De wonderbaarlijke genezing van de PS

Nou, nou, wat vernemen wij daar allemaal over de Parti Socialiste? ‘De PS heeft geen moreel besef meer’ (John Crombez), ‘het morele failliet van de PS’ (Bart Somers), ‘partij is failliet’ (Meyrem Almaci), ‘de graad van de perversiteit kent geen grenzen bij de Brusselse PS’ (nog eens John Crombez). Je zou beginnen geloven dat de schandalen van Samusocial vele Vlaamse ogen geopend hebben. Analyses die al jaren worden weggezet als ‘een ongezonde obsessie’ of ‘een N-VA-karikatuur’ zijn opeens gemeengoed: de Franstalige socialisten zijn doodziek. De greep op de macht heeft de PS vergiftigd en bij veel mandatarissen van die partij is elk normbesef verdwenen. 

Grote woorden, kleine gevolgen

Grote woorden, maar zonder gevolgen. Er zullen uiteindelijk geen conclusies verbonden worden aan de vaststellingen van vandaag. Als er in 2018 weer honderden lokale meerderheden gevormd moeten worden, als er in 2019 weer regeringen moeten worden gevormd op federaal en op gewestelijk niveau, dan zal de PS opnieuw een populaire potentiële partner zijn – ook voor verschillende Vlaamse partijen. Meer nog: waarschijnlijk worden er omstreeks deze periode al tal van voorakkoorden gesloten waarbij ook de PS betrokken partij is. Zo scherp als de veroordeling vandaag is, zo innig worden de banden morgen weer aangehaald. 

Samusocial is – nu volgt een voorzichtige bewoording – ‘niet het eerste schandaal’ van de PS. Om de zoveel tijd barst er bij de Franstalige socialisten een etterbuil, telkens opnieuw komt er dan veel vuiligheid aan het licht en steevast worden we getrakteerd op Grote Verontwaardiging. Vervolgens verandert er ten gronde helemaal niets en is het gewoon weer wachten tot er elders in het Grote Huis van de PS opnieuw wat lijken uit een kast vallen. Er sneuvelen in de schermutselingen soms enkele subtoppers – met Yvan Mayeur en Pascal Peraïta als laatste slachtoffers – maar le Parti blijft overeind. De voorzitter kan blijven zitten tot hij buitengedragen wordt. 

Operate Schadebeperking is al begonnen. We moeten nu blijkbaar geloven dat de kwaal van Samusocial zich beperkt tot de Brusselse PS. Niet het hele gewest, niet de hele federatie, maar alleen de afdeling Brussel-Stad. De algemene voorzitter van de PS – een voorganger ging als Dieu door het leven – zou zogezegd machteloos staan om iets te doen aan dit soort ‘lokale’ malversaties. Zoals monsieur le Président eerder ook al niets kon doen aan de schandalen in Charleroi. Of aan de schandalen in Luik. Je krijgt stilaan de indruk dat Elio Di Rupo alleen de baas is van een paar bureau’s in een pand aan de Keizerslaan. Maar af en toe eens theatraal uit de sloffen schieten – dat wel. 

Politiek zedenbederf

Hoeveel schandalen zijn er nodig om een patroon vast te stellen? Hoeveel zieken zijn er nodig om te mogen spreken over een epidemie? Hoe lang kan je volhouden dat het schaamteloze gegraai bij Samusocial een geïsoleerd of alleenstaand geval is? Wie zelfs van de daklozen steelt, zal zonder twijfel ook graaien in de échte vetpotten van de grootstad (projectontwikkelaars, betonboeren, vastgoedbaronnen…). Wie zo schaamteloos een sociale vzw plunderde, deed dat alleen maar in de wetenschap dat er niemand bezwaar zou maken. Dit soort graaicultuur komt niet tot bloei in een vacuüm: dit kan alleen ontstaan in een algemeen klimaat van politiek zedenbederf. 

Een voorzichtige diagnose: de PS is verslaafd geraakt aan de macht. Alleen een pathologische verslavingsproblematiek kan verklaren waarom figuren als Mayeur en Peraïta zo lang hun zin hebben kunnen doen (Peraïta werd nota bene in 2013 al betrapt op een onbetamelijk hoog loon én een verblijf in een woning van het OCMW, maar werd gewoon via de achterdeur weer binnengehaald) of waarom de nieuwe Brusselse burgemeester Philippe Close de gotspe had om tijdens zijn eerste persconferentie de lof te zingen van Yvan Mayeur en zijn armoedebeleid. Het lijdt geen twijfel dat de PS écht geprobeerd heeft om Mayeur nog schepen te maken. Dat was geen brutaliteit: zo verblind is die partij echt.

De remedie voor een verslaving is eenvoudig: ‘cold turkey’ afkicken. Het volstaat duidelijk niet om de PS enkel uit de federale regering te wippen: deze partij kan alleen herbronnen ver weg van alle macht en geld. Al moet u niet te veel anti-PS-coalities verwachten- de meeste politieke partijen hebben wel andere prioriteiten. John Crombez vloekt en blaast nu, maar als puntje bij paaltje komt, zal hij zijn eigen politieke gewicht wel weer vergroten door gemene zaak te maken met de Franstalige geestesverwanten. Als CD&V moet kiezen tussen de ritselaars van de PS en de caractériels van de N-VA, zal de keuze ook snel gemaakt worden. Ook van de MR valt niet veel ruggengraat te verwachten. 

Schrik dus vooral niet als de PS straks wonderwel genezen wordt verklaard door al die mensen die de partij nu zo afbranden. Voor je het weet is de PS weer “fit” om mee uw belastingcenten te beheren. 

Foto (c) Reporters