De angst regeert het land

Nu ja een en half, want na 541 dagen was er al een halve ambtsperiode voorbij. Ja, de regering Di Rupo zou het allemaal doen: België een zesde staatshervorming schenken, komaf maken met de separatistische eisen en het land naar veiliger economische wateren loodsen. De ratings weet u nog wel. Di Rupo riep de Franstaligen zelfs op om de Vlaamse partijen te sparen, ze deden al zoveel inspanning. De successen stapelden zich op: triomf bij de ‘propere splitsing’ van BHV en de ontdubbeling van het gerechtelijk arrondissement BHV, de zesde staatshervorming, de dalende rente, de ontlopen recessie, de goede cijfers van België in Europa,… het succes kon niet op.

Enkel separatistische kniesoren stelden vragen over de regering zonder meerderheid in Vlaanderen en niet paritair samengesteld. Die splitsing van BHV bleek bij nadere lezing een vuile uitbreiding van Brussel bracht geen pacificatie omdat de grenzen betwist blijven. En oei, ook Vlaamse advocaten keldereden de regeringsplannen voor de splitsing/ontdubbeling van het gerechtelijk arrondissement Brussel. Prof Maddens noemde het ‘etnisch gescheiden rechtspraak’. Die zesde staatshervorming blijkt een kluwen waar zelfs specialisten in verward geraakt zijn. Maar de rente daalde verder, België gaf een politiek stabiele indruk, inderdaad de kans dat de regering valt is klein… De economie trok aan door de uitvoer naar Duitsland dat het goed doet door eerdere hervormingen. Het leek de regering in slaap te wiegen, grote hervormingen zijn niet meer nodig. Maar de Belgische financiën zijn nog altijd ziek. De kosten voor de vergrijzing zullen nog vroeger en zwaarder doorwegen dan berekend was. De reden? De vorige regeringen voerden het vooropgestelde beleid niet uit. De broodnodige hervormingen zijn er toen niet gekomen, en ook de regering Di Rupo die België in de vaart der volkeren vooruit zou stuwen zal het niet doen.

Want wat blijkt, eens de regering moet regeren blijkt ze het nergens over eens te zijn. Het cement voor de regering lijkt meer de angst voor het separatisme en de N-VA dan een gedeelde toekomstvisie voor het land. Het goede nieuws is dat de traditionele partijen plots wel terug een ideologisch profiel blijken te hebben onder hun Belgicistische laklaag. Maar onder die ideologische grondverf corrodeert de structuur door de angst. Dat is misschien wel dé gemene deler van deze regering: angst. Niet de middenstand maar de angst regeert het land.

Di Rupo is bang van de vakbonden en de concurrentie op links in Wallonië, hij staat als premier noch boven de taalverschillen, noch boven de partijen. De Vlaamse traditionele (B-)partijen zijn bang van de N-VA. Elk op zijn manier. En nu het lijkt dat Bart De Wever de hindernis van het ‘Schoon Verdiep’ met rustige vastheid zal overwinnen neemt de angst enkel toe.

De begrotingsbesprekingen zijn uitgedraaid op een loopgravenoorlog. Elke partij heeft zich ingegraven in zijn ideologische stelling, uit angst om nog meer te verliezen. Terwijl ze moeten weten dat wie te defensief speelt bijna altijd verliest. Zo overleggen de partijen als dokters over de therapie voor hun patiënt. Er zijn er die willen opereren, maar de hoofdgeneesheer durft dat niet. Dus zoeken ze naar goede medicatie. Elk stellen ze hun medicijn voor, maar elk medisch voorschrift wordt omwille van de bijwerkingen door de collega’s weggewuifd. Uiteindelijk dreigt de ernstig zieke patiënt een soort kruidenthee te krijgen aangevuld met pijnstillers. Zo lijkt hij weer een tijdje verder te kunnen. Ondertussen moeten we horen hoe de Nederlandse premier Rutten wel keuzes durft te maken: ‘Iedereen zal de pijn van de crisis voelen. De economische groeicijfers zullen voor langere tijd lager uitvallen dan we gewend zijn. Maar weglopen komt ons nog duurder te staan.'(De Standaard 14/11/2012) Weglopen is net wat de regering Di Rupo doet, weglopen van angst.

Deze regering is er gekomen om het separatistische gevaar af te wenden. Hun angst zorgt ervoor dat ze elke dag de argumenten van de separatisten bevestigen: in de dubbeldemocratie België is geen goed beleid meer mogelijk, laat staan een broodnodige hervorming. Di Rupo overtuigt zo meer en meer Vlamingen van de nood tot (con)federalisme/separatisme. Jammer genoeg zullen onze kinderen en kleinkinderen nog lang de rekening moeten betalen.