Gelukkig zijn, daarvoor wil ik alles geven

Wat maakt u gelukkig? Dezer dagen zijn dat vooral dingen die niet kunnen of mogen. Nochtans zijn het de doodgewoonste dingen. Tenminste, dat dachten we.

Werelddag voor Geluk

Beste lezer, het is 20 maart, de Werelddag voor Geluk. Een ideale timing is dat niet, met de vierde aankondiging van de derde golf. Net in deze periode wordt, niet toevallig, het VN-rapport gepubliceerd over wereldwijd geluk in 150 landen. Dat rapport is gebaseerd op drie jaar onderzoek door Gallup. De vraag is hoe gelukkig burgers zich voelen in verschillende landen. Daarnaast spelen ook het bruto binnenlands product, gezonde levensjaren, corruptie bij de overheid en in bedrijven en vrijheid mee in de berekening van ‘ons geluk’.

Het geluk is vooral te vinden in het Noorden van Europa. Finland topt de ranking, gevolgd door Denemarken, Zwitserland, IJsland, Nederland, Noorwegen, Zweden, Luxemburg, (het iets minder noordelijke) Nieuw-Zeeland en Oostenrijk. België is 20ste, na Tsjechië en de VS. Botswana, Rwanda, Zimbabwe en Afghanistan zijn de hekkensluiters.

Gelukkig zijn…

Wat het voor u betekent, dat geluk, dat weet ik niet. Ikzelf ben daar nogal eenvoudig in. Geluk, ligt in de doodgewoonste dingen, die maken mij tot zingen. Een zonsopgang boven de Dender. Een wandeling maken en buizerds zien vliegen. Een vink horen zingen, het mag ook een merel zijn. Fietsen met mijn dochter en zoon. Samen naar de koers kijken. Samen eten, samen niets doen. Samenkomen met de familie. Op zondag in de zon naar de kerk stappen…

Wie had ooit durven denken dat we in een dystopische situatie zouden terecht komen waar de meest eenvoudige geluksmomenten moeilijk worden buiten de ‘eigen bubbel’. We moeten ons gedragen als iemand met smetvrees en erop staan dat ook de andere dat doet. Afstand houden, handen ontsmetten, mondmasker dragen. En alsof dat nog niet genoeg is, moet je kiezen wie je nog mag vastpakken. Geen zoenen meer, geen handdruk, geen familiebijeenkomsten, geen feesten. En dan, elke avond en nacht huisarrest. Alsof we misdadigers zijn. ’s Nacht dwaalt er een virus door onze straten en dan grijpt het je vast!

… daarvoor wil ik alles geven

We zitten vast in een bepaalde logica, alsof de enige optie een opbod is tussen verstrengen en versoepelen. Op sociale media doet een meme de ronde: ‘De regering: we zien versoepelingen aan de horizon. Definitie horizon: denkbeeldige lijn die steeds opschuift naarmate men dichter komt.’ Dat drukt de wanhoop uit van velen. Een ‘verstrenging’ van de avondklok, het huisarrest, is geen optie.

De regeringscommunicatie wordt aangepast aan de wanhoop. Er komt geen verstrenging, de versoepeling wordt uitgesteld… De kans dat kinderen grootouders besmetten op een kamp lijkt nochtans klein. Nog even volhouden, houdt meester Frank voor. Hoe lang horen we dat al? Ondertussen loopt de software voor uitnodigingen voor de vaccinatie nog altijd in de soep. Vermakelijk is het al lang niet meer.

Red me uit die nachtmerrie

Een Werelddag van Geluk. Dan droom ik van een wandeling aan zee, met vrienden en familie, afgewerkt met een lekker hapje eten. Geen stress aan mijn lijf. En een ijsje likkend wandelen we in de avondzon richting auto en file (want er mogen geen extra treinen rijden). Of een stadsbezoek met dezelfde afloop. Heerlijk. Het lijkt bijna een onbereikbare droom.

Nochtans kan veel als we verstandig zijn. Het interview met de Brusselse caféuitbater Carl De Moncharline toont hoe horecaondernemers zelf nadenken en uitzoeken hoe hun zaak opnieuw open kan. Krachtdadige ondernemers die willen investeren om de gezondheid van hun klanten te beschermen zouden gesteund moeten worden. Niet weggehoond. De overheid investeert beter in die hulpmiddelen dan in uitkeringen voor gesloten zaken.

Dat kan niet blijven duren

Daarnaast staan ook de aanbevelingen die hier in een artikel opgesomd werden eind februari nog altijd overeind. Geen mondmaskerplicht in open lucht, tenzij in rijen waar wordt aangeschoven en het moeilijk is afstand te houden. Verbod op niet-essentiële reizen… dat is zo lek als een zeef. De nieuwe varianten hebben we er ook niet mee tegengehouden. Vele cultuurpaleizen zijn groot genoeg om mensen ver genoeg uit elkaar te zetten. Organiseer het binnen en buiten gaan, investeer in luchtverversing.

Ook erediensten kunnen perfect binnen goede protocollen. Gelovigen zullen het zelf wel inzien als hun kerk te klein is en zich verplaatsen naar een grotere. Het zou in ieder geval de regelneverij van 50 mensen in openlucht stoppen. Hetzelfde met de jeugdkampen. Met sneltesten is dat allemaal in goede banen te leiden. Maar neen, men kiest voor de harde lijn. Die wordt doorgeduwd, ook in de media. Inclusief ridiculiteiten als in de trein aan het raam zitten… En de dwingende reprimande dat het onderwijs plannen moet voorleggen. Het onderwijs vergaat al een heel jaar in de gedetailleerde coronaplannen. Dat zou ‘meester Frank’ toch moeten weten.

Weg wat teveel is

Op deze Werelddag ben ik niet gelukkig. Ik ben boos. Dat we dat zomaar allemaal laten gebeuren. Ik ben ook bang. Dat we het tegen de volgende verkiezingen allemaal verdrongen hebben. Ontgoocheld ben ik dat we het allemaal zomaar laten gebeuren. Verbolgen ben ik dat onze evenwichtssystemen in de staatstructuur, zoals de Raad van State, hun werk niet doen en meeheulen met de regering.

Voor de media heb ik geen woorden. Die hebben meegewerkt aan de eenzijdige berichtgeving met als ‘hoogtepunt’ het offeren van professor Annemans live op tv. Iemand met een dissident geluid moest gestopt worden. Iedere wetenschapper met een ander idee over de pandemie of de maatregelen, zwijgt sindsdien. Annemans is als prof gespecialiseerd in geluk. Het is vandaag zijn feestdag. Net zoals wij heeft hij weinig redenen om te vieren.