De VN, een VB?

Ik vind het maar niets!
Vrouwen die zich graag wentelen in hun slachtofferrol, in plaats van op te staan — get up for your rights — en een goed gemikte schop (een knietje)  te verkopen aan wie het verdient. Een hand op je arm, een arm ongevraagd rond je schouder… ik ga er gemakkelijkheidshalve (ik geef het toe) van uit dat het blijken zijn van waardering door een sympathieke collega. Een kneep of een speelse tik op de bibs, vind ik er wél compleet over. Persoonlijke zone, weet je wel. ‘Je staat mij te na!’  Dat belaagt mij niet echt, al behaagt het mij evenmin: ’t is een wereld van verschil, die ene letter.

De beweging bepaalt. En de tijdsduur! Een hand op je arm die beweegt in een poging tot strelen, of diezelfde hand die er secondenlang blijft liggen: néén! Jakkes!
Maar ze doen maar, die mannen, ik sta zélf wel mijn mannetje! ‘Weerbare democratie’, weet je wel! Ik zeg het met een knipooog.

You Too

Toch ben ik altijd weer verrast bij dit soort berichten. Een derde van de medewerkers van de Verenigde Naties heeft de afgelopen twee jaar melding gemaakt van seksueel wangedrag op de werkvloer. Dat heeft de organisatie bekendgemaakt na een onderzoek onder 30 364 personeelsleden. Dat is amper 17% van alle medewerkers, het spreekwoordelijk topje van de ijsberg dus. Het wijst er in elk geval op dat — ook in een hoog-van-de-toren blazende organisatie die graag moralistisch met geheven vingertje naar buiten komt — seksueel wangedrag bestaat. En dat ongewenste intimiteiten in grote mate een taboe-onderwerp blijft. You too, beste VN!

Meer dan 30% kan het blijkbaar niet laten: een seksistische en denigrerende opmerking tijdens het werk, een ongewenste aanraking, een seksueel verhaal of grap, een onverholen verwijzing naar een seksuele daad… Het behoort blijkbaar bij het pakket machopraat op de werkvloer.  (Al doen vrouwen ook wel een mondje mee; twee derde van de aangeklaagden is een man)

Visa voor VN

Er gaan nu stemmen op — leeglopende ballonnetjes, zeg maar — om humanitaire visa door de VN te laten uitreiken.

Onze brave politici en journalisten in dit land weten het niet, lezen niets of zwijgen halsstarrig. Ik verwijs* naar enkele rapporten en verslagen (bijvoorbeeld hier) van de UNHCR (Hoge Commissaris voor Vluchtelingen van de VN) waarin melding wordt gemaakt van een fraude-onderzoek in Soedan waarbij de VN zelf betrokken is in corruptie. Of vluchtelingen uit Birma betaalden tot duizend dollar voor een UNHCR-bewijs dat hen officieel een vluchtelingenstatus toekent. (U leest het hier.) Of voorbeeldje drie: ‘Uganda has been widely recognised for its open arms refugee policy but at the centre of a massive corruption scandal and mismanagement is the UNHCR and the Office of the Prime Minister (OPM), the major agencies managing refugees in the country.’ (Lees het hier.) Ach, niets menselijks is de VN vreemd. Corruptie, fraude, bedrog blijkt van alle tijden. Staan zij nog aan de goede kant van de geschiedenis?

Kafka

In het rapport van vorig jaar over de ‘Gender kloof’ (‘Global Gender Gap Report‘ — World Economic Forum) staat een land als Jemen als laatste gerangschikt. Gendergelijkheid en vrouwenrechten zijn woorden die er nog moeten uitgevonden worden, laat staan dat ze in daden omgezet worden. Ik luisterde dan ook in alle verbijstering naar het bericht dat Jemen verkozen werd tot vicevoorzitter van de Executive Board van de UN Women (de VN-afdeling die zich bezig houdt met gendergelijkheid en vrouwenemancipatie). Een land als Jemen gaat nu dus waken over internationale vrouwenrechten en -belangen.  Absurditeit heeft een nieuw synoniem:  afgekort tot VN.

Wie heeft — buiten lichtgelovige politici en journalisten — nog vertrouwen in zo’n internationale organisatie met vooral veel blah blah vraag ik me af?

Vorig jaar was het jaar van de hond: cynisme was er een eigenschap van. 2019 is het jaar van het zwijn: lichtgelovig en naïef zijn de kenmerken. Zouden die sterrenbeelden van de dierenriem toch enige waarheid in zich dragen?

—–

* Voorbeeldjes, met dank aan IE Nouwen.