EU wordt een schuldengevangenis

13,5 miljard euro. Dat is hoeveel België extra zal moeten betalen aan de Europese Unie voor het coronaherstelfonds. Bovendien stijgt onze jaarlijkse bijdrage met meer dan een miljard per jaar. Daarmee stemde premier Wilmès gewillig in, terwijl ze niet eens over een meerderheid in het Belgische parlement beschikt. Het zal de Franstaligen dan ook worst wezen. In België zijn het toch de Vlamingen die de facturen betalen, ook als die van de EU komen. De Vlamingen zijn met 339€ per Vlaming immers de grootste nettobetaler in de EU. En dat wordt dus nog een pak meer vanaf nu.

Brexit: alle remmen los

Toen Groot-Brittannië nog lid was van de EU, heette het dat onderhandelingen altijd moeilijk waren door die vermaledijde Britten. Zij stonden immers vaak op de rem als het ging over megalomane EU-projecten. Nadat de jarenlange chantage over Brexit begin dit jaar definitief faalde en de Britten wel degelijk vertrokken, klonk het pathetisch dat de EU nog nooit meer verenigd en eensgezind was. Daar was alvast bij deze EU-top niet veel van te merken. Nog nooit duurden onderhandelingen langer. De inzet was dan ook niet min. Men wilde een groter meerjarenbudget (MFF), ondanks het vertrek van de Britten die een grote nettobetaler waren. Dat betekent dus dat de overblijvende leden meer moeten betalen. Bovendien wilden Merkel en Macron een coronaherstelfonds van 750 miljard euro. Dit moest gefinancierd worden door de gemeenschappelijke schuldopbouw en EU-belastingen.

Spaarzaamheid bestraft

Vier landen (Nederland, Zweden, Denemarken, Oostenrijk) zagen die Frans-Duitse plannen niet meteen zitten. Andere landen waren daarentegen superenthousiast (Spanje, Portugal, Griekenland, Roemenië, Bulgarije, etc.). Het is niet moeilijk uit te leggen van waar het verschil in houding komt. De zogenaamde zuinige landen zullen bij de plannen van Merkel en Macron miljarden moeten betalen, de enthousiaste landen zullen miljarden ontvangen. De zuinige landen moeten garant staan voor leningen, zodat de EU geld kan uitdelen aan de spilzieke landen, zonder dat daar structurele veranderingen in die landen tegenover staan. Met eurofiele newsspeak heet dat solidariteit.

Maar wij Vlamingen weten zoals geen ander waarover dit werkelijk gaat. Al decennia wordt Belgische schuld opgebouwd om transfers naar Wallonië te financieren zonder dat daar structurele veranderingen in Wallonië tegenover staan. Dit Belgische model wil men nu op Europees niveau implementeren. Het resultaat zal precies hetzelfde zijn. Het subsidie-infuus houdt het Zuiden ziek en frustreert het Noorden.

Frans-Duits dictaat

Maar er is nog iets veel gevaarlijkers aan de hand. Er werd niet meer onderhandeld over het principe of de wenselijkheid van het coronaherstelfonds, of over de omvang hiervan, maar enkel nog over de modaliteiten, uit hoeveel giften en leningen dit fonds zou bestaan. Weken geleden immers hadden Merkel en Macron dat al beslist. De andere landen werden niet betrokken. Zij moesten en zouden dit slikken.

Toen kleinere landen zoals Nederland tegenstribbelden, klonk het onder andere uit de mond van Guy Verhofstadt dat de EU over eenheid gaat, en niet over unanimiteit. Nochtans geven de EU-verdragen aan elk land een veto. Het beschermen van kleine landen tegen de pletwals van grote landen behoort immers tot de kern van wat ooit als Europese samenwerking begon.

Eurogevangenis

Zo komen we tot de werkelijke inzet van deze top. De voorbije decennia werd de EU steeds groter. Maar met Brexit is voor het eerst een land vertrokken uit de EU. Het antwoord van de eurofanatici is nog meer Europese Unie. Hoe meer geld een beleidsniveau heeft, hoe meer macht. Hoe minder controle nationale staten op die EU-macht hebben, hoe dichter men bij de EU-superstaat komt.

Met het coronaherstelfonds worden gemeenschappelijke schulden opgebouwd. Een eerste, maar zeker niet de laatste keer dat men EU-schulden zal willen opbouwen. Want net zoals de Belgische staatsschuld een hindernis is om België te splitsen, wil men met EU-schulden een financiële gevangenis bouwen waaruit landen niet meer kunnen vertrekken. De EU wordt steeds meer een België-in-het-groot. Willen wij daar nog wel langer deel van uitmaken?