Groot-Brittannië heeft een parlement

Oude liefde roest niet. Dat kon een mens tot gisterenavond laat nog denken, nu niet meer. Het parlement van Groot-Brittannië, the Commons, stemde een motie weg die ‘in principe’ zou toelaten militair tussen te komen in Syrië. De motie was al een afzwakking van de oorspronkelijke, meer concrete tekst. Daarmee liet het Lagerhuis de president van de Verenigde Staten, de traditionele en eerste bondgenoot, in de steek. De Atlantische Oceaan werd gisterenavond een stuk breder.

Voor het eerst sedert Suez ’56 stemde de Britse oppositie tegen de regering over een voorstel tot militaire interventie; voor het eerst sedert mensenheugenis verliest een Britse regering de stemming over een motie betreffende niet-Europees buitenlands beleid. Kortom, het woord ‘historisch’ is hier op z’n plaats.

De ‘linkse’ Tony Blair stapte overtuigd mee met de ‘rechtse’ George Bush naar Irak. De ‘rechtse’ David Cameron wilde even fluks hand-in-hand met de ‘linkse’ Barack Obama de Syrië-zaak aanpakken. Maar het werd voor Cameron een Blair Witch Project mét horrorscenario. De schaduw van de manipulerende oud-premier Blair is lang en viel gisterenavond over het Lagerhuis. Wie gelooft die mensen nog als het over bommen gaat? Als Cameron zelf meedeelt in het parlement niet sluitend te kunnen verzekeren dat Assad de gifgasbommensmijter was, dan laait de achterdocht op.

De politieke nederlaag voor Cameron is groot, zeker omdat zo’n 30 Labour-parlementsleden niet eens aanwezig waren. Hij struikelde over zijn eigen regeringspartijen en niet alleen over coalitiepartner LibDem. De gaten in de eigen rangen waren groot. Cameron verklaarde na de stemming: ‘Het is duidelijk voor mij dat het Britse parlement, weergevend de opvatting van het Britse volk, geen Britse militaire actie wil. Ik heb dat genoteerd en de regering zal daar naar handelen.’

De politieke overwinning voor de democratie is echter nog groter. In deze meer dan cruciale zaak heeft de wetgevende macht in Londen een eigen standpunt ingenomen en zichzelf de leidende macht in het land getoond. Terecht, want het parlement is de woordvoerder van de soeverein, de kiezer, en kan dus blijkbaar toch het verschil maken.

Mooi ook dat Cameron niet aftreedt. Als verloren stemmingen niet automatisch het einde van een regering moeten betekenen, geeft dat een veel grotere speelruimte aan de parlementsleden van de meerderheidspartijen.

Het is sterk dat het een verheugende vaststelling moet zijn, maar Groot-Brittannië heeft een parlement. Het Belgische parlement wordt door de voorzitter nog altijd niet eens samengeroepen.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>

De reactie van David Cameron in het parlement na de nederlaag:

‘I can give that assurance. Let me say, the House has not voted for either motion tonight. I strongly believe in the need for a tough response to the use of chemical weapons, but I also believe in respecting the will of this House of Commons. It is very clear tonight that, while the House has not passed a motion, it is clear to me that the British parliament, reflecting the views of the British people, does not want to see British military action. I get that and the government will act accordingly.’