Het Avondland wordt puntje voor puntje uitgehold

Dit is het tweede deel van een tweeluik, lees ook deel 1.

‘Het is meestal de oorsprong van het nieuwe, wat onze geest in het verleden zoekt,’ schreef Huizinga als openingszin van Herfsttij der Middeleeuwen. Voor de hedendaagse ‘zonsondergang van het Westen’ gaan we even terug naar 2008. Destijds sprak Erdogan als premier in Keulen voor 16.000 Duitse Turken. Hij riep de 1,7 miljoen Turken in Duitsland op om niet te veel te integreren in de Duitse maatschappij. Inburgering noemde hij een ‘misdaad tegen de menselijkheid’. Toen de Europese landen dat lieten gebeuren, gaven ze daarmee het verkeerde signaal af. Want Europa is als een appel: als ergens eenmaal een rot plekje ontstaat, rot de appel van binnenuit weg.

Eind 2014 gooide Erdogan nog meer olie op het vuur. Hij hield een vurige toespraak tegen het Westen en tegen pro-Westerse Turken in Istanboel tijdens een bijeenkomst van COMCEC, het comité voor economische samenwerking van de Organisatie voor Islamitische Samenwerking: ‘Ze zien er als vrienden uit, maar ze willen ons dood. Ze zien graag onze kinderen sterven. De buitenlanders hebben het enkel op olie, geld, diamanten en goedkope arbeidskrachten uit de islamitische wereld gemunt.’ Ook verkondigde Erdogan opnieuw dat de oorspronkelijke ontdekkers van Amerika islamieten waren. Wie hem hierop tegensprak zou aan een egocomplex leiden.

November vorig jaar stelde Erdogan dat iedere Turkse vrouw minimaal 3, liefst 5 kinderen moet krijgen. Als we dit vergelijken met bevolkingscijfers van Nederland, dan valt ons het volgende op: ‘Er waren in 1972 zo’n 31 000 Turken, 22 000 Marokkanen en 22 000 Antillianen (inclusief Arubanen) […] Was in 2003 één op de tien inwoners van Nederland een niet-westers allochtoon, in 2050 zal dit zijn verdubbeld.’ (Bron: ‘Allochtonen in Nederland 2003’, Centraal Bureau voor de Statistiek). CBS StatLine stelde het aantal Marokkanen in Nederland op 16 mei 2014 op 374 996 en telde 396 414 Turken. Daarbij dienen we op te merken dat de werving van gastarbeiders al in 1975 is gestaakt; wel was er gezinshereniging. CBS StatLine peilde het totaal aantal niet-Westerse allochtonen in Nederland als ongeveer twee miljoen.

Met deze cijfers bedoel ik uiteraard niet dat iedere immigrant of moslim moet worden gewantrouwd. Velen van hen dragen hun steentje aan de Nederlandse samenleving bij en geven hun kinderen een degelijke opvoeding. Wel kunnen er enclaves ontstaan die via de zogenaamde ‘swingvote’ geleidelijk aan islamiseren; moslimpartijen zijn bijvoorbeeld in Arnhem en Den Haag al een feit. In Brussel ontstond recentelijk een controverse nadat een verkozen moslimvrouw weigerde de Armeense genocide te erkennen en daarom uit haar partij werd gezet. De bestsellerauteur Udo Ulfkotte beschreef in het boek Mekka Duitsland dat er zwaar zieke patiënten zijn die worden gekort op hun etensrantsoen om met het aldus bespaarde geld van de verzekerden uit de ziektekosten van de staat speciale maaltijden alleen voor moslims te bereiden; een islamitische man die met meerdere vrouwen gehuwd is, kan er op rekenen dat al zijn vrouwen na zijn dood een weduwepensioen ontvangen. Het Duitse ministerie van Justitie kent inmiddels zelfs een officiële formatieplaats voor shariarecht.

Hierbij wens ik te benadrukken dat slachtoffers van de islamisering ook immigranten zelf zijn. De gematigde moslim die graag een biertje drinkt en zijn dochter liever zonder hoofddoek ziet, komt terecht in een mindere wijk. Hij heeft weinig ankers in de samenleving, is dus afhankelijk van zijn naasten, en komt zo weer onder de strenge sociale controle van de fanatici die hij nu juist ontvluchtte.

