Europees Parlement als Rattenvanger van Hamelen

Op 23 en 24 juni stemt het Europees Parlement een resolutie over ‘seksuele en reproductieve gezondheid en rechten in de EU, in verband met de gezondheid van vrouwen’. Dat zal gebeuren op basis van een rapport dat al met een ruime meerderheid in commissie werd aangenomen. Dat rapport Matiç, genoemd naar de Kroatische voorzitter van de commissie, is een kassei van 35 bladzijden, vol met reproductieve rechten, vrouwenrechten, mannengeweld, baas in eigen buik, gender en nog eens gender, lgtb, binair, dat alles aaneengebreid met mensenrechten. Abortus wordt een mensenrecht, gewetensbezwaar van artsen en vroedvrouwen mag niet meer. Want abortus is een medische operatie, en die weigeren uit te voeren ‘is een inbreuk tegen het recht op leven’. Zo staat het er letterlijk.

Het jargon van de nieuwste progressieve modethema’s

Van het Europees Parlement zijn we al veel gewoon. Zijn resoluties, die het wereldbeeld weerspiegelen van een zich verlicht wanende politieke klasse, zijn nog wel geen nationale wetten. Daarvoor moeten ze nog de parlementen van de lidstaten passeren. Maar ze gooien telkens een eisenpakket op tafel, ingepakt in het jargon van de nieuwste progressieve modethema’s, zodat de toon van het politiek debat telkens opschuift.

En opschuiven doet het deze keer drastisch. De nadruk van deze resolutie ligt op de ‘seksuele en reproductieve gezondheid en rechten’. Dat is een parapluterm voor het hele sexualibus, van seksuele opvoeding, gender ideologie, geslachtsziekten, contraceptie, tot abortus. Eigenlijk is het gewoon een eufemisme voor toegang tot abortus. De terminologie is bevreemdend, want bij reproductieve gezondheid gaat het hoegenaamd niet om gezondheid, en nog minder om reproductiviteit.

Bevoegdheid van de lidstaten

De meeste thema’s in deze resolutie vallen onder gezondheidspolitiek, en die is voornamelijk bevoegdheid van de lidstaten. De auteurs van de resolutie zeggen dat ergens wel, maar ze doen alsof dat niet het geval is.

De resolutie dringt ook aan op het invoeren van een LGBT-gekleurde seksuele informatie in de scholen. Ook dat is bevoegdheid van de lidstaten. En dan nog maar subsidiair, want seksuele opvoeding, niet de ‘waarden-loze’ seksuele handleidingen, is in eerste instantie de verantwoordelijkheid én de bevoegdheid van de ouders.

Verschuiving van grondrechten

De kern van het probleem is echter geen kwestie van bevoegdheden. Waar het om gaat is een brutale verschuiving van grondrechten. De resolutie die hier voorgesteld wordt, botst frontaal met de Europese wetgeving inzake grondrechten en met de in onze beschaving gegroeide ethiek.

Zo stelt de resolutie dat ‘zogenaamde gewetensbezwaren, op grond waarvan medische zorgverleners geen abortus willen uitvoeren en voor die weigering persoonlijke overtuigingen inroepen (…) vrouwen het recht op gezondheid en medische verzorging ontzeggen. Dergelijke houding moet voortaan “weigering van medische zorg” worden genoemd in plaats van “gewetensbezwaar”’.

Dit is een beschavingsbreuk. De smalende toon waarop het commissieverslag over ‘zogenaamde gewetensbezwaren’ spreekt, maakt korte metten met de Europese verdragen en rechtspraak, maar ook met wat het rijke corpus van de philosophia perennis genoemd wordt, de in eeuwen gegroeide traditie van klassieke filosofie en ethiek.

Terminologie vermengen

En dan is er die bewering dat abortus een mensenrecht is. In het verslag van de commissie heet het dat ‘seksuele en reproductieve gezondheid en rechten’ mensenrechten zijn in het volkenrecht, en het verslag somt dan VN-verdragen op. Maar in die verdragen is geen sprake van abortus. Wat het verslag doet is terminologie vermengen en die mix dan kruiden met referenties naar verdragen.

De resolutie gaat nog verder: het weigeren om abortus uit te voeren is gendergeweld. En: ‘zulke weigering is een misdrijf tegen het recht op leven’ … Dit is onversneden Orwell-taal.

Door abortus uitsluitend te zien als onderdeel van ‘vrouwenrechten’ is de motie ook hier in tegenspraak met de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, volgens welke abortus niet kan worden herleid tot een grondrecht. De exclusieve focus op ‘vrouwenrechten’, waarvoor de lidstaten ‘belemmeringen’ moeten wegnemen, is trouwens een grove verwaarlozing van de ethische, sociale en culturele dimensies van de tragiek van abortus.

N-VA en CD&V

Deze in de letterlijke zin van het woord revolutionaire resolutie zal waarschijnlijk met een ruime meerderheid aangenomen worden, met België als een van de gidslanden. De Belgische socialisten, liberalen en groenen staan in vrijwel gesloten gelederen achter de gender-ideologie. Ook N-VA is in de ban van de regenboog- en LGTB-romantiek. Slechts een minderheid beseft dat de regenboog, met zijn leuk logo van gelijkheid en broederlijkheid, eigenlijk een tactische vermomming is voor een radicale ideologie die niets anders wil dan de destructie van de christelijke ethiek en het klassieke gezinsmodel.

Ook bij CD&V zijn de kindjes verleid door het modieuze fluitspel van de rattenvanger van Hamelen. Vervlogen is de tijd dat de partij van ethiek en abortus een staatszaak maakte. In de partij wordt weliswaar gewerkt aan een eigen resolutie om de terminologie van het rapport Matiç wat af te zwakken, maar tot een principiële oppositie tegen de resolutie zijn de christendemocraten niet meer in staat.

De laatste sluier

Voor ethisch-conservatieven en gelovigen neemt het stemgedrag van de Belgische partijen de laatste sluier weg die nog over een rauwe realiteit hing. Zij beseffen nu dat geen enkele mainstreampartij in dit land nog tegemoet komt aan hun wereldbeeld, laat staan dat wereldbeeld verdedigt. Het komt hard aan, ook al knaagde dit vermoeden, dit wantrouwen, al jaren.

Er is in dit land slechts één partij die zich deze week tegen de beschavingsvernietigende, radicaal ideologische resolutie van het Europees Parlement zal verzetten.