Progressief links begrijpt het symbool ‘boerka’ niet
Liever islamitische vrouwonderdrukking verdedigen dan islamofoob genoemd te worden
Een discussie zonder slachtofferdenken en zelfverdedigingsreacties
foto © Pierre Crom / REPORTERS
Links verdedigt liever de onderdrukkende islam uit vrees islamofoob genoemd te worden. Dus strijdt Amnesty Nederland tegen het boerkaverbod.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementHet was de conclusie van de Nederlandse columniste en documentairemaakster Fidan Ekiz in een opiniestuk op The PostOnline. Een artikel dat bij wijze van uitzondering gratis aangeboden werd door hoofdredacteur Bert Brussen.
Is het niet fascinerend om zien, vraagt ze, hoe ‘progressieven zich opwerpen als verdediger van een symbool van vrouwenhaat en anti-democratisch gedachtegoed? Kennen deze progressieven niet de obsessie met het in bedwang houden van het vrouwelijk lichaam, het beschermen van de maagdelijkheid? Zijn ze zich dan niet bewust van de islamitische haat tegen vrouwen?’
Help de wereldwijde strijd tegen vrouwenhaat
Feministes in het Midden-Oosten, zegt Ekiz, ‘roepen het al zo lang: help de vrouwen in je eigen gemeenschap met hun strijd tegen misogynie, want daarmee help je de wereldwijde strijd tegen vrouwenhaat.’
Dat is wat Amnesty Nederland niet begrepen heeft: hun misplaatste campagne (‘Vrouwen hebben het recht zelf te kiezen wat ze dragen’) wankelt, zelfs al denken ze op twee voeten te staan.
Mensenrechten
Ze willen opkomen tegen de hoofddoekplicht in Iran, maar vinden een boerkaverbod in Nederland misplaatst. Voor de duidelijkheid: dat Nederlands boerkaverbod is beperkt. Gezichtsbedekkende kleding is niet toegelaten in openbare gebouwen, op het openbaar vervoer en in zorg- en onderwijsinstellingen.
Voor wie graag schermt met mensenrechten: zelfs een algeheel boerkaverbod, zoals in Frankrijk en België, is volgens het Hof voor de Rechten van de Mens niet in strijd met de godsdienstvrijheid, de vrije meningsuiting, het recht op privacy of het verbod op discriminatie. Ik verwijs u door naar de uitspraken hierover van het EHRM in 2014 en 2017.
Vrouwenfobie, horror feminae
Iedereen die, concludeert Ekiz, blind voor het eigen paternalisme en de bevoorrechte positie in de bres springt voor de vrijheid om de boerka te dragen: weet dat ‘dit niet gaat over islamofobie, maar over vrouwenfobie. Wees niet zo naïef en weet waar je voor pleit. Er is niets liberaals aan de vrije keuze om een boerka te dragen.’
Beledigend
Het is niet dat stuk stof, die boerka die ronduit eng of angstaanjagend is, maar het fanatisme en fundamentalisme dat erachter schuilt. Ik schreef het eerder al: meisjes en vrouwen willen opsluiten in een boerka of onder een hoofddoek, het blijft een afschuwelijk idee.
Het gaat er namelijk van uit dat vrouwen zich moeten bedekken, om niet aangerand te worden. Zij, vrouwen, hebben dus de verantwoordelijkheid, schrijft Ekiz in haar opiniestuk, ‘om mannen te beschermen tegen de seksuele verlangens die vrouwen bij hen zouden kunnen opwekken’.
Ik vind het ronduit een grove belediging voor mannen.
Petitie tegen vrouwenfobie
Het opiniestuk van Fidan Ekiz zette Shiran Musa van Femmes for Freedom aan het denken. Eerder hield zij een pleidooi voor een speciale politie-eenheid, die de vele gevallen van eerwraak en vrouwenbesnijdenis zou vervolgen. Zij begon meteen een petitie*, die ook op sociale media massaal gedeeld werd: Neen tegen vrouwenfobie!
De steun voor het misogyne symbool bij uitstek (er ontstonden reeds ‘boerkabuddies’ als sympathiebetuiging voor vrouwen die weigeren de boerka af te leggen) is een dieptepunt voor de Nederlandse vrouwenbeweging, schrijft Musa. ‘Ze verkeren in de waan het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen te verdedigen, terwijl ze in feite een ideologie steunen die gewelddadig is voor vrouwen en niets te maken heeft met het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen in een open en vrije samenleving.’
Zelfbeschikking?
Potentiële paradox: moslimlanden als Marokko verbieden de productie en verkoop van de boerka, Tunesie stelde een beperkt boerkaverbod in. Zijn deze landen dan ook racistisch of islamofoob? Of zoals Musa vraagt: ‘Handelen zij ook in strijd met het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen?’
Tegengeluid
Het is tijd om een tegengeluid te organiseren en de krachten te bundelen. Het antiracistische en islamofobe narratief mag het debat niet beheersen, concludeert Shiran Musa. Want nee, het is niet omdat we vrouwonderdrukking afwijzen, dat we islamofoob zouden zijn. Dat discours is tegenwoordig allesoverheersend.
Elke maatregel (tenslotte geldt dat zogenaamd boerkaverbod net zo goed voor boerka, nikab, bivakmutsen of integraalhelmen) wordt aangegrepen om de islamitische ideologie weer een stapje verder te laten zetten in het islamiseren van de samenleving. Het gaat al lang niet meer over mensenrechten, over vrije keuze, over zelfbeschikking. Europa is verwikkeld in een ideologische strijd. Dat – zei Seyran Ates ooit – is geen rechts-populistisch narratief. Dat is al langer een feit.**
Kafka
Links vervelt tot rechts in haar verdediging van een ideologie die zich vermomt als religie, rechts tot links in haar verzet tegen vrouwonderdrukking, discriminatie, segregatie. Of zoals de (vermeende) uitspraak van Churchill luidt: ‘The fascists of the future will call themselves anti-fascists‘.
Zo stilaan hebben we daar al wat voorbeelden van.
*Intekenen op de petitie kan, mits een mailtje te sturen naar: [email protected]
** Citaat van Seyran Ates wordt aangehaald door Fidan Ekiz in haar opiniestuk
Categorieën |
---|
Tags |
---|
Personen |
---|
Onder deze schrijversnaam maakt Ann Moella deel uit van een Pajots bloggersduo "Moella & Verweer". Opgeleid als communicatiewetenschappers - vrij van elk dogma - willen zij het fake 'politiek correcte' denken doorprikken. Het waarnemen van 'framing' fenomenen genereert 'mixed feelings': van vermakelijk tot verontwaardiging.
Oikofobie is geen lege doos, maar een bestaande realiteit. Deugkampioenen mogen roepen dat het niet bestaat. Ze sluiten zo diversiteit uit.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.