Zoals ik ook in mijn boek Avondland en Identiteit uiteenzet, vergt de ontwikkeling van een geïntegreerde samenleving dringend een nieuwe impuls. Het overbelaste poldermodel loopt spaak door kortetermijnaandacht voor de verdeling van lasten en bezuinigingen. Te lang heeft de overheid op basis van ‘gekochte’ macht – met behulp van aardgasbaten en stijgende belastingen – deze botsende identiteiten via sociale regelingen weggeplaveid. Nu de beschikbare middelen teruglopen, blijkt onze overheid niet langer in staat om op legitieme wijze de oude rol te vervullen. Dit voert tot politiek van identity-statements, waar de genoemde islampartijen voorbeeld van zijn. ‘Ik ben moslim, dus ik kom op voor traditie Y,’ tegen ‘ik ben christen, dus verdedig traditie X.’ Daar komt geen overreding meer aan te pas.

Fact-driven politics verdwijnt volledig naar de achtergrond. Dit constateerde ook de Franse staatsrechtgeleerde Pierre Rosanvallon in het boek Democratic Legitimacy. Geld- en informatiestromen liggen steeds meer bij financiële instituten en minder bij overheden; democratische representatie is aan geografische grenzen gebonden, finance capitalism echter niet: democratie lost op in cyberspace. Politiek draait voortaan om betrokkenheid uitdragen, gevoelens uiten, sympathie betuigen, afschuw uitspreken … Representatieve democratie zal gaan over emotie, intentie en identiteit. Niet over consequenties, niet over macht.

Zoals ik in het vorige deel aanstipte, gaan democratische processen te traag om op deze demografisch-culturele omslag te anticiperen. Wie omhoog wil, wie met zijn ideeën naar de macht wil, moet eerst langs partijraden, scoutingcommissies en tientallen netwerkborrels. Jonge mensen – die de grote geopolitieke botsingen zullen meemaken en wiens toekomst direct op het spel staat – staan in dit spel per definitie op achterstand. Qua bekendheid onder het bredere publiek om stemmen te trekken en qua politieke vriendjes om een hogere plaats op een verkiezingslijst te verwerven.

Dat de Europese Unie zoals deze in de huidige tijd bestaat, niet functioneert en moet worden hervormd, is iets dat door auteurs als Derk Jan Eppink en Thierry Baudet herhaaldelijk en met overtuiging is bepleit. Zo blijkt het onmogelijk ‘haatimams’ die doorreizen vanuit de Schengenzone te stoppen. Hoe langer hoe duidelijker blijkt dat er enig bezield verband tussen Europese landen moet bestaan, al is dat dan weliswaar niet de huidige Europese Unie.

Europese landen zijn handelslanden en informatie-economieën. Ze bestaan bij de gratie van hoe ze zich tot hun handelspartners verhouden; deze relatie kan maar beter expliciet zijn dan impliciet. Want impliciet schept nog meer kansen om Europese landen tegen elkaar uit te spelen. Een economische grootmacht kan een belangrijke industrietak in Duitsland opkopen of boycotten; de rest zal geen actie ondernemen. Na Duitsland is dan bijvoorbeeld Nederland aan de beurt. Ooit, op een dag, kan een Europees land (Zweden?) shariawetgeving invoeren, en dan hebben we niet meer het strategische voordeel dat jihadisten militair wapentuig van over de zee moeten aanvoeren; het zal dan op het Avondland zelf worden gestationeerd.

Rusland zal regio’s blijven destabiliseren, China zal stukken economie blijven opkopen, de islamitische wereld zal haar missiedrang voortzetten en ook de immigratiestroom uit de Derde Wereld gaat door. Deze spelers richten zich steeds op de zwakste schakels binnen de keten en zo zal het Avondland puntje bij puntje worden losgebeiteld en uitgehold. Het wordt tijd dat soevereine kosmopolieten en Europese nationalisten de handen ineen slaan, zodat de Europese volkeren daar georganiseerde weerstand tegen bieden. Maar het lijkt wel, alsof er alleen nog maar nostalgische ‘lokalen’ zijn, en verder kosmopolitisch-naïeve ‘wereldburgers’.

Foto © Reporters