De nieuwe kleren van het hof

De uitslag van de verkiezingen van 26 mei heeft het hof, zoals de Lakense entourage doorgaans genoemd wordt, wakker geschud. Een Vlaamse ruk naar rechts en een Waalse naar links, het belooft niet veel goeds voor Filip en zijn familie. De kliek schreeuwt van de daken dat een koning de beste garantie is voor het voorbestaan van ons dierbaar vaderland. De kliek gelooft het zelf niet, want zo dom is zij niet. Met eigen ogen ziet het dat buurlanden als Frankrijk en Duitsland geen vorst nodig hebben voor een boeiend  en bloeiend politiek leven. Waar het wel van overtuigd is, is dat het volk het dakgehuil gelooft. De onbestuurbaarheid echter waarin het door de laatste ingreep van de bevolking, gevolg van eigen wanbeleid, terecht is gekomen voedt de veronderstelling dat Filip de laatste koning zou kunnen zijn. Een charmeoffensief was dringend gewenst.

En is er gekomen. Door het vooruitschuiven van de oudste dochter van het koningspaar. Elisabeth, la jeune femme. Zij staat vooraan om haar vader op te volgen nadat Filip er de brui aan gegeven heeft of gekist in een kelder is geparkeerd. Ze werd getoond waar en wanneer het maar paste. In Kenia toonde ze dat ze een zwart kind in de armen kon nemen. Niet onbelangrijk dat het zwart was. In het verleden heeft het koningshuis, tot en met de ultra katholieke grootoom, schurk Boudewijn, zich racistisch gedragen. De goedkeuring van het vermoorden van Patrice Lumumba is er het hoogtepunt van.

Bij de opnames van de halfjaarlijkse speech van de koning tot het voetvolk, vroeg hij haar naast hem te komen staan, wat zij bedeesd afwees. Ze stond liever achter dan voor de camera. Bij het Te Deum op de nationale feestdag oefende ze handjes geven. Uit goede bron vernam Socrates et cetera dat ze een slap handje heeft. Daar zal de komende weken ongetwijfeld aan gewerkt worden. Net zoals leren lopen op stiletto’s. Zoals ze er hooggehakt op 21 juli bijliep was haar stap boertiger dan die van nature al is. Iedereen heeft zijn eigen pas, maar enige scholing kan die van de stal naar het bal omtoveren. Eén telefoontje is voldoende. In Brussel wonen tientallen dansleraressen met klasse, Anne Teresa de Keersmaeker voorop. Ze is barones. Dat moet dus klikken.

Maar niet alleen Elisabeth werd verzocht de nieuwe kleren van het hof aan te trekken. Filip hoogstpersoonlijk moest opdraven. Zoek maar een passend verhaaltje, werd hem verteld. Hij viste in de Lakense vijver en daar lag de snoek op het droge. Om dat wereldkundig te maken werd een locatie uitgezocht waar de camera’s als gieren op een kadaver zich zouden storten: een oord met verwaarloosde slash dolgedraaide jongeren. Daar beklom hij de klaagmuur. Hoe zijn ouders bordelen bezochten terwijl hij en zijn broer en zus Stille Nacht  moesten zingen in een ijskoude kapel. Dat zijn schoolrapporten eerder rood dan blauw waren, interesseerde ze niet. Ja, hij had een rotjeugd gehad. Maar iedereen is in staat het rotte weer vruchtbaar te maken. Kijk maar naar mij, zei Filip. Hij vergat er enkel bij te zeggen dat het makkelijker lukt in een kasteel met een gigantisch park en een dozijn lakeien dan in een flatje van een huisjesmelker.

Enfin, actie geslaagd. Reportages die tientallen keren herhaald werden en journalistieke verslagen waar het artificieel traanvocht van afdroop.

Een derde speler van het charmeoffensief is Mathilde, dochter van een verarmde Waalse houtkapper. Haar lach heeft ze eigenhandig uit de logopedie naar de vorstelijke komedie opgetild, maar overstijgt niet die van de stiefmoeder van Sneeuwwitje. Haar kledij is duur, maar vreemd genoeg lijkt niets haar te staan. De kleren vallen haar om het lijf als natte dweilen die te drogen hangen. Haar bezorgdheid om het menselijk leed is niet oprecht. Het is gespeeld. Als je werkelijk bezorgd bent om het leed van de mensen verkoop je al je bezittingen, geeft de opbrengst aan goede doelen en gaat in een flat wonen. De keuze van haar hoeden heeft ze niet geleend van de parade van Ascot, maar van Waregem Course.

Wie een logisch denkvermogen heeft en de mensen het parcours waarlangs de koninklijke familie passeert ziet juichen, begrijpt pas hoe dom het volk is. Van dat soort mensen, prachtig beschreven in het liedje Ces gens-là  van en door Jacques Brel, moeten we niet verwachten dat zij ooit die familie niet naar het schavot maar op z’n minst even naar het cachot sturen. Bij de collaboratie zijn ook heel wat mensen ‘even’ niet ten paleize maar ten petoet geleid. Met goedkeuring van de koning en zijn entourage.

Een republiek, dat wordt het land de eerstvolgende decennia niet. Daarvoor zijn er te veel mensen die profiteren van het koningschap, een gigantische simplistische bevolking en als de nood aan de man is een charmeoffensief, uitgekiend door een goeroe en zijn team van een marketingkantoor.