Geen vragende partij

Half juni was er de premature lancering van De Vragende Partij: het nieuwste digitale snufje – met politiek journalist Ivan De Vadder als boegbeeld – waarmee de openbare omroep de kiezer warm wil laten lopen voor de nakende gemeenteraadsverkiezingen. Het initiatief surft mee op de trend naar (meer) inspraak en burgerparticipatie. Via www.deredactie.be kunnen kiezers zelf voorstellen lanceren om ‘de agenda van de gemeenteraadsverkiezingen te bepalen‘, zoals ‘het uitzetten van meer zwanen op de Dijle’ of ‘het plaatsen van een Belgische vlag op de Sint-Romboutstoren’.

Onterechte kritiek

Tijdens de zomermaanden belandde De Vragende Partij in een comateuze zomermodus. Momenteel wordt het project gereanimeerd om zo in de laatste weken voor de verkiezingen op gezette tijden de lokale lijsttrekkers te confronteren met de verlanglijstjes van kiezers in ruim 300 Vlaamse steden en gemeenten.

Een onafhankelijke kandidaat op de Mechelse stadslijst – een expert digitale marketing bij Microsoft – liet zijn professioneel oog vallen op de online module en stelde vast dat het speeltje flink wat onvolmaakheden vertoonde die doen twijfelen aan de deugdelijkheid van het opzet. Om de gebreken aan te tonen zette hij de Mechelse volkswil in geen tijd naar zijn hand door met een rist e-mailadressen zijn eigen, onschuldige voorstel – etalagekunst in de Mechelse binnenstad – in een oogwenk naar de eerste plaats te schuiven.

De specialist goot zijn bedenkingen in een stevig onderbouwde kritiek die hij op 12 juni publiceerde in De Morgen. Het Laatste Nieuws trok vervolgens een halve pagina uit om de knulligheid van De Vragende Partij in de etalage te zetten. Luc Rademakers sprak in een reactie sussende taal. Volgens de VRT-hoofdredacteur was er niets aan de hand en de kritiek van de marketingexpert ‘onterecht’: ‘Bij de registratie wordt er altijd naar een motivatie gevraagd die gecontroleerd wordt door onze redacteurs.’ Daarmee leek de kous af.

Deontologie

Ondertussen hekelde Ivan De Vadder in enkele bijtende tweets de deontologie van de ‘would-be politicus’. De VRT-journalist had ondertussen kennelijk ook uitgevist wie zijn werkgever was: ‘Merkwaardig is dat je voor Microsoft werkt, terwijl Microsoft de servers ter beschikking stelt van De Vragende Partij’.

Hoewel het verband tussen het merk van de servers en het aankaarten van de manifeste tekortkomingen van De Vragende Partij raadselachtig is, nam de VRT-journalist ook contact op met werkgever van de auteur om zo lucht te geven aan zijn ongenoegen over het opiniestuk. De communicatiespecialist kreeg daarop een communicatieverbod om verdere verklaringen over zijn lugubere ervaring af te leggen en was niet beschikbaar voor commentaar.

Ondertussen krijgt het project best een waarschuwingsetiket ‘kritische bedenkingen over De Vragende Partij kunnen uw beroepscarrière ernstig schaden’ en is deze heimelijke poging tot broodroof uitgelezen voer voor de deontologische commissie van de VRT, al is die wellicht geen vragende partij.

(logo internet)

De Vragende Partij: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/verkiezingen2012/dvp