De Brusselse coalitie van spuug en paktouw

De voorbije week haalde onze hoofdstad nog eens de nationale pers. Een interne machtsstrijd in de Brusselse PS zorgde voor een regeringscrisis rond het Uberdossier. Een alternatieve meerderheid zonder de PS maar met N-VA, cdH en MR moet 2.000 Uberchauffeurs met een noodordonnantie voor de werkloosheid behoeden. Dit is geen alleenstaand geval. Het is het zoveelste symptoom van een stad die niet bougeert, bestuurd door een regering die niet beslist.

De constructiefout was al aanwezig bij de vorming van de paars-groene Brusselse regering. Elke regeringspartij kreeg de eigen dada’s toegezegd. Van gratis openbaar vervoer voor de socialisten over een kilometerheffing voor de groenen. Voor de Vlaamse liberalen was het allemaal goed, zolang ze maar opnieuw de ministerpost voor Financiën en Begroting kregen.

Inhoudelijke twistpunten werden in het regeerakkoord niet beslecht. Thema’s zoals onverdoofd slachten, de neutraliteit van de overheid en de hervorming van de taxiregelgeving bleven zo als een tikkende tijdbom onder de Brusselse coalitie liggen. Ook hoe die kilometerheffing er moest uitzien, werd niet afgesproken. Waar het nodige geld vandaan moest komen, waren zorgen voor later. Het Brusselse regeerakkoord bevatte enkel wenslijstjes. Zonder budgettaire oefening. Laat staan enige beslissing rond gevoelige dossiers.

Verspilling troef 

Van een doordacht financieel beleid is in onze hoofdstad geen sprake. Dat blijkt keer op keer uit de vernietigende rapporten van het Rekenhof. De schuld verdrievoudigt zomaar eventjes op één legislatuur tijd. En dit is lang niet alleen het effect van de coronacrisis. Alsof het geld aan de bomen groeit, blijft de Brusselse regering bovendien geld besteden aan luchtkastelen.

De Brusselse kilometerheffing SmartMove is er zo één. De regering trekt volgend jaar 51 miljoen euro aan Europees relancegeld en 17 miljoen euro aan eigen middelen uit voor 400 camera’s en een nieuwe mobiele applicatie. Die zullen minstens de komende 3 jaar niet gebruikt worden. Er is immers geen intern Brussels politiek akkoord. Een camera op elke straathoek, uitgeschakeld en zonder nut, in afwachting van een politiek akkoord dat ten vroegste de volgende legislatuur zal bereikt worden, is dat waar Brussel nood aan heeft? Ik kan wel wat andere prioriteiten bedenken.

Zwakke leiding en vechtende ministers

Vreemd genoeg zijn het niet de financiële keuzes die de Brusselse coalitie verdelen. Blijkbaar hebben deze partijen elkaar gevonden in budgettaire laksheid. De verdeeldheid tussen de coalitiepartners komt daarentegen bij elk inhoudelijk dossier aan de oppervlakte. Voeg hier nog het zwakke leiderschap van minister-president Vervoort aan toe en ministers die elkaar het licht in de ogen niet gunnen, en je hebt een regering die met spuug en paktouw aan elkaar hangt. Een regering die van crisis naar crisis sukkelt.

De verkiezingen van 2024 zijn nog ver af, maar de vraag rijst of deze regering nog in staat zal zijn iets te realiseren. Het komende jaar liggen er opnieuw verschillende debatten in het verschiet die van groot belang zijn voor de Brusselaar, maar waar de interne paars-groene verdeeldheid elk coherent beleid verhindert. De hervorming van de registratierechten, het klimaatplan dat de onrealistisch hoge ambitie van Ecolo moet omzetten in concrete maatregelen, de modernisering van de taxiwetgeving… Het zijn slechts enkele voorbeelden.

Dan hebben we het nog niet eens over de interne staatshervorming van Brussel en de dringende nood aan een efficiënter bestuur. Brussel is de te ontwarren knoop voor elke toekomstige staatshervorming, maar de Brusselse meerderheidspartijen willen dit debat niet openlijk voeren. De heilige huisjes en baronieën zijn blijkbaar taboe.

Maingain, van wie Vlamingen moeten zwijgen

In een achterkamerdeal hebben de Brusselse Franstaligen wel Olivier Maingain (Défi) aangesteld om de staathervorming langs Franstalige kant voor te bereiden. Mijn parlementaire vragen gericht aan minister-president Vervoort over wat dit juist inhoudt voor de Brusselaars, worden steevast onontvankelijk verklaard. De minister-president heeft een brief gestuurd naar het parlement dat hierover geen vragen mogen gesteld worden. Parlementsvoorzitter Madrane (PS) schikt zich naar de wensen van de regering. Hij zei me zelfs dat Nederlandstaligen geen vragen mogen stellen over Franstalige aangelegenheden. Wie had ook weer de mond vol over democratische principes en een meertalige stad?