Democratie is geen zelfmoordpact

Dat Jan Meerts, stafhouder van de Orde van Advocaten in Antwerpen, dat ontkent en De Wever terechtwijst, hoort wellicht bij zijn functie. Maar je kan toch de vraag stellen of de stafhouder op dezelfde manier zou reageren indien het om extreemrechtse advocaten ging.

Het ‘palmares’ van Progress Lawyers Network (PLN) laat over hun politieke agenda maar weinig twijfel bestaan. Zo waren zij het die in 2003 op basis van de genocidewet een klacht indienden tegen de Amerikaanse generaal Tommy Franks wegens ‘oorlogsmisdaden’ tijdens de Golfoorlog. Het waren PLN-advocaten die klacht indienden tegen Israël, na de entering door Israëlische soldaten van het zogenaamde Freedom Flotilla dat in 2010 de Israëlisch-Egyptische blokkade van de Gazastrook wou doorbreken. Selma Benkhelifa, advocate bij datzelfde kantoor, ging in 2006 samen met zestien Afghaanse asielzoekers in hongerstaking voor open grenzen en tegen ‘fort Europa’. PLN startte in naam van Vrede vzw en de Liga voor Mensenrechten een procedure tegen de aanwezigheid van Belgische militairen op straat. PLN-advocaat Raf Jespers, lid van de Liga en PVDA-kandidaat bij de Europese verkiezingen van 2014, had zich eerder al uitgesproken tegen een verbod van Sharia4Belgium. Dat is natuurlijk die advocaten hun goed recht, maar verwijzen naar hun politieke agenda is ook het goed recht van Bart De Wever. Zoals George Orwell het uitdrukte: The restatement of the obvious is the first duty of intelligent men.

De extreemlinkse groupuscule Progress Lawyers Network heette vroeger Advocaten voor het Volk, maar de Engelse naam klinkt hipper en doet niet meer aan Amada denken. De facto is het een mantelorganisatie van de PVDA. PLN-advocate Mieke Van den Broeck die het Syrische gezin verdedigt, blaast hoog van de toren over mensenrechten, maar als propagandiste voor Resist, het partijtje waarin de PVDA samenwerkte met de AEL van Abou Jahjah, kreeg ze nooit een veroordeling van de aanslagen van 9/11 over haar lippen. Progress Lawyers Network opereert vaak in tandem met de Liga voor Mensenrechten, dat andere filiaal van de PVDA. Ligavoorzitter Jos Vander Velpen trad op als advocaat voor die partij en kandideerde op haar lijsten. ‘Mensenrechtenactivist’ Vander Velpen zag er blijkbaar nooit graten in een partij te steunen waarvan de in 2011 overleden oprichter en ideoloog Ludo Martens een Stalin-apologeet was, zoals je kan nalezen in zijn Een andere kijk op Stalin (EPO, 1994). En in oktober, zo bericht De Standaard (31/12), zat de PVDA nog aan tafel samen met de Noord-Koreaanse kameraden tijdens een internationale conferentie van communistische partijen in Hanoi. Mensenrechten?

Recent besliste het Europees Hof van Justitie dat het bewaren van telefoon- en internetgegevens – tenzij bij duidelijke aanwijzing van een misdrijf – een schending van de privacy inhoudt. In het VRT-journaal verklaarde onderzoeksrechter Philippe Van Linthout dat die data van cruciaal belang zijn in de strijd tegen terrorisme en criminaliteit. Zelfs de voorzitter van de privacycommissie Willem De Beuckelaer had het over een onzinnig arrest. Maar dan verscheen Jos Vander Velpen voor de camera. Hij was in de wolken en kondigde meteen aan dat de Liga voor Mensenrechten in januari de procedure zal opstarten om de Belgische dataretentiewet door het Grondwettelijk Hof te laten vernietigen. Het is niet de eerste maal dat de liga zijn politieke agenda achter legalistische prinzipienreiterei verbergt.

Over dat soort prinzipienreiterei las ik in Die Welt (24/12) een opmerkelijke bijdrage van Chefkommentator Torsten Krauel: Die legalistische Prinzipienreiterei muss aufhören. De legalistische prinzipienreiterei moet ophouden. Er moeten geen slachtoffers vallen wegens de zuiverheid van de leer. De rechtsstaat, stelt Krauel, is in noodsituaties niet tot machteloosheid gedoemd omdat juridische bezwaren het moeilijk of onmogelijk maken om op te treden. Die wijsheid is al terug te vinden bij Thomas Jefferson en Abraham Lincoln. Maar Die Welt verwijst ook naar een voorbeeld uit de recente geschiedenis, naar de jaren 1970 toen de Rote Armee Fraktion aanslagen pleegde in de Bondsrepubliek. Toen bleek dat de RAF-advocaten onder een hoedje speelden met de gevangen terroristen, beknotte bondskanselier Helmut Schmidt de rechten van die advocaten. Juridisch was dat zacht uitgedrukt controversieel, maar zegt Krauel:‘De democratie is geen zelfmoordpact.’ Onze politici doen er goed aan die woorden in acht te nemen, wanneer geprobeerd wordt ons veiligheidsbeleid om politieke en ideologische redenen onderuit te halen.

Foto: (c) Reporters