de mat te vegen. Net als Yuan Zhiming de vicedirecteur is van het Wuhan-instituut, was Sergei Parasijn vicedirecteur van de kerncentrale toen de reactor ontplofte. Tegelijkertijd was hij ook een lokale partijfunctionaris van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Parasjin moest ervoor zorgen dat de partijlijn werd gevolgd in de kerncentrale. Hij had dus een belangrijke functie.

‘Parasjin is heel berouwvol,’ vertelt Jan Balliauw. ‘Hij is zich heel erg bewust van de fouten die er toen gemaakt zijn.’ Na de ramp in Tsjernobyl kwam de communicatie vanuit Moskou maar heel traag op gang. De bevolking werd niet of nauwelijks geïnformeerd over de gevaren van radioactieve straling en radioactieve deeltjes die in de lucht terechtkwamen na de ontploffing.

‘Tuurlijk was dat fout,’ zegt Parasjin in de documentaire over het gebrek aan communicatie. ‘Dat was dé grote fout van het sovjetsysteem. Het is de reden waarom het in elkaar is geklapt.’

Wees niet naïef, communicatie is oorlog en oorlog is communicatie.