De middelste middenvinger van Jan Publiek

Het is me toch wat – met de commissie Cultuur naar De Buren geweest op donderdagnamiddag waar met een mooie presentatie toch werd uitgelegd waar men mee bezig was, maar geen woord werd gerept over het fameuze ‘Pietenpact‘ waarmee Wim Vanseveren olijk de dag nadien Vlaanderen in rep en roer zet.

O ja, we hadden het wel over het bereik van De Buren en de Vlaams-Nederlandse samenwerking – en ook ik ben daar een vurig voorstander van, maar dergelijke nonsens halen dus de promotie ervan grondig onderuit bij de bevolking.

De BV-korting

Wellicht zal Vanseveren met grote ogen gekeken hebben naar de reacties, want er waren toch Bekende Vlamingen (Peeters, Matthyssen) die dit ondersteunden? En net daar zit het probleem – geen probleem als mensen bepaalde ideeën verkondigen, maar het is niet omdat een bekende stand-up comedian zoals Nigel Williams bepaalde linkse standpunten inneemt in het KWB-maandblad dat elk lid dit als zoete koek slikt. Net zoals Margriet Hermans die getuigt in datzelfde blad over asielzoekers dat we er sowieso van moeten uitgaan dat het huidig asiel– en migratiebeleid fout zit ?

Hilary Clinton zal ook geschrokken zijn, want als je met de kont van Beyoncé kan uitpakken en tegelijk Madonna aan je kant hebt en daarbovenop nog Bruce Springsteen zich het pleuris rockt – hoe kon het dan nog fout lopen? En wellicht zal Wouter Hillaert zich in de weelderige haarbos krabben als hij merkt dat zijn ideeën zelfs binnen Hart boven Hard meer en meer op gefrons worden onthaald en internationaal gerenommeerde kunstenaars zelfs tegen zijn voorstellen ingaan via opiniestukken in kranten.

En Wouter Van Bellingen was met het Minderhedenforum alle zeilen aan het bijstellen op zondag om toch niet de Zwarte Piet (ik vraag nu al excuses) toebedeeld te krijgen na eerder straffere uitspraken.

Wie vertegenwoordigt het ‘middenveld‘?

Wat is er toch aan de hand met een deel van het geroemde ‘middenveld ‘?

Voor de media is het tegenwoordig toch net iets interessanter wanneer een BV haar of zijn visie kan weergeven over de actualiteit. Dat dit niet meteen gepaard gaat met een grondige dossierkennis is van veel minder belang dan het feit dat men leukere televisie kan maken.

Het is een open deur intrappen, maar het is duidelijk: Jan Publiek heeft er tabak van gekregen. De burger is gelukkig allang niet meer dat argeloze wezen wiens gedrag  je mits het inzetten van een BV of een gesubsidieerde organisatie zomaar kan wijzigen. En net daar loert het gevaar – het middenveld pretendeert steeds een onmisbare schakel te zijn in het democratisch proces, maar wordt meer en meer de uiting van een bepaalde ideologische opvatting, dat gewoon de voeling verliest met Jan of Griet Publiek.

Als politici inderdaad beseffen dat een bepaald middenveld niet meer die stemmen verkondigt, is hun rol van ‘intermediair‘ eigenlijk uitgespeeld, wat een totaal ander politiek landschap creëert.

In dat geval is de grote verliezer het middenveld zelf, want op dat moment keert de opinie zich tegen die organisaties, omdat de burger zich door hen niet meer vertegenwoordigd weet. Het middenveld moet inderdaad niet gekozen worden en staat los van de politiek, zal u horen – maar beweren dat middenveldorganisaties volledig politiek vrij staan is te gek om los te lopen. Het middenveld doet niets anders dan partijpolitieke bondgenoten te zoeken om hun belangen te dienen en daar is ook niets fout mee.

Het staat die organisaties eveneens vrij om dezelfde weg te blijven bewandelen en het is ook een taak om tendensen aan te geven of bepaalde standpunten te verkondigen. Dat is volstrekt verantwoord maar beweren dat je als een ziener moet gaan opleggen hoe bedrijven, de overheid én de onwetende burger zich hoort te gedragen getuigt van een zekere dedain tegenover die burger.

Het middenveld hoort kritisch te zijn, maar moord en brand schreeuwen als een politicus publiek tegen een bepaald standpunt ingaat komt uw dienaar enigszins bevreemdend over.

Kritisch geluid

‘De overheid moet zijn eigen critici ondersteunen‘, hoor je wel eens en inderdaad, het hoort in een democratie dat het weergeven van verschillende stemmen gewaarborgd blijft. Maar het is aan de overheid om erop toe te zien dat gesubsidieerde organisaties de doelstellingen waarvoor ze die steun ontvangen ook bereikt worden. Dat vergt een evenwichtsoefening langs beide kanten maar is nodig – Vlaanderen is Erdogan’s Turkije niet.

Maar de uiteindelijke scherprechter is de kiezer, niet het middenveld. Wij, politici, beseffen dat ten volle – ik hoop dat een deel van onze organisaties dit ook niet vergeten.