De Roover tegen VVB: Mail, sms of tweet mij een betere strategie

De Roover ging kritische vragen niet uit de weg. Maar of zijn strategie veel bijval krijgt, is onzeker. Een verslag.

De bijeenkomst nabij het Stadspark is op z’n zachtst gezegd opvallend. Het debacle Vuye-Wouters ligt nog vers in het geheugen. Nog verser: het beruchte debat tussen VVB-voorzitter Bart De Valck en N-VA’er De Roover op De Zevende Dag. Die woordentwist is bij sommige leden hard aangekomen.

VVB-lidkaart

Op de VVB-webstek had men de emotionele lading van het treffen voorzien. ‘Wij beseffen dat bij velen, langs beide kanten, bepaalde uitspraken kwaad bloed heeft gezet’, stelt men. ‘Net daarom benadrukken wij dat wij dit organiseren om op een beschaafde, maar desondanks kritische, manier in dialoog te treden en niet om bruggen definitief op te blazen.’ Beschaafd was het, kritisch ook. Bruggen zijn er niet opgeblazen maar of men er nieuwe heeft gebouwd is een andere vraag.

De Roover, fractieleider van de grootste partij in het federaal parlement, schetst algauw zijn situatie. De functie waarin hij nu verzeild is geraakt, noemt hij geen echt succes. Plezant, dat wel. Maar succesvol? Neen. De structuren die hem en zijn partij omringen, zijn nog steeds het bevechten waard. Zijn doelstelling van toen hij actief VVB’er was – hij heeft nog steeds een lidkaart op zak – is ‘geen jota veranderd’. Voor de eerste keer is de voorzitter van ’s lands grootste fractie openlijk voor Vlaamse onafhankelijkheid. Aan zijn engagement zal het dus niet gelegen hebben; De Roover verwacht geen heil van de fluwelen bekleding der Belgische salons.

Slogan voor losers

Maar dan komt de onvermijdelijke hoe-vraag. Ja, hij weet wat hij wil en waarom. Maar hoe wilt hij zijn wens verwezenlijken? Niet met de kalasjnikov, dat staat vast. De N-VA kiest voor het parlementarisme. De strategie is bekend. ‘Wij geven Vlaanderen – en dus onvermijdelijk België – niet terug aan de Parti Socialiste’. Tenminste, zolang deze PS Vlaanderen niet gunt aan de Vlamingen. De Roover verduidelijkt: N-VA heeft het communautaire niet in de ijskast gestopt. Niemand was gewoonweg bereid die ijskast te openen.

Dat N-VA haar ongezien machtige status niet aanhaalt om Vlaamse staatswording op z’n minst te promoten, om de geesten te masseren, daar gaat hij niet op in. ‘We zijn het enige land waarin de meerderheid af wil van de minderheid omdat ze zich onderdrukt voelt. Als slogan voor losers kan dat tellen.’

De criticasters moeten serieus blijven. En vooral niet de ogen sluiten voor de spoken die ‘grendels’ heten. Ironisch gezien is ‘de miserie begonnen met de confederalisering van België’. Met behulp van die grendels, die de Franstalige minderheid vetorecht geven, worden de plannen van de N-VA voor verdere confederalisering tegengehouden. En dat terwijl de fractieleider van Wallonië een ‘topgewest’ wil maken. ‘Een succesrijke N-VA is het beste wat Wallonië kan overkomen.’

Aandoenlijke machteloosheid

De werkwijze is dus glashelder. Zolang het enigszins kan, komt de PS nooit meer aan de macht in de federale regering. Hoelang houden ze deze houdgreep vol? ‘Elke mislukking is het begin van een nieuwe poging’, aldus de fractieleider. Hij zal het zichzelf nooit vergeven het niet op deze manier te hebben geprobeerd.

‘Mail, sms of tweet mij als u een betere strategie kent’, oppert De Roover, ‘want ik sta voor alles open.’ Op de opmerking of Vlaanderen niet meer als Catalonië of Schotland zou moeten ageren, vraagt hij retorisch of de Catalaanse en Schotse staat al een feit zijn. ‘Sommigen vinden de aandoenlijke machteloosheid heldhaftig’. Daar wilt hij niets van weten. Hij vraagt om hetzelfde krediet en geduld dat de separatistische Catalaanse regeringspartijen al jaren krijgen van hun achterban.

En wat als N-VA en Vlaams Belang samen meer dan vijftig procent halen in het Vlaams Parlement? Steunt N-VA een initiatief voor afsplitsing – ook als deze van het VB komt? ‘Zelfs met de PS zouden wij dat doen’, aldus De Roover. We noteren dat de Vuye-doctrine ook zonder de partijkaart van haar bezieler overleeft.

Wat is de rol van de VVB in dit project van lange adem? Zij dienen mensen te overtuigen die N-VA niet kan bereiken. Meer uitleg verschaft de N-VA’er de toehoorders niet. Waarom zou de VVB overigens meer burgers kunnen bezielen dan een partij met zulke zendtijd, paginabrede krantenstukken en parlementaire aanwezigheid?

Toch nog iets over dat bitsige debat met Bart De Valck – overigens niet aanwezig in de zaal. De Roover had geen andere keuze, zegt hij. Hij voelde zich op zijn hart getrapt. De Valcks commentaar op allerhande media ging ‘voorbij het fatsoen’.

De kracht van de druppel

Of een grote verzoening plaatsvond in Antwerpen is onduidelijk. Er blijven vragen bij de haalbaarheid van de strategie, de onwil van N-VA om de Vlamingen rijp te maken voor meer autonomie, de polemiek rond Vuye en Wouters.

De Roover besloot met een metafoor. Zelfs het hardste gesteente bezwijkt onder de kracht van de druppel. Niet eentje. Vele na elkaar, herhaaldelijk drukkend op die ene plek. De druppel is de N-VA, het gesteente België.

De keuze is aan de VVB of ze meegaat in dit project. Sommigen zullen de fractieleider begrijpen en steunen. Maar er blijven gegarandeerd tegenstanders over. Critici die denken aan de woorden die Hugo Schiltz ooit zei bij het verlaten van een debat met Peter De Roover. Mokkend prevelde het Volksuniemonument dat De Roover ‘de laatste sofist in dit land is.’

Foto: (c) Reporters