Het kind in ons in vuur en vlam

Animatiefilms zijn niet langer louter voor het jonge grut bedoeld maar pogen ook een iets ouder publiek, al dan niet jong van hart, te behagen. En dan hebben we het ook even over Nanni Moretti met zijn jongste spruit.

Zowel Pixar als DreamWorks, twee van de meest prominente studio’s op het vlak van animatie in Hollywood, lanceren op quasi hetzelfde ogenblik hun nieuwste films.

Water en vuur

Collega, animatiefilmliefhebber en -kenner Luk Menten zag Elemental (***, momenteel in de bioscoop) van Pixar, sinds 2006 onderdeel van het Disney-imperium, en kwam met de volgende kritische bedenking. Elemental poogt niet minder dan water met vuur te verzoenen en slaagt daar vrij aardig in, zeker visueel.

De bevolking van de metropool Element City bestaat uit de natuurelementen aarde, lucht, water en vuur. Het waterblok en de vuurmensen houden voor hun veiligheid en comfort sowieso enige afstand van elkaar. Maar wanneer waterjongen Wade vuurmeisje Ember ontmoet en de twee iets voor elkaar beginnen te voelen, gaan alle regeltjes tussen de elementen eraan.

De tekening van de hoofdfiguurtjes, een wandelende vuurbal en een zich moeizaam beheersende watermassa, is vernieuwend en schitterend in beeld gebracht.

Zozeer zelfs dat de achtergronden er nogal gewoontjes uitzien: zeg maar animatie oude stijl. Misschien was dat net de bedoeling van regisseur Peter Sohn & co. Hoe origineel en spitsvondig deze love story voor jong en oud ook oogt, achter die façade schuilen tal van gebruikelijke elementen uit Disneyklassiekers, inclusief de moraliserende insteek.

Niet de beste Pixar tot nu toe, maar alleen al de looks van Wade en Ember zijn beslist de moeite waard. Voor wie zijn ogen en oren de kost wil geven, de scenarioschrijvers hebben in het verhaal alle mogelijke zinspelingen over water versus vuur bijeengebracht. Zoals de pseudowijsheid: ‘Omarm het licht als het brandt want het blijft niet voor altijd duren.’

Ruby Kieuwmans

Concurrent DreamWorks poogt in Ruby Kieuwmans (***, momenteel in de bioscoop) het verhaal van de kleine zeemeermin na te vertellen die onherkenbaar in de grotemensenwereld haar weg hoopt te vinden. Precies hoe een pubermeisje zich moet voelen op die leeftijd.

Ruby Kieuwmans wordt ongelooflijk druk en nerveus verteld. Moraal van het hele avonturenverhaal. Drie generaties vrouwen vinden uiteindelijk elkaar: dochter, moeder en grootmama.

Marinette

Zo druk en nerveus Ruby Kieuwmans is, zo bezadigd wordt Ladybug & Cat Noir (***, vanaf 5 juli in de bioscoop) verteld. Het hele verhaal draait om het schoolmeisje Marinette, het dochtertje van een Parijse bakker die op de eerste schooldag al wordt gepest en ook al geen vriendjes heeft omdat ze het ongeluk zou aantrekken.

‘Geloof in jezelf’ (een gouden raad van haar moeder) en ‘Wie een leven redt, redt de hele wereld’ zijn de leefregels die het meisje meekrijgt. En die ze in de praktijk kan brengen wanneer ze door een kleine geest uitverkoren wordt om als Ladybug de wereld tegen het kwaad te beschermen. Daarbij kan ze rekenen op Cat Noir. Respectievelijk als kracht van de creatie en kracht van de destructie — hart en geest dus — beleven ze de meest hachelijke avonturen. Heel origineel is het misschien niet, wel onderhoudend en fantasierijk. En de levenslessen mogen er ook zijn.

Speeltuin

Een sterk vermoeden heb ik dat de Italiaanse regisseur Nanni Moretti als jongetje pas naar huis wou als hij in de speeltuin alle tuigen had geprobeerd. In zijn jongste aandoenlijke farce Il sol dell’ avvenire (***, vanaf deze week in de bioscoop) berijdt hij eens te meer zijn stokpaardjes: (de teloorgang van) het communisme, (wat met) het medium film en (de amoureuze perikelen in) zijn gezin. Drie verhaallijnen die kriskras door elkaar krioelen en soms ook elkaar wat voor de voeten willen lopen.

Een Hongaars circusgezelschap komt anno 1956 in Rome het volk verblijden met hun verbazingwekkende stunts tot groot jolijt van de communistische burgemeester en hoofdredacteur van het communistische dagblad L’Unità. Maar dan valt het leger van het Warschaupact Hongarije binnen om ‘de contrarevolutie’ de kop in te drukken. Een vraag van het Hongaarse volk naar wat vrijheid wordt brutaal en in bloed in de kiem gesmoord. Dat verscheurt in elk geval de communistische partij in Italië die twee miljoen leden telt.

Nanni Moretti zou niet Moretti heten als hij de toeschouwer weinig houvast aanreikt. Hij vertelt een en ander vrij luimig en anekdotisch. Typisch Moretti. Amusante cinema om gniffelend mee aan de slag te gaan.