De vierde macht blijft vooralsnog almachtig

In tijden van sociale media is de macht van de mainstream media tanende. Mensen zoeken op allerlei online kanalen die niet beheerd worden door de klassieke mediaspelers informatie over het reilen en zeilen van onze samenleving. Jongeren bijvoorbeeld vergaren veruit de meeste data op alternatieve online bronnen. Oudere generaties raadplegen zowel de klassieke als de sociale media in hun zoektocht naar feiten en opinies.

Die kennis, al dan niet juist, bepaalt eenieders ideologische en politieke overtuiging. In westerse democratieën geloven we dat middels verkiezingen de optelsom van deze overtuigingen het beleid bepaalt. Niets is minder waar.

Morele manipulatie

Om te beginnen wordt het politieke beleid voornamelijk gevoerd door mensen die zich voor informatieoverdracht nog altijd in grote mate laven aan traditionele mediabronnen.

Het offline en online aanbod van deze traditionele televisie- en radiozenders of kranten is in Vlaanderen de laatste decennia almaar meer gepolitiseerd geraakt. Over het gehele medialandschap heeft zich een ideologisering meester gemaakt die geleid heeft tot een heersende moraalstandaard. Een gedragscode als het ware.

Beleidsmakers of andere maatschappelijk zichtbare actoren die rechtstreeks of onrechtstreeks wegen op het beleid en niet aan deze standaard voldoen, lopen meer dan ooit het risico om publiekelijk gestigmatiseerd te worden.

Dwangbuis

Deze morele manipulatie functioneert al decennialang als dwangbuis voor elk politiek of ideologisch standpunt dat niet overeenstemt met de heersende mediamoraal. Politieke olifantenhuid of niet, geen enkel persoon wordt graag neergezet, of eerder weggezet, als onethisch of immoreel.

Omdat de ideologische overtuiging binnen de traditionele media fel is toegenomen en vooral over de hele sector is gehomogeniseerd, is het moeilijk opboksen tegen dit vooroordeel. Zelfs voor politieke partijen als geheel kan een brandmerking door de mainstream media schadelijke gevolgen hebben, laat staan voor een individuele politicus of opiniemaker.

Die dwangbuis zorgt er al geruime tijd voor dat de democratische uitslag weinig of niet vertaald kan worden in beleid.

Progressief machtsbastion

Wie durft beweren dat die heersende redactiemoraal niet progressief is, is hoogstwaarschijnlijk zélf progressief en vermoedelijk journalist. De revolutionairen uit mei ’68 vonden hun weg naar onze instellingen, met name het onderwijs, het middenveld en de media. De macht van de media is veruit de grootste macht binnen de hele samenleving. De vierde macht domineert alle andere instituten en moet bij niets of niemand dan enkel bij zichzelf rekenschap afleggen.

Al járen gedragen de mainstream media zich als ethisch en moreel wetgever, rechter én beul. En in de westerse wereld nog altijd redelijk succesvol. Niet enkel in politiek, maar ook in onderwijs en zelfs justitie zagen we de voorbije decennia een sterke confirmatie van het beleid aan de gangbare medianorm. Ook al wordt dit progressief dictaat onder het gewone burgervolk maar door een kleine minderheid gedragen.

Vergis u niet welke krachtige rol de klassieke media vervullen. Het maatschappelijk debat wordt voorlopig nog altijd door hen bepaald. Door de quasi homogene ideologische insteek zijn zij, waarschijnlijk onbedoeld, een machtige medestander geworden van politiek en ideologisch links.

Bondgenoot

Het neutrale platform dat de mainstream media zouden moeten bieden is een podium voor links en een schandpaal voor rechts geworden. Hun neutrale en objectieve analyse waarmee de kijkers, luisteraars en lezers zélf een oordeel moeten vormen, is vervangen door vooringenomen opinies die tegemoetkomen aan de progressieve moraalstandaard.

De progressieve minderheid beschikt zo over een enorm efficiënte bondgenoot die dienst doet als katalysator van hun gedachtengoed. Kijk hoe makkelijk de woke-beweging zich verspreid heeft en veel van haar radicale standpunten in sneltempo heeft kunnen verzilveren. Biologie wordt ondergeschikt aan genderideologie, en geschiedenis wordt aan de lopende band uitgewist of herschreven. Dag Sinterklaasje, daág, daág Zwarte Piet!

Denk ook aan de stelselmatige ontwrichting van onze traditionele gemeenschap door de groeiende multiculturele immigratie. Zowel een beperking van deze migratiebeweging als een integratiebeleid werden door toedoen van de moraliserende media onmogelijk gemaakt. Vraag maar aan alle racisten en fascisten die nog altijd aan de mediaschandpaal vastgenageld zitten.

Kil kapitalisme

Sinds de ineenstorting van de zuilenmaatschappij zijn de televisie- en krantenredacties zich almaar ideologischer en activistischer gaan opstellen en is het progressief waardeoordeel, al dan niet organisch, uitgegroeid tot de algemene interne consensus.

Vanaf de jaren 2000 beheersen sociologische kwesties het maatschappelijk debat. Daarvoor bepaalden vooral sociaaleconomische standpunten het verschil tussen ideologisch links en rechts. Mede door de natuurlijke alliantie tussen media en politiek links is het de rechtse meerderheid ook gedurende deze periode nooit gelukt om een ondubbelzinnig rechts sociaaleconomisch beleid te voeren.

Uitkeringen beperken in bedrag of in tijd, subsidies voor middenveld en cultuur verlagen, arbeidstijden flexibeler maken, geprivilegieerde werknemersstatuten afschaffen, vakbondsmacht beteugelen, enzovoort werden door de meeste media uitgeroepen als hardvochtige maatregelen die enkel het grootkapitaal dienen. Wie daar voorstander van was, was een kille kapitalist.

Historische schuld

Zélf zullen ze het nooit erkennen, maar de klassieke media dragen een verpletterende historische schuld die op vandaag enkel maar zwaarder wordt. Door feitelijk machtsmisbruik wordt de democratische uitslag al decennialang gekaapt, waardoor de meerderheid haar politieke stem niet of nauwelijks verwezenlijkt ziet.

De democratische meerderheid weerspiegelt inzicht en visie. De mening van alle burgers samen vormt het grootst mogelijke gelijk en dus de slimme meerderheid. Hiervan uitgaande, hebben de media járenlang belet dat het juiste inzicht en de juiste visie de samenleving konden sturen. De financiële wantoestand enerzijds en het gebrek aan sociologische cohesie anderzijds bewijzen dit dagelijks.

Maar ook in andere beleidsdomeinen, zoals defensie en energie, fungeerden de media als klankbord voor links. Ook hier vaak tegen de stroom van de democratische meerderheid in en met soms desastreuse gevolgen.

Ik verwacht geen mea culpa vanuit de sector. Wél hoop ik op een revolutionaire hervorming die van onze klassieke media een gedepolitiseerd instituut maakt waar, naast kwaliteit, neutraliteit het hoogste goed is. Al zal zonder controle- en sanctieorgaan mijn hoop ijdel zijn.