De uitbreiding van Brussel is in volle gang

Zowel in het toekomstproject Visie 2050 als in de Septemberverklaring slaagt Vlaams minister-president Geert Bourgeois (N-VA) erin om met geen woord te reppen over Brussel. In een opiniestuk  op Knack.be onderstreept Karl Vanlouwe (N-VA) dat zowel de Vlaamse Regering als de N-VA zich alle dagen dubbel plooien voor de Brusselse Vlamingen. Hij verwijst daarvoor graag naar de Brusselnorm: 5% van de gemeenschapsmiddelen gaat naar 30% van de Brusselse bevolking.  Voor de duidelijkheid: de Brusselnorm werd in 1999 ingevoerd door de Vlaamse Regering-Dewael, gevormd door de VLD, de SP, de Volksunie en Agalev. De Volksunie brak toen een lans voor Brussel. De N-VA – bij uitstek de grootste partij van de Vlaamse Regering – doet dit niet en teert nog altijd op het zweet van de toenmalige Volksunie.

Bart De Wever onderstreepte op een voorjaarslunch voor VOKA in 2012 nochtans dat Brussel wel erg belangrijk is voor Vlaanderen. Brussel is na Parijs en Frankfurt de vierde Europese zakenstad en is op zichzelf al goed voor 16% van de Belgische banen.  Volgens De Wever moeten we in Brussel blijven investeren. In haar verkiezingsprogramma pleitte de N-VA tevens voor een ernstige hervorming van de Brusselse structuren. Institutionele vereenvoudiging is een bittere noodzaak. Brussel is een middelgrote stad, die door een overvloed aan mandatarissen wordt geregeerd. ‘Brussel heeft nood aan een efficiënt en eenvoudig bestuur.’ Daarnaast wees de N-VA op het belang van de tweetaligheid in de Brusselse instellingen. Respect voor de taalwetgeving is primordiaal.

Windstil op alle N-VA-banken

Na de verkiezingen bleef het op alle N-VA-banken windstil. Brussel staat niet op de agenda en de dagelijkse overtredingen van de taalwetgeving in onze hoofdstad zullen de partij worst wezen. De confederalisten beschikken over een electoraat dat in communautaire discussies amper is geïnteresseerd. De N-VA vertegenwoordigt een flink deel van de blanke middenklasse, die ook lak heeft aan de veelkleurige, grootstedelijke problemen van onze hoofdstad. Hoe schrijnend de situatie in Brussel ook mag zijn, in de Vlaamse regering en de Vlaams-nationale partij daarin zwijgen als vermoord. De kracht van verandering?

Dit is een hypocriete houding die deze partij nog zuur zal opbreken. Brussel is niet alleen een sociaal rampgebied, het barst stilaan uit zijn voegen en internationaliseert zienderogen. De N-VA-top heeft dus eigenlijk redenen te over om zich ernstig zorgen te maken. Brussel is bestuurlijk een veelkoppige draak die geen antwoord heeft op de vele problemen die de stad teisteren. Vooreerst is er een ernstige mobiliteitsindigestie die de binnenstad versmacht. Er is tevens heel wat kansarmoede: 28 procent van de jongeren verlaat de school zonder diploma of getuigschrift. 90 procent van de werklozen is eentalig en maken amper kans op de arbeidsmarkt. 30 procent van de Brusselaars leeft onder de armoedegrens. De sociale huisvesting is dramatisch. Er wachten ongeveer 40 000 gezinnen op een sociale woning. Maar liefst 33 huisvestingsmaatschappijen zijn in Brussel actief. Dit betekent een ongeziene versnippering van mogelijkheden en centen. De komende jaren zal de bevolking in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest met tienduizenden inwoners groeien. Er zullen duizenden extra woningen nodig zijn…

Brussel barst stilaan uit zijn voegen en zal uitbreiden. De uitwijking naar Vlaanderen is al in volle gang. Het Gewestelijk Expres Net zal ervoor zorgen dat Brussel vanuit Vlaanderen veel makkelijker te bereiken zal zijn. De Lijn heeft plannen om vanuit Vlaams-Brabant een directe en snelle verbinding richting hoofdstad aan te leggen. De kans is reëel dat Brussel zijn kansarmoede en zijn sociale problemen naar het Vlaamse hinterland zal exporteren. De internationalisering van Vlaanderen zal in een stroomversnelling raken…

De politieke grenzen van Brussel worden niet overschreden, maar in de realiteit is de expansie onmiskenbaar. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest heeft een ontwerptekst klaar voor de oprichting van een metropolitane gemeenschap, een onderdeel van de zesde staatshervorming. Alle gemeenten in Vlaams-Brabant, Waals-Brabant en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zouden er van rechtswege deel van uitmaken. Wallonië heeft er zich al achter geschaard, maar Vlaanderen heeft amper gereageerd. De ‘verbrusseling’ van Vlaams-Brabant zal versneld worden. Brussel vormt voor Vlaanderen een grote uitdaging, maar Vlaanderen heeft blijkbaar geen antwoord. De regering Bourgeois heeft geen visie in verband met Brussel, laat staan dat er al een scenario op de tekentafel zou liggen.

De N-VA heeft communautair de strijdbijl begraven. Regeringsdeelname op alle niveaus was een prioriteit en daarvoor moest alles wijken. De Vlaams-nationale partij heeft zichzelf communautair gepacificeerd, gecastreerd. Het is een gevaarlijke ontwikkeling, want uit uw jeugd weet u ongetwijfeld nog hoe het tussen de wolven en de schapen afliep:

‘Eens, lang geleden, stuurden de wolven een gezantschap naar de schapen, met de wens dat er voortaan vrede tussen hen zou zijn. Hun antwoord was: waarom zouden we eeuwig blijven doorgaan met deze strijd op leven en dood? Die gemene honden zijn de schuld van alles: ze blaffen voortdurend naar ons, ze provoceren. Stuur ze weg, dan staat niets nog langer onze eeuwige vriendschap en vrede in de weg.’ De dwaze schapen luisterden en de honden werden ontslagen. De kudde, beroofd van zijn beste beschermers, werd een gemakkelijke prooi voor de wolven.’

De N-VA heeft geen antwoord op wat er zich in en rond Brussel afspeelt.

Foto (c) Reporters