Poortwachter of buitenwipper?

Ik was niet weinig verbaasd toen ik het stuk las van Alexandra D’Archambeau, waarin ze vriendelijk de redactie een goede raad wil geven: ze adviseert Doorbraak  om ‘haar cruciale rol van gatekeeper  ter harte te nemen en actief mee vorm te geven aan het publieke debat.’

Er is bij mijn weten geen geen enkel online medium dat een zo groot platform biedt (meer dan 1.500.000 unieke lezers) aan allerlei diverse meningen en daarmee vorm geeft aan het publieke debat, dan deze opiniesite – d’Archambeau is er het bewijs van.
Haar pleidooi voor een gatekeeper  deed me nog meer fronsen: een poortwachter beslist namelijk wie hij binnenlaat en wie hij negeert en uitsluit. Wat gemeten en gepast wordt in het politiek correcte plaatje, bepaalt of je ‘binnen mag’ of niet.

Alexandra lijkt het niet te beseffen, maar zo’n waakhond die op eigen houtje selecteert, wordt een synoniem voor censuur. Nog afgezien van de vraag ‘who guards the guardian?‘, leidt het bestaan van zo’n poortwachter tot een paternalistisch gedachtegoed (wij weten wat goed is voor de lezer/kijker), tot framing, manipulatieve berichtgeving en desinformatie. Siegfried Bracke gaf er op Doorbraak  recent nog voorbeelden van.

All animals are equal but some…

Uiteraard mag zij daar best voor pleiten, maar in haar tweets verklaart Alexandra net het tegenovergestelde.

https://twitter.com/alexandradarch/status/1191675521245044737

Beetje tsjeventaal leek me dit: absoluut pro vrije meningsuiting, maar tegelijk pleiten voor een gatekeeper… want niet elke mening is even waardevol, voegt ze eraan toe. All animals are equal but some are more equal. Vreemd hoor! De theorie over vrijheid van meningsvorming en meningsuiting groeit daardoor steeds verder weg van de praktijk.

Studieobjecten

De vrije meningsuiting betekent precies dat men het recht heeft om afwijkende meningen te poneren: de vrije meningsuiting garandeert dat ik kan zeggen wat jij niet graag hoort. Wanneer je weigert om dat soort ‘andere, ‘niet-politiek correcte’ meningen, te publiceren krijg je als censor 10 op 10 op je rapport en de handen op mekaar. De mainstream media zijn op dat vlak  – samen met de Europese Unie trouwens – een heerlijk studieobject.

Ik durf niet beweren dat Alexandra de betekenis van een ‘poortwachter’ niet kent. Dat ze deze term (wetens en willens) gebruikt en er een pleidooi voor houdt, toont aan dat haar donkerblauw liberalisme in hetzelfde bedje ziek is als het politiek correcte denken van trado-linkse progressieven.

Wat niet past in het plaatje is nepnieuws

De pensée unique  is absoluut en het enige wat telt. Wie daar tegen ingaat, maakt zich schuldig aan bagger (zoals ik herhaaldelijk te horen krijg van deugdoeners). De EU noemt dat dan fakenews en spoort sociale media aan om vervelende boodschappen te schrappen. Wat niet hoort, wordt geweerd. Wat je niet hoort, deert niet. Tot zover de zelfverklaarde verdedigers van het Vrije Woord. Er is geen verweer mogelijk, transparantie is onbestaande, censuur blijkt stilzwijgend aanvaard te worden.

Vrije meningsuiting: what’s in a word?

In Duitsland  werd ondertussen een wetsvoorstel aangenomen – Rechtsdurchsetzung in sozialen Netzwerken – waarbij sociale media de plicht hebben om hate speech  te censureren. Facebook richtte al een ware Orwelliaanse ‘Verwijderafdeling’ (1) op onder de naam ‘Correctiv’ – gesponsord door de Open Society Foundation van de miljardair George Soros. Soros baseert zich op filosoof Karl Popper, bekend van The Open Society and its Enemies (1945): een samenleving kan pas bloeien wanneer zij vrije meningsuiting waarborgt… om maar te zeggen!

In mijn stuk Het Vrije Westen  gaf ik vorig jaar al voorbeelden uit Canada, Duitsland, Frankrijk, Zweden,  Verenigd Koninkrijk van mainstream media die onder controle van de overheid staan. Ik begrijp niet wat uitgerekend liberalen daar positief aan vinden.

Populisme is de dingen benoemen

Een politiek vraagstuk wordt bij commerciële bedrijven gelegd en dat komt politici goed uit: gevoelige kwesties, zoals het migratiedossier en de kritiek erop, wordt dan eenvoudig weggezet (lees geschrapt) als zijnde haat, xenofobie, racisme… Dat bewijst Alexandra nog even terloops, door de term ontvolking (zoals De Donder als een brave soldaat Svejk argeloos gebruikte) gelijk te stellen met populisme. Ondertussen beseft iedereen – behalve zij die enkel in residentiële buurten vertoeven – dat er in elke grootstad allochtone wijken bestaan. Getto’s en vrijwillige segregatie is er het gevolg van.

Zelfs dat is niet abnormaal: ik wil best aannemen dat je als allochtoon graag het gezelschap van landgenoten opzoekt en in dezelfde buurt belandt. Wie de term ontvolking dan populisme vindt, is of van kwade wil of stekeblind.

Een gatekeeper  versterkt radicaal denken

Wie in de waan verkeert dat ongepaste, foute meningen moeten geweerd worden en geen publicatie verdienen, dwaalt. Het establishment meent dat strengere regels voor het verkondigen van meningen in de (sociale) media, zal helpen om Europa te ‘depolariseren’. Het omgekeerde is het resultaat. Volgens de humanistische filosoof Philip Blom heeft het geen zin om opinies (of mensen) te vervolgen vanwege hun overtuiging. ‘Radicaal denken wordt door vervolging alleen maar versterkt.’ (2)

‘Schaamte en schande regenen neer op de populistische oppositie’, schrijft Sid Lukkassen (3), ‘omdat zij niet zouden deugen als mens. Realisme wint wanneer men oorzaak-gevolgrelaties kan identificeren; het utopisch denken (van links – A.M.) wint indien men deugsignalen (virtue signaling) kan verzenden en de tegenstrever kan beschamen, want ‘hij deugt niet’.

Dat voortdurend beschamen door andere meningen af te doen als nepnieuws en desinformatie, wordt stilaan doorzichtig. Tijd dat ook liberalen dat beseffen.

(1) U leest hier de verhalen van een Facebook-insider
(2) Het verdorven genootschap, Philip Blom, p.70  (Meppel – 2017)
(3) Nepnieuws en de Europese unie, Sid Lukkassen, p.193 (ENF – 2019)