Een obsessie

Dat sommige haters hun baard zouden uitrukken van woede toen ze vernamen dat Michael Freilich een belangrijke plaats kreeg op de N-VA lijst in Antwerpen, ach, het viel te verwachten. Dat dit rancuneuze commentaren zou opleveren, ach, hij is na twaalf jaar Joods Actueel wel iets gewend.
Maar dat iemand hem zou aanvallen en daartoe een connectie tussen hemzelf en de regering van Netanyahu zou verzinnen – zoiets vereist een eigenaardig werkend brein en een buitengewoon vals karakter.

Vooraf dit: ik ben goed bevriend met Freilich. Dat hoeft niemand mij aan te wrijven: die jongen is hartelijk, intelligent en bezit veel Joodse zelfspot (ik weet niet of er zoiets als Arabische zelfspot bestaat). Ook ben ik dol op de Zionistische Entiteit. Johan Sanctorum, die op deze eminente website woest inhakt op Freilich, weet dit alles. Hij rekent er ongetwijfeld op dat ik voor mijn vriend in de bres zal springen.

Welaan dan!

Sanctorum beschuldigt Freilich van niet minder dan landverraad door zonder blikken of blozen te schrijven:

‘Het probleem is dat Freilich er bijzonder goede contacten met de Netanyahu-administratie op na houdt, en in geval van een N-VA regeringsdeelname op Vlaams of federaal niveau als een informele vertegenwoordiger van Tel-Aviv (of moeten we zeggen Jeruzalem) kan optreden, en zelfs als rechtstreekse leverancier van inside-informatie ten behoeve van het Netanyahu-regime. Als de N-VA na 26 mei bijvoorbeeld het ministerie van landsverdediging toegewezen krijgt, hebben ze met kamerlid Freilich meteen ook een vertrouweling van het Israëlische staatsapparaat in huis.’

Zo is dat. Ook krijgt Freilich maandelijks een royaal bedrag van de Mossad op zijn rekening gestort en sluit hij Palestijnse kinderen voor hun organen in zijn kelder op.
Wat Sanctorum hierboven beweert zijn verdachtmakingen waarvan de weerzinwekkendheid geheel strookt met alle ervaringen die ik in de loop der jaren met hem heb gehad – deze leugens zijn gebaseerd op niets anders dan fantastische waanbeelden in de geest van de auteur. Michael Freilich heeft Netanyahu nog nooit ontmoet of gesproken. Hij heeft geen enkel contact, rechtstreeks of onrechtstreeks, met leden van zijn regering of mensen die iets met hem te maken hebben, noch heeft hij een dergelijk contact ooit gehad. Niet geheel toevallig is Freilich in Joods Actueel behoorlijk kritisch voor Bibi: hij bepleit namelijk de tweestatenoplossing.

De beschuldiging is op het peil van de Palestina-apologeet Lucas Catherine, die bij lezingen pleegt te beweren dat schrijver dezes ‘regelmatig snoepreisjes naar Israël maakt’, en die reisjes zouden dan bekostigd worden door de ambassade van de Zionisten. Die Lucas. Ik ben nog nooit in Israël geweest. (En toch weet ik dat het de enige democratie in het Midden-Oosten is, precies zoals ik weet dat nazi-Duitsland niet gezellig was, en ook daar ben ik nooit geweest.)

Wrok en vreemdheid

Maar er is meer wrok en vreemdheid in Sanctorums aanval op Freilich en Israël.
Neem nu het gebruik van het linkse cliché dat ‘kritiek op Israël iets anders is dan antisemitisme’, ook al worden mensen die dat schrijven vrijwel onveranderlijk gemotiveerd door een afkeer van alles wat Joods is. Dat linkse cliché uit de mond van Johan Sanctorum is opmerkelijk, want deze voormalige tekstschrijver van het Vlaams Belang (iets wat indertijd niemand mocht weten van hem) is minstens even rechts als Netanyahu, en dat zonder dat hij dag en nacht een land voor vernietiging moet zien te behoeden.

Sanctorum haat en bestrijdt de islam (zo ongeveer het enige waarover wij het eens zijn), maar is, wanneer hem dat zo uitkomt, à la Othman niet in staat het verschil met jodendom en christendom te zien. Dat uitgerekend hij, deze rechtse, misschien extreem-rechtse kruisridder, de Palestijnen verdedigt, met behulp van de gebruikelijke riedel aan linkse clichés, is een barre anomalie, die maar uit één ding kan worden verklaard: Joden die niet op een dak in Rusland melancholiek viool zitten te spelen passen niet in zijn wereldbeeld. Hij zal dan ook nooit voor joden opkomen, tenzij ze zich laten afslachten, of nee, nadat ze zich hebben laten afslachten. Maar als dat in de vorige eeuw was, mag hij er gevoelloze opmerkingen over maken. Nee, Sanctorum houdt niet van joden die zich na eeuwen van angst en passiviteit eindelijk verdedigen.

Dwaasheid en warhoofdigheid

Er valt nog veel meer dwaasheid op te rapen in Sanctorums tekst.
Zo is er de vergelijking van Netanyahu met Erdoğan , zo mank dat hij hinkt als een oorlogsinvalide.
Zo is er, iets subtieler, de suggestie dat je Rousseau gelezen moet hebben om een verlicht mens te zijn. Uitgerekend Rousseau, de vader van zoveel sentimenteel hedendaags gezwets, de man die de natuurlijke goedheid van de mens predikt!
Zo is er de ontkenning van het fundamenteel Joods-christelijke karakter van de verlichte liberale democratie.

Er is nog veel meer onwaarheid en warhoofdigheid. Maar laat ik me beperken tot de bewust wereldvreemde minachting van een goj woonachtig in Huldenberg, welk dorp voornamelijk uit bomen bestaat, voor een Antwerpse jood die uit eigen ervaring weet wat voor gevolgen de import van het conflict uit Gaza en omstreken heeft. Het is nogal arrogant om Freilich te komen vertellen dat hij niet bezorgd zou mogen zijn over de influx van Gazanen.

Om terug te keren naar Sanctorums zelfverzonnen bewering over Freilichs innige vriendschap met Netanyahu en de zijnen: hoever zijn we gekomen als een jood met een publieke rol te horen krijgt dat hij een buitenlandse agent is? Nee, Freilich is Dreyfus niet, maar de volgende stap is dat de onzin van Sanctorum wordt gepapegaaid door linkse en rechtse extremisten.

Op 26 mei 2016 werd de internationale definitie van antisemitisme goedgekeurd door 31 landen die lid zijn van de International Holocaust Remembrance Alliance. Daarin lees ik: ‘Antisemitisme uit zich in spraak, tekst, visuele vorm en in daden, waarbij gebruik wordt gemaakt van kwaadaardige stereotypes en negatieve karaktereigenschappen. Hedendaagse voorbeeld van antisemitisme in het openbare leven en de media: het beschuldigen van joodse burgers dat hun loyaliteit meer ligt bij de staat Israël of bij de beweerde prioriteiten van joden wereldwijd, dan bij de belangen van hun eigen land.’

Voilà. Niet door mij geschreven.
Vind je dat ‘hedendaagse voorbeeld’ te ver gaan, Johan?
Al goed, al goed, je bent geen antisemiet, je hebt enkel last van een ongeneeslijke kwaadaardige obsessie.