Dames en heren, stop de verhalen a.u.b.

De hedendaagse politici (van allerlei obediënties) slagen er maar niet in om in hun communicatie het woord ‘verhaal’ achterwege te laten. Het lijkt erop dat ze ons hun politiek streven willen verkopen als een… progressief, vernieuwend, ander, democratisch, boeiend enzoverder … verhaal. Want ‘verhaal’ is meer dan ooit en voor alle strekkingen hét containerbegrip van het hedendaagse politieke jargon geworden. Zo te horen moeten al deze ‘verhalen’ zowat alles dekken wat een politiek programma bevatten kan.

Eentje te veel

En wat is de bereidwillige lezer, de aandachtige luisteraar – de kiezer kortom – uiteindelijk met een dergelijke onduidelijke communicatie gebaat? Ook in de aanloop naar 14 oktober liep de verhalenvloed vrolijk van het scherm. Een mens is tot veel in staat en breed bereid om veel te aanhoren, maar elk verhaal is er voortaan eentje te veel. ‘Vertel me geen verhaaltjes,’ klinkt luider dan ooit.

Dat álle politieke partijen in hetzelfde bedje ziek zijn, hoort men niet alleen uit hun mediamond maar staat ook open en bloot te lezen op hun webstek. Een greep uit het veelkleurige aanbod.

Groen: ‘Met het verhaal dat het allemaal slecht is en dat we allemaal moeten besparen, neemt Meyrem Almaci geen genoegen.’
N-VA: ‘De N-VA ziet de vergrijzig als een positief verhaal.’
Sp.a: ‘De ideologische tegenstelling tussen links progressief, open bouwverhaal en een rechts conservatief, gesloten afbraak-verhaal zal nog scherper worden.’
Open VLD: ‘Open VLD Gent gaat voor een én-en verhaal’. En ‘Brussel, een liberaal verhaal voor een open stad.’
Vlaams Belang: ‘Het rommelt in de Belgische Moslimexecutieve. En het is een typisch ‘Belgisch’, lees communautair, verhaal geworden.’
PVDA: ‘We willen iedereen aanmoedigen om mee te helpen het verhaal te vertellen van de stakingen en acties tegen de regering-Michel-De Wever.’

Ook de vakbonden hebben ‘verhalen’ in de aanbieding.

ABVV: ‘De vakbond is een positief verhaal.’
ACV: ‘Ons verhaal is een verhaal van solidariteit.’
ACLVB: ‘Meer verhaal, minder kabaal.’

Mooi! Zo heeft elke club zijn eigen… verhaal!

Einde-verhaal?

Toch enkele bedenkingen. Politieke partijen stoppen heel wat energie en veel geld in communicatiestrategieën om hun boodschap naar de burger te brengen. Dat hun copywriters en andere specialisten ze die ‘verhalenslijterij’ nog niet hebben afgeleerd, is niet te vatten.

Maar niet alleen partijgangers schuilen graag onder de container van de taalgemakzucht. Ook hedendaagse auteurs dopen hun pen in dezelfde inktpot. Neem nu schrijver Matthijs De Ridder, auteur van o.m. De eeuw van Charlie Chaplin. Onlangs verzorgde deze – naar eigen zeggen – ‘handelaar in teksten’ voor De Standaard Avond de rubriek ‘De mening’. De redactie vond zijn bijdrage zo boeiend dat ze hem overdrukte onder de titel… ‘Het andere verhaal’. (DS, 30 oktober).

In deze, zeg maar wat langere lezersbrief wordt niet minder dan tien keer het woord verhaal opgediend. Tien keer! Om in de laatste paragraaf te zeggen: ‘Het wordt tijd dat links de pen weer oppakt’. Om wat te vertellen, staat er niet bij.

Een nieuw verhaal? Misschien. Een einde-verhaal? Wie weet.