De realiteit is straffer dan fictie

In een drietal nieuwe films, van Reality tot Gran Turismo en How To Blow Up a Pipeline, is de werkelijkheid zoveel straffer dan gelijk welke fictie.

Reality Winner

Al van in de eerste seconde van het intrigerende docudrama Reality van Tina Satter (***, van deze week af in de bioscoop) maakt er een verontrustende spanning zich van je meester.

3 juni 2017. Een jonge vrouw – ze heet Reality Winner (Sydney Sweeney, heel sterk) – net thuis met haar boodschappen, wordt door twee FBI-agenten aangesproken. Ze hebben een huiszoekingsbevel op zak. Terwijl hun collega’s haar hele huis minutieus doorzoeken laat het tweetal met een ongelooflijke grijns om hun mond zowel de jonge vrouw met de job van vertaler bij de NSA (National Security Agency) buiten op het gazon als de argwanende toeschouwer sudderen in onwetendheid.

Reality, een onthutsende reconstructie van dat voorval, is woord voor woord – tot en met alle stopwoordjes – op notities van de FBI gebaseerd. Stap voor stap nijpen de twee agenten – inquisiteurs – Reality tot een hoopje vertwijfeling. Haar lichaamstaal spreekt boekdelen. Tegen beter weten in poogt ze zich bloednerveus staande te houden. De stiltes zijn ondraaglijk.

Een bepaald document zou ze mee naar huis hebben gesmokkeld en vanuit haar woonplaats Augusta, Georgia – heel naïef – hebben verstuurd naar de pers ‘omdat ze van het Amerikaanse volk houdt’. Dat bekent de idealiste uiteindelijk, zich amper van enig kwaad bewust. Terwijl in het FBI-rapport ongetwijfeld zal staan dat ze dat heeft gedaan ‘omdat ze de VS haat.’ Tja.

Om welk document het precies gaat blijft in de film wel in het ongewisse (maar is uiteraard wel te achterhalen).

Het belang van het document doet er blijkbaar niet toe. Alleen het feit dat er gelekt is, is al zwaarwichtig genoeg. En is een inbreuk op de van 1917 (!) daterende anti-spionagewet.

Het doet je nog meer geloven dat klokkenluiders zoals Assange en Snowden – in onze (westerse) pers quasi doodgezwegen – in feite vervolgde politieke gevangenen zijn in plaats van landverraders of spionnen!

PlayStation

Met Paranoid van Black Sabbath, de eerste heavy metal song in de popgeschiedenis, nog in zijn oortjes – een adrenalinestoot die kan tellen – krijgt ex-racer Jack Salter een wel zeer ongewone job: van een virtuele piloot een echte racer maken. Een quasi onmogelijke opdracht zeg maar.

Het verhaal van Jann Mardenborough, een wat timide tiener uit Cardiff met een jongensdroom mag dan in Gran Turismo (**, momenteel in de bioscoop) met het cliché flirten, het is anno 2011 allemaal wel echt gebeurd.

Het razend populaire videogame Gran Turismo werd ontwikkeld door de Japanner Kazunori Yamauchi. Van 1992 tot ‘97 werkte hij aan de originele versie  ervan om een en ander zo authentiek, zo levensecht te laten aanvoelen. Dat lukte aardig. Gran Turismo, intussen aan zijn zevende editie toe, oogt zo realistisch dat zelfs Formule 1-piloten zoals Lewis Hamilton de video game aanwenden om te oefenen.

In 2008 werd de GT Academy in leven geroepen door Sony, de eigenaar van PlayStation, samen met het bekende automerk Nissan. Als marketingstunt wilden ze uittesten hoe realistisch Gran Turismo wel was. De vraag: wat zou een uitstekende gamer ervan terecht brengen in een echte racewagen? De winnaar van de derde editie van de GT Academy was Jann Mardenborough. De ideale ambassadeur was hij oorspronkelijk niet. Maar Jack zette door en werd zijn mentor. Ongelooflijk toch dat de tiener – zijn kinderdroom najagend – alleen maar tot rust kan komen dankzij de new age-song Orinoco Flow (Sail Away) van Enya.

Filmregisseur Neill Blomkamp, een autofreak, wou van Gran Turismo een spectaculaire racefilm maken. En het moet gezegd: het concept – de mix van een video game met een waargebeurd verhaal – werkt. Al is de start wat moeizaam. Met het oog op de apotheose van de film – de 24 u van Le Mans met drie rijders – liet Blomkamp zich inspireren door de actiefilm met Steve McQueen: Le Mans (1971).

Emotie, drama en karakterontwikkeling zijn tot een minimum herleid ten voordele van wilskracht, overreding en doorzettingsvermogen.

Kortom Gran Turismo is spectaculairder dan de eerste de beste Formule 1-race.

Een pijplijn in Texas

De plot van het controversiële How To Blow Up a Pipeline, een activistische eco-thriller (**, van deze week af in de bioscoop) lijkt, de titel indachtig, regelrecht uit het handboek van milieuactivisten te komen.

Filmmaker Daniël Goldhaber vond het idee in een pamflet van de Zweedse ecoloog Andreas Malm. Daarin wordt opgeroepen om actie te ondernemen tegen het uitputten van de planeet, van Moeder Aarde, door de fossiele industrie. Zo gezegd zo gedaan, vindt een achttal. Al worden ze elk gedreven door een ander motief. Zo is een van hen doodziek door de fossiele vervuiling naast de plek waar ze opgroeide. En de Native American Michael wil met alle middelen het oppompen van olie bestrijden in het reservaat waar hij woont. Een daad van zelfverdediging dus nadat gebleken was dat vreedzaam protest toch niks uithaalt? Of sabotage? Of eco-terrorisme?

In april stuurde de FBI alvast een waarschuwing rond dat ‘deze film wel eens mensen zou kunnen inspireren om energie-infrastructuur aan te vallen met explosieven.’

How To Blow Up… gaat grotendeels over de voorbereidingen ter plekke (in Texas) van de sabotagedaad en stelt jammer genoeg veel te weinig vragen.

Kinepolis

Het was een wat vreemde aanblik op de halfjaarlijkse persconferentie van Kinepolis: CEO Eddy ‘Ken’ Duquenne in een piekfijn roze kostuum gestoken ter ere van het immense succes van Barbie, intussen wereldwijd al aan twee miljard dollar aan inkomsten.

Momenteel bereikt Kinepolis 74,8 % van de bezoekers in vergelijking met 2019, het vorige ‘normale’ jaar zonder pandemie. Wel wordt er 20% meer omzet genoteerd.

Duquenne: ‘Voor een deel is dat te wijten aan het feit dat Hollywood nog niet op volle toeren draait. Hollywood had tijdens de pandemie sterk ingezet op streaming maar worstelt vandaag met de rentabiliteit ervan. Dat zowel Apple als Amazon 1 miljard dollar gaan investeren in bioscoopfilms zegt genoeg.’ Het succes (in de bioscoop) van het oorspronkelijk voor streaming bedoelde Air (de historiek van het succesverhaal Nike) heeft dat proces bij Amazon versneld.

Kinepolis bezit momenteel wereldwijd 111 bioscoopcompleksen, goed voor 1156 schermen’. Tijdens de pandemie werden nog 6 bioscopen bijgebouwd.  ‘De toekomst ziet er rooskleurig uit uit,’ besloot de CEO gevat.