Het Dardenne-offensief

De broers Luc en Jean-Pierre Dardenne zijn filmmakers die veel te danken hebben aan het socialisme. De miserie in Seraing en omstreken vormde immers een dankbaar decor voor hun bekendste films. Bij de aanvang van 2018 ontpoppen de Dardennes zich echter ook tot opiniemakers, met een aan premier Michel gerichte oproep om Theo Francken te ontslaan.

Theo Francken is schuldig

U moet de open brief van de broers Dardenne zeker lezen, als u dat nog niet gedaan hebt. Ten eerste omdat de pathetische en zeer barokke retoriek erg vermakelijk is, zeker voor Vlamingen die niet gewend zijn aan de Franstalige flair. Ten tweede omdat de argumentatie (nuja) van de broers veel verraadt over hoe de tegenstanders van Francken denken. Ter illustratie enkele fragmenten:

‘Waarom besluit [uw regering] de resultaten af te wachten van een onderzoek waarvan de resultaten zullen worden tegengesproken en de objectiviteit nu al in vraag wordt gesteld?’

Het onderzoek doet er al niet meer toe: Francken is al veroordeeld en niets kan hem nog vrijpleiten. Als het onafhankelijke onderzoek straks iets anders bevat dan bezwarende elementen, dan zal het worden weggezet als ‘onvolledig’, ‘partijdig’ en ‘vervalst’. De realiteit mag het narratief van pers en andere oppositie op geen enkel punt meer tegenspreken.

(Zie trouwens ook de manier waarop Freddy Roosemont nu verdacht wordt gemaakt, alleen maar omdat de directeur-generaal de verdediging opnam van Theo Francken. Je bent in Vlaanderen blijkbaar alleen ‘migratie-expert’ als je kritiek hebt op de bevoegde staatssecretaris – en niet als je al 14 jaar lang aan het hoofd staat van de Dienst Vreemdelingenzaken…)

Niemand terugsturen

‘Waarom, meneer de premier, erkent u niet dat het politiek en moreel ontoelaatbaar is om vluchtelingen terug te sturen naar een niet-democratisch land waar mensen gemarteld worden?’

Hier staat eigenlijk: je mag niemand nog terugsturen. Volgens Amnesty International wordt er gemarteld in maar liefst 141 landen (van de 195). De Amerikaanse NGO Freedom House beoordeelt slechts 45% van alle landen als ‘vrij’ en democratisch. In bijvoorbeeld sub-Sahara-Afrika leeft 88% van de bevolking in een onvrij land. Volg de geboden van de Dardennes en je mag straks alleen nog Italianen en Canadezen uitwijzen.

‘Waarom brengt u niet de politieke moed op om de angst voor een electorale afstraffing te overwinnen? Vinden de vertegenwoordigers van een democratische staat het belangrijker toe te geven aan de angst en de vooroordelen van hun burgers, dan die burgers wat rechtvaardigheidsgevoel bij te brengen?’

De volksvertegenwoordigers moeten het volk niet vertegenwoordigen, maar het opvoeden. Wie voorstander is van een streng terugkeerbeleid heeft het niet begrepen en moet genegeerd worden, zelfs op verkiezingsdag. Dit sentiment is zeer populair bij de linkerzijde, die neerkijkt op de ‘onderbuik’ en overtuigd blijft van het eigen Grote Gelijk.

Een cadeau

Het herderlijk schrijven van de broertjes Dardenne werd door N-VA’ers druk gedeeld en becommentarieerd. Zij herkenden het opiniestuk instinctief als wat het was: een cadeau. Dramatische jammerklachten van culturo’s zijn al meer dan 10 jaar één van de pijlers van het succes van N-VA. Binnen zijn eigen partij vinden ze het nu al jammer dat Theo Francken straks alleen in Vlaams-Brabant stemmen kan binnenrijven.

Als drukkingsmiddel kan de brief alleen het omgekeerde effect hebben. Premier Michel wil niet bekendstaan als de handpop van N-VA, maar de handpop van de broers Dardanne zou mogelijk nóg erger zijn. Als Theo Francken straks in het zadel blijft zitten, mogelijk steviger dan ooit, dan moet hij misschien toch een brief terugsturen naar de Dardennes en al hun medestanders. Om hen van harte te bedanken.