De stand van het land

Hoe is het gesteld met de stand van het land? Los van de coronacrisis, want die affaire wordt aangegrepen door heel wat politici om hun gezwaai en gedraai achter te verbergen.

Boetes

Het is verheugend dat de Wetstraatgangers de crisis naar de wetenschappers doorgeschoven hebben en, in geval hun adviezen door de burgers niet nageleefd worden, ze in boetes om te zetten. Die worden nogal gul uitgedeeld.

De extra uitgaven om de middenstanders en bedrijfsleiders te compenseren voor de geleden schade moeten echter ooit gerecupereerd worden. Wie draait daar best voor op dan de burgers die op een bank verpozen of elkaar al te dicht benaderen, volgens agenten. Zij mogen naar hartenlust beslissen, en dienen liefst terug op bureau te verschijnen met een gevuld boeteboekje. Niet toevallig hebben ze geen kronometer of lintmeter bij. De natte vinger is een wapen geworden.

Zwammen

De houding van de politici is vrij hypocriet. Het mooiste voorbeeld is leider met virtuele laarzen Bart De Wever. Vorig weekend laat hij agenten driehonderd boetes uitschrijven om maandag te zeggen dat hij de regels, zoals niet mogen rusten op een parkbank, niet wil naleven. Zulke praat heet zwammen. Is het u ook al opgevallen dat Bart opvallend afwezig is op het politieke podium. Is zijn liedje uitgezongen? Zo lijkt het wel. In elk geval wordt hij niet meer gevreesd door collega’s allerlei allure.

Wat heeft De Wever door zijn gestook en ondermijning van het politiek gedrag trouwens bekomen? Dat de burger zich nog verder van de politiek afgekeerd heeft dan tot voor kort het geval is. Als de overheid jou niet ziet staan, is er maar één manier om je ervan te bevrijden: zo min mogelijk contact. Als de politici, en in het bijzonder Bart De Wever, die zich opwierp als de bevrijder van Vlaanderen, nooit jouw kant kiezen, hoeven ze van jou immers ook geen sympathie te verwachten.

Kleptomanie

De burger groot en klein, slim en dom, heeft goed ingezien dat politieke beslissingen niet voor het heil van de staat en de burger worden gemaakt, maar voor persoonlijke afrekeningen. Het is een nevenvorm van kleptomanie. De Wetwijk is een staat in een staat geworden. En daar heeft de N-VA, onder leiding van dictator De Wever, meer dan eender welke andere partij of politicus flink aan getimmerd.

De voorzitter [eigenlijk president, want zo gedraagt hij zich] van de N-VA is een staatsman maar lang geen Hugo Schiltz. De Wever weet dat hervormingen onvermijdelijk zijn, maar helaas blijkt hij niet te weten hoe een land te moderniseren en heeft hij van economie ook geen verstand. Zijn voorstellen gelden enkel voor Vlaanderen, zonder rekening te houden hoe Vlaanderen in België moet functioneren, want hoe men ook toetert, het land zal blijven bestaan. Het is in 1830 ontstaan door een stel rare snuiters, maar heeft pas recht op bestaan verworven door de internationale indertijd heersende politiek, met, en dat is niet onbelangrijk, het fiat van de bankiersfamilie Rothschild.

Vijgenbladdemocratie

Hoe men het ook draait of keert, de burgers zijn gaan beseffen dat  ‘s landsbestuur een vijgenbladdemocratie is geworden. Een democratie waarmee men zijn gat afveegt. Dit eenmaal wetend snakten de burgers naar een man die de ideale schoonzoon is en netjes gekleed verschijnt. Bart De Wever heeft dat goed ingeschat, zijn vermageringskuur is daar een goed bewijs van. Na de vermagering volgde de poetsbeurt.

Daar de voormalige straatjongen wist dat de mensen net als Saulus van hun paard gebliksemd zijn, ze beseffen dat in de politiek geen bondgenoten bestaan maar slechts vijanden, dat partijen zich waren gaan vastzetten in onderlinge vetes en haarkloverijen, was zijn klim naar de top een makkie.

Club van zakkenvullers

Wat blijkt echter? Het politieke spel van Bart De Wever heeft niets dan nieuwe miserie en wanbeleid opgeleverd. Alles moest veranderen, met als gevolg dat alles hetzelfde blijft. De Wever heeft te hoog gemikt. Extra last dat de burger zich aan het afkeren is van de N-VA en Bart De Wever, omdat de partij een club van zakkenvullers is geworden en hoge heren die zich verheven voelen boven de burger en zijn dorpspomp. België en zelfs Vlaanderen lijkt daardoor op twee restanten van mooie herenhuizen met een klassiek in- en exterieur, zij het in vervallen staat. De partij van grutter Bart De Wever heeft alles te koop, tot en met tuinkabouters en kruiwagens.

En dat voor braakliggende velden die zo sterk vervuild zijn dat geen politieke vorm die opnieuw vruchtbaar kan maken. De bevolking heeft ook geen weet van een oplossing. In paniek heeft het zich dan ook, zoals bij de laatste verkiezingen bleek en zich volgens de nieuwste opiniepeilingen nog versterkt, gewend naar een partij die zich de laatste jaren verfrist heeft en koos voor een viriele jongeman, netjes geschoren en zonder de koude stem eigen aan zijn voedstervaders, zijnde Gerolf Annemans en Filip De Winter.

Een verloederd pand

Tom Van Grieken en het Vlaams Belang stellen België en Vlaanderen voor als een wrak, een verloederd pand waarvan de verwarming  gerepareerd moet worden en de gaten in het dak gedicht. Gaan het hem en zijn partij lukken? Daar bestaat geen kans toe. De Belgische politieke wereld is zo verrot dat zij in de afgrond dient geduwd. Vervangen worden door een zakenkabinet dat gedurende een legislatuur de kans heeft orde op zaken te stellen. Tijdens die vier jaar moeten partijen zich heruitvinden. Alle partijen – inclusief dus s.pa, Open Vld en CD&V. Om te beginnen mogen ze — bij wijze van spreken — geen oude schoolmeesters tot voorzitter bombarderen of onervaren snaken scepter en kroon geven. Het beste zou zijn dat nieuwe partijen ontstaan, zonder zakkenvullers en messenwerpers.

Geen eenvoudige klus. Maar misschien moet dat de belangrijkste taak zijn van bankiers, cultuurpauzen en zakenmensen. Want België is een bedrijf, een artistiek bedrijf, net trouwens zoals alle andere landen, welke isme ze ook op een spandoek aan de gevel hangen hebben.