Het Beloofde Land

Twee vragen moet iedereen die niet in een coma ligt zich dezer dagen stellen.

Één: hoeveel vluchtelingen kan dit koninkrijk opnemen vooraleer het verzadigd is? In cafetaal: wanneer is België vol? Voor de meerderheid is de drempel al lang bereikt, zeggen de peilingen. Over de motieven van hen die denken dat het nu wel genoeg geweest is, vernemen we opvallend weinig. Vanuit een morele superioriteit die aan het arrogante grenst, hebben de media over het algemeen weinig begrip voor hen. Meestal worden ze doodgezwegen, als ze al niet bestempeld worden als xenofoob, wat al erg vriendelijk is. Maar over de angst die, terecht of onterecht, bij een ruim deel van de bevolking al sterk aanwezig is en nog elke dag groeit, heb ik tijdens de hele asielcrisis nog maar weinig constructieve journalistiek gezien.
Voor anderen mag de opvang nooit ophouden. Die pleitbezorgers van open grenzen zijn voor het grootste deel brave zielen, een soort die in Duitsland Gutmenschen genoemd wordt. Zij benaderen de hele kwestie vooral emotioneel, geraakt als ze zijn door de onophoudelijke stroom asiel-tristesse in de tv-journaals. Een ander deel bestaat uit een kleine, maar sterk groeiende groep, wiens bestaansreden afhangt van mensen die op de dool zijn. Momenteel hebben zij het razend druk, want helper in een opvangcentrum is tegenwoordig een knelpuntberoep. Nog een kleinere groep heeft een duidelijk politieke agenda; zij zien in een onbeperkte toestroom een middel om het land te destabiliseren, zodat sociale onrust en anarchie zegevieren.

Tweede vraag: welke maatregelen kan en wil de regering nemen eenmaal de saturatiedrempel bereikt is? Voor heel wat politici is het antwoord op die vraag van levensbelang. Doen ze niets, dan worden ze daar geheid op afgerekend bij de eerstkomende stembusslag. Nemen ze de verkeerde maatregelen, dan stemt de kiezer hen hoe dan ook naar de vergetelheid.

Ergens in de krochten van de Wetstraat moeten er toch mensen zijn die over beide vragen al zwaar hebben nagedacht. En dat niet alleen op het kabinet van Theo Francken. Zouden in de beslotenheid van de fameuze Kern die vragen al op tafel gekomen zijn? En welke antwoorden werden er toen gegeven? Dat de burger daarover in het ongewisse wordt gelaten is vervelend tot ergerlijk, maar ook begrijpelijk. Het meedelen van het verzadigingspeil en de te nemen maatregelen als dat bereikt is, zouden een nog grotere toeloop teweegbrengen. Zoals we momenteel in de Balkan zien. Voor de EU-hotspots en de winter hun werk beginnen te doen, trachten nog snel enkele honderdduizenden in het Beloofde Land te raken. Dat leidt tot schrijnende taferelen, beurtelings aan de grenzen van alle landen op de Balkanroute.

Niet alleen in België wordt angstvallig gezwegen over de bovengrens van onze opvangcapaciteit. In Duitsland is het zowat Staatsgeheimnis maar de vraag klinkt wel elke dag luider. Vroeg of laat moet er een antwoord komen, of er komen heel grote problemen van. Uit wanhoop ging kanselier Merkel zoete broodjes bakken met Turkije, maar daarover heeft Daniël Walraeve op deze webstek al uitstekend geïnformeerd.

Foto: (c) Reporters