Het is genoeg geweest, tijd voor verkiezingen

Na vijftien maanden draaide de carrousel van de regeringsvorming nog eens een rondje. Ook de ‘bubbel van vijf’ spat uiteen. Tijd om te beslissen nieuwe verkiezingen uit te schrijven. Het mag gedaan zijn.

Blufpoker

Vroeger pokerden we wel eens. Een vriend van mij, Joris, speelde altijd alles of niets. Hij speelde alsof hij de beste kaarten had. Ook met niets in de handen. Dat heet blufpoker. In de Wetstraat spelen ze al vijftien maand blufpoker. Maar iedereen aan tafel weet dat niemand echt goede kaarten heeft. Tegen beter weten in blijft iedereen het spel hard spelen… Om toch te proberen de andere te overbluffen.

Bijna vijftien maanden na de verkiezingen van 26 mei 2019 is de vraag nog altijd wie met wie een regering kan en wil vormen. En vooral, wat die regering zou moeten doen. De analyses zijn grotendeels gelijk. De remedies verschillen. En er is nog een ‘klein verschil’, ondertussen hebben we er een gezondheids- en economische crisis bovenop gekregen. De grootste sinds de Tweede Wereldoorlog zelfs.

Beu

Ik weet niet hoe dat met u zit, maar ik ben dat hele gedoe grondig beu. Het gespin rond ‘de bubbel van vijf’ die blijkt een zeepbel te zijn. N-VA en PS zouden een akkoord hebben, maar de cdH-voorzitter liet eerder deze week fijntjes weten nog niets concreet te hebben onderhandeld. Ecolo/Groen wees het akkoord tussen N-VA en PS af. En de twee liberale partijen willen enkel onderhandelen als er voor hen tezamen gekozen wordt en ze niet worden uitgespeeld tegen de groenen.

De Wever en Magnette zouden het in grote mate eens zijn over een akkoord, moesten hun ‘bubbel van vijf’ te vriend houden én – in hun zoektocht naar een meerderheid – onderhandelen met een zesde partner, die dan nog eens een overbodige zevende meebrengt. Maar onderhandelingsruimte was er niet, zeggen die anderen. Ze moesten het akkoord tussen N-VA en PS slikken.

En opnieuw Vivaldi

Het koninklijke duo probeerde de groenen en de liberalen tegen elkaar uit te spelen. Maar zo dreven ze die in elkaars armen. Groen en blauw lanceerden een gezamenlijke persmededeling die de Vivaldipiste opnieuw open lijkt te maken. Waarop De Wever en Magnette lieten weten dat ze hun opdracht teruggeven aan de koning.

Ondertussen kan je her en der lezen dat groen en blauw niet op een eventuele vraag van de koning om de onderhandelingen te leiden zouden ingaan. Omdat de verschillen tussen beiden te groot zijn. Was die Vivaldicoalitie niet van de baan toen Egbert Lachaert voorzitter van Open Vld werd?

Meer van hetzelfde

Met andere woorden: de poging van De Wever en Magnette is vergelijkbaar met die van de Drie Koningen net voor hen. Of met die van Paul Magnette en Conner Rousseau (sp.a), van Joachim Coens (CD&V) en Georges-Louis Bouchez (MR) of van Didier Reynders (MR) en Johan Vande Lanotte (sp.a).

Nadat er initieel wat hoop is, eindigt het in een fiasco. Een akkoord tussen twee partijen is nog mogelijk, maar niet tussen alle. Of er duikt toch een alternatieve coalitie op, die ook niemand lijkt te willen. Dat is misschien fijn om volgen voor de liefhebber van de betere onderhandelingsspelen, maar ondertussen glijdt dit land steeds verder de dieperik in. Zelfs professionele Wetstraatvolgers worden er cynisch van. Bitter cynisch. Als ze dat niet al maanden zijn.

Uitgaansverbod

Jammer genoeg kunnen we niet doen zoals de inwoners van Viterbo in 1271. Omdat het aanduiden van een nieuwe paus toen al 2 jaar duurde, werden de kardinalen opgesloten. De ruimte waar ze verbleven werd van de buitenwereld afgesloten, het dak werd verwijderd en de prinsen van de kerk werden op water en brood gezet.

Dat kunnen we met onze politici — helaas — niet doen. Misschien is een uitgaansverbod voor politici tot er een regering is wel een idee. Tegenwoordig kan dat toch allemaal.

Nieuwe tijden

26 mei 2019 is een verkiezing uit een andere tijd. Pre corona. Ondertussen is er veel veranderd. De politici komen maar niet tot een gedeelde toekomstvisie voor dit land. Dan wordt het tijd dat het volk spreekt. Tijd voor verkiezingen.

De partijen kunnen hun oplossingen voor de gezondheidscrisis, de economische crisis, het begrotingsprobleem en het institutioneel kluwen voorleggen aan de kiezer. Die kan zich uitspreken. Waarna de koppen kunnen geteld worden. Ofwel geraken we er dan wel uit ofwel niet. En dan houden we er beter mee op. Wat onbestuurbaar is, is onbestuurbaar. Niemand wordt beter van een wederzijdse gijzeling.

Dus Sire – we gaan ervan uit dat u Doorbraak leest – trek die politici aan de oren, laat het parlement samenroepen en vraag hen vriendelijk (meer mag u niet) om de Kamer te ontbinden en verkiezingen uit te schrijven. Ook in tijden van corona krijgen we dat wel georganiseerd.