Gramschap is een gave

Toen ik als puber wild te keer ging tegen wat ik onrecht noemde, zei mijn vader sussend: ‘Gramschap is  een gave’. Hij voegde er nog net niet aan toe: ‘Maar het levert niets op’.
Dat had ik er ondertussen al onder begrepen.

Zo is dat ook met het schrijven van opiniestukjes. Al voeg ik er aan toe dat de weledele heer Fernand Keuleneer mij ooit op Twitter ‘ het vergif van Doorbraak  noemde’ en dat mij dat veel plezier opleverde, zo’n verzuurde man wiens enige huzarenstukje het verdedigen van de hand boven een pedofiele bisschop is.
Gramschap dus, zoiets. Als je de klinkers weglaat, wordt het nog meer grollend en grommend. Probeer maar.

Mijn gramschap ging nog een keer uit naar deze opiniesite en haar redactie. Iemand een ‘mensaap’ noemen is racistisch, want tegen een blanke voetballer uit je geen oerwoudgeluiden.  Waarom dan wel tegen een zwarte? Dat soort columns, zelfs al zijn ze beargumenteerd, weloverwogen of zelfs satirisch bedoeld, moet geweerd, verwijderd en vermaledijd worden. Zo bleek.

Niet zo wanneer het over vrouwen gaat. Tegenover hen mag je je wel seksistisch gedragen. Voortdurend worden vrouwen van allochtone afkomst, die hun ambitie in een politieke carrière stoppen, minachtend bejegend en beledigd. Vooral en uitsluitend wanneer ze ervoor kiezen een N-VA partijkaart aan te vragen. De ergernis die daarmee ontstaat!
Sanctorum bevindt zich met zijn hoge hakken feminisme in het mooie gezelschap van Othman El Hammouchi en Philip Roose, die opportunistisch geen kans onbenut laten. Net zoals het anker van De Afspraak, Bart Schols, die aan het ‘zwartje’ (Assita Kanko) vroeg hoe zij zich ooit Vlaams kan voelen.

Dat latent neerbuigend paternalisme komt voor mij dichter bij racisme dan iemand een mensaap noemen.

Wie daartegen protesteert, wordt (door Joël De Ceulaer) lid van een horde (hij bedoelt sekte) genoemd, die te veel protesteert op bevel. Meehuilen met de wolven. Ja hoor! Elke ochtend vraag ik aan mijn ayatollahs waartegen ik vandaag weer moet protesteren. De onzin die dat soort opiniemakers schrijft, wordt tenenkrullend hilarisch.

Armoede, verwaarlozing, mishandeling

In zijn open brief verwijt hij Assita Kanko tijdens een aflevering van De Afspraak  geen duidelijk standpunt in te nemen over het lot van kinderen van IS-strijders. Ontroerend toch die bekommernis. Zou Joël en co ooit bezorgd zijn over de vele verwaarloosde en mishandelde kinderen in eigen land?  Zullen we verder zwijgen over kinderarmoede in België, die hoger ligt dan in onze buurlanden? (Ik vat het voor u even samen: ‘In het Brussels gewest heeft maar liefst 29 procent van de kinderen geen toegang tot minstens drie essentiële zaken, terwijl in Wallonië 22 procent van de kinderen gedepriveerd is.’)

Heeft een van hen ooit protest aangetekend tegen de vele onwettelijke en dus strafbare kindhuwelijken? Dat zijn er in België zo ongeveer twee per maand… en dat is een schatting, want vanwege de illegaliteit zijn concrete en gedetailleerde cijfers hoogst moeilijk te bepalen.

Hadden zij ooit een woordje van boze verontwaardiging over voor het schenden van kinderrechten in België? De 17.000 (kinder)slachtoffers bijvoorbeeld van genitale verminking? En de meer dan 8.600 die het risico lopen om nog verminkt te worden. Neen. Niet onthullen maar verhullen is de journalistieke strategie. Joël schrijft liever een brief aan Assita Kanko. Erg flink is dat niet, hoor. Foei!

Seksisme, geweld, onderdrukking

Gramschap ook bij het lezen van getuigenissen van vrouwelijke sportverslaggeefsters: hoe zij vaak door (sommige) mannen bejegend worden, hou je niet langer voor mogelijk anno 2019. En nog meer vlammende gramschap wanneer ik lees dat een twintiger voor een verkrachting 20 dagen celstraf krijgt in Nederland. Twintig dagen!

De jongen heeft immers een laag IQ en een ‘kwetsbare persoonlijkheid’. Voor het slachtoffer is verder geen aandacht. Ik word er onpasselijk van: u leest het verhaal wel hier.

‘Khalid F., de vuilak die een meisje in een bus verkrachtte en daar 20 dagen voor kreeg wegens zijn “kwetsbare persoonlijkheid” en lage mentale leeftijd, is een vlogger die meisjes op straat vraagt wie van hem en z’n vrienden ze zouden doen – schreef Eva Vlaardingerbroek in een open brief op Opiniez.com. Ik word er misselijk van.

Klimaatgekkies

Naast mijn gramschap, is er gelukkig ook zoiets als hilariteit bij het zien van de gedopeerde en goed betaalde  ‘Extinction Rebellen’: discipelen die een goed doel – bezorgdheid om het klimaat – belachelijk en idioot maken. Mijn kinderen willen met die klimaatgekkies niets te maken hebben. En dat beslisten ze voor de goede orde zelf. Me, proud!

In Nederland zijn ze qua columns zo veel scherper: wij zijn brave doetjes. Niccolumn bijvoorbeeld. Wat zij schrijft:

‘Extinction Rebellion’ hersenspoelt zijn aanhangers met doemscenario’s dat we binnen twaalf jaar allemaal vermoord worden door het klimaat, vrouwen ons moeten gaan helpen om de pijn te helen die is veroorzaakt door het patriarchaat en vrouwenhaat, en we aan de rand van de afgrond staan door het neo-liberalisme en het roof-kapitalisme. Om de planeet te redden roept hij het groene ecoleger op zoveel mogelijk chaos te creëren en dit door ons wereldwijd vast te lijmen aan gebouwen, bruggen te bezetten en workshops te volgen met als thema: OP WEG OM UIT TE STERVEN EN WAT ERAAN TE DOEN.’

Echt hoor, die menen dat! Wat Niccolumn doet besluiten:

‘Weet je wat, verbeter anders de wereld en begin bij jezelf. Trek biodansend je baarmoeder eruit met een warmtepomp, laat alle klimaatkinderen preventief steriliseren, eet je babies op, ga in eeuwige hongerstaking en laat al je bezittingen na aan de XR-sekte, zijn zij ook blij. Het lost niet alleen het klimaatprobleem op maar bovenal het geestelijke gezondheidsprobleem. Het moge inmiddels duidelijk zijn dat het laatste momenteel ons grootste gevaar is.’

Daar kan geen gramschap tegen op. Dodende woorden. Het is eens iets anders.