Othie, mijn pappie, ziet mij niet graag

Mag ik mij voorstellen aan u — en stelt u mij zich ook maar voor — ik ben de fantasierijke en virtuele dochter van een papa. Zijn naam: Othman El Hammouchi. Ik en mijn vriendinnen noemen hem giechelend ook wel Othie. Eerlijkheidshalve voeg ik eraan toe, dat hij zichzelf in zijn e-mailadres ook zo noemt. Da’s nog het kind in hem, denk ik dan.

Mijn papa is nogal strikt religieus: van hem moet ik geloven dat er een God bestaat, die mij straft wanneer ik stout ben. Die mij zal ophangen bij mijn haren wanneer ik geen hoofddoek draag. Daarom gilt Othie dat ik zijn dochter niet meer ben, dat ik dood ben voor hem wanneer ik zou besluiten geen hijab te dragen.
Als hij zo is, ben ik als de dood voor hem. Hij kan zo tekeer gaan.

Een symbool, een voorbeeld

Laatst nog op Twitter ( ik heb een stiekem account): een ouder en ongetwijfeld  behoorlijk man, retweette dat vrouwen in opstand kwamen tegen onderdrukking. Mijn pappie Othie noemde hem een vuile nazi en nog andere lelijke woorden. Ik begreep dat niet goed. Ingaan tegen vrouwonderdrukking is toch mooi? Iedereen zou toch moeten blij zijn dat vrouwen het juk van hun schouders gooien. Deed me denken aan Rosa Parks, die opkwam voor gelijkheid. Voor zwarten, maar ook voor vrouwen. Geleerd in de geschiedenisles. Zij is toch een symbool, een voorbeeld?

Mijn grootmoeder is een sterke vrouw, zij zwaait de plak in huis. Mijn papa zegt soms dat hij nog een pak voor de broek krijgt wanneer hij ongehoorzaam is. Zelf zegt zij dat ik recht heb op een eigen leven, dat ik moet studeren, maar mij moet onderwerpen aan een man. Ik geloof dat niet.

Vrouwen moeten zedig zijn, ik moet mij bedekken, wanneer ik in de zomer wil zwemmen, moet ik naar een apart zwembad voor vrouwen, ik mag nooit een bikini — Othie krijgt een beroerte als hij me zo zou zien (gniffel) — zou hij weten dat ik al borsten heb?

Laatst tweette ik iets kritisch over islam — ik gebruik natuurlijk een andere naam op twitter. Werd ik meteen geblockt! Door mijn eigen vader. Ik proeste het uit. Waarschijnlijk noemde hij me nazi of zo. Terwijl een fascist toch een goede moslim is?

Gedachtecontrole

De leraar vertelde ons de kenmerken van fascisme. Een autoritair staatssysteem, herinner ik mij, met een staatsgodsdienst, dat streeft naar de volledige controle over het maatschappelijk leven. Soms denk ik dat ze ook mijn gedachten willen controleren. Gebruik van geweld is toegelaten, wanneer dat de omverwerping van de maatschappelijke orde beoogt. In fascisme, hoorde ik, is alleen de eigen religie van belang en wie deze niet aanvaardt, mag uitgeroeid worden. Oppositie wordt gecensureerd: daarom blockt Othie zovelen. Andersdenkenden worden geterroriseerd.

Hey, — ik riep het per ongeluk luidop — dat lijkt islam wel! Ik kreeg toen wel wat boze blikken — vooral van jongens…

Ik vertel jullie nu een geheimpje: op een zomeravond in juli, hebben wij, vriendinnen onder mekaar, in de wei, een vuurtje gestookt. Het was fascinerend die vlammen te zien opflakkeren. En toen gooiden we onze koran erin. Een vreugdevuur! Zo diep was ons intens gevoel. We maakten een cirkeltje en dansten; hand in hand, lachend, als in extase rond het vuur. Het was het enige moment in mijn jonge leven, besef ik nu, dat de koran mij enige warmte bezorgde.

Excuustruus

Sindsdien sloten wij een verbond: wij kijken met ontzag en bewondering naar Assita Kanko, Zuhal Demir, Darya Safai , Nadia Sminate en alle anderen. Zij maakten hun weg, ook zonder hoofddoek. Zij willen zich engageren (dat is belangrijk zegt mijn lerares: engagement!).

Zij spelen een belangrijke rol in de bewustwording en de emancipatie van jonge meisjes. Wij kijken er echt naar op. Ook omdat ze voortdurend belaagd en opgejaagd worden door strikte islamisten en journalisten.
Zij zijn vrijgevochten en leven hun leven. Othie houdt daar niet van. Het maakt hem boos. Hij schrijft dan stoute stukken: mijn beste vriendin zegt dan lachend, dat hij de excuustruus is van De Morgen  en van Knack. Hij schrijft wat zij graag lezen. Een excuustruus: ik moet altijd lachen met dat woord! Truus!

Wij zijn vrij

Mijn papa zegt dat hij het recht heeft als vader om te bepalen wat ik moet geloven. Ik durf dat nog niet luidop tegen hem zeggen, maar ik vind niet dat ouders hun kinderen discriminatie moeten doen aanvaarden; zij hebben volgens mij niet het recht om mij onderdanigheid en onderwerping aan te leren. Dit is ondertussen de 21ste eeuw.

Wij hebben een eed gezworen: op de trein naar school zetten we onze hoofddoek af, we laten onze haren wapperen, we houden van opwaaiende zomerjurken, we zijn vrij. We hebben gezworen dat niemand ons zal verhinderen vrouw te zijn, zoals wij dat willen. Geen man die ons met religieuze voorschriften rond de oren zal slaan. Wij zijn vrij.

Othie zal dat nooit kunnen verhinderen.