Het leven is wat het is

Vorig weekend kwam ik tijdens een wandeling in de stad een politicus tegen. Hij fietste zeer opvallend zodat iedereen zou merken dat hij groen zag. Hij hield halt en vroeg of ik bij de laatste verkiezingen voor zijn partij en voor hem gekozen had. Nauwelijks uitgesproken was ik ervan overtuigd dat wij elkaar niets te bieden hebben. Wij zijn compleet verschillende mensen. Hij is niet begaan met mijn lot, enkel met zichzelf. Ik zal er niet omheen draaien, de ontmoeting deed me geen deugd. De aversie voor de man ging steil omhoog. Hij is niet dom, maar zijn manier van denken ligt mijlenver verwijderd met dat van mij en mijn medeburgers, wie of wat ze ook zijn.

Mijn afkeer voor hem en zijn kompanen is zo groot dat ik om me heen kijk, bang als ik ben dat ik door mensen betrapt word, die in de stad gaan rondvertellen dat ik bevriend ben met die of gene politicus. Wat niet het geval is. Een kwart eeuw geleden had je nog politici die werkelijk wisten van de noden van de mensen. Tegenwoordig hebben ze enkel een flauw idee en daar baseren ze hun politieke gedrag op. Waarmee ze door het sociale ijs zakken of smelten bij de minste maatschappelijke hittegolf. Rond middernacht begaf ik mij te bed maar kon de slaap niet vatten. De ontmoeting bleef vooraan in mijn hoofd zitten. Was met geen slaapliedje of leesmoment naar de achtergrond te duwen.

Keuzemoeheid

Zin om te gaan kiezen heb ik niet meer, maar wettelijk ben ik wel verplicht. Dat vind ik een aanslag op mijn vrijheid van spreken en zwijgen, schrijven en handelen. De stemplicht aanhouden is een bewijs dat politici de burgers niet vertrouwen. Dat ze door naar zee of de bergen te trekken in plaats van naar het stemhokje zouden aantonen hoe weinig vertrouwen er nog in hen is. Ze zouden beschouwen als een stelletje oplichters. Onze politici doen zich graag voor als noodzakelijk voor de instandhouding van een staat, schever dan de toren van Pisa, en het voortbestaan van dit foutief geconstrueerd land.

Het verbaast mij dagelijks dat ze niet inzien dat zelfs iemand die totaal geen muzikaal gehoor heeft, hoort dat ze vals zingen. Misschien weten ze het wel. Kunnen ze goed doen alsof ze het niet beseffen. Typisch politiek gedrag. Het heeft altijd bestaan, maar het gewicht en de waarde ervan is sinds 1830 nog nooit zo groot geweest.

Het zou beter zijn – gezien de huidige politieke toestand – dat het bestuur overgenomen wordt door de Belgische afdeling van de Corsicaanse maffia. Die houden tenminste hun woord en hun daden vloeken niet met hun beloften. Bestaat die niet wil ik gerust een handje helpen. In mijn netwerk zitten mensen van allerlei slag: huurmoordenaars en priesters. Beide soorten verschillen niet veel van elkaar. De eerste soort vermoordt het lichaam en de tweede de geest. Verder ken ik heel wat bankiers met voorkennis van beurszaken en zwervers die graag een centje willen bijverdienen.

Waardeloos

Wie de politieke wereld nauwgezet bekijkt beseft hoe waardeloos partijen geworden zijn. Ze hebben geen programma meer en hun visie op de maatschappij is voorbijgestreefd. De socialistische partij heeft in het verleden bekomen voor de werkvrouw wat de werkman toekomt, en omgekeerd. De liberale partij zit vol mensen zonder liberalisme, zonder een greintje verlichtingsgedachte, zonder emancipatorisch streven, trekt zich geen bal aan van scheiding tussen kerk en staat en is niet langer republikeins gezind. De christelijke partij houdt meer van de paus dan van Christus, heeft eerder het verstand van Petrus dan van Paulus en fietst op zondag als er een camera in de buurt is.

Nee, even serieus wezen. Een machtsgreep vanuit economische hoek is wat het land nodig heeft. Is het daar mee bezig mag het en passant ook de koning, zijn gezin en verwanten wandelen sturen. Wat is er fout aan verbanning? Parade heeft een land nodig, maar moet het daarom de Coburgs onderdak en een pretpark gunnen groter dan Plopsaland? Moesten ze over een eigen oordeel en visie beschikken, je zou ze een vrijstaand pand gunnen, maar wat er nu in Laken en omliggende panden huist is niet meer waard dan een rijtjeshuis in een banlieue. Filip gooit met de politieke dobbelstenen, tot meer is hij niet in staat, en hij is een herkauwer. Zelfs doen alsof de autocue niet bestaat kan hij niet. Mathilde is een slechte actrice. Nog nooit iemand gezien die zo slecht kan spelen dat ze begaan is met muzikanten in wording en zich het lot aantrekt van minderbedeelden. Amateurtoneel, dat overheerst in Laken.

Leven en liefde

Ik heb vreselijk te doen met die mensen, maar opgelet, wakker lig ik er niet van. Ze leven in een zoo en zijn tam. Maar geen van hen kan op de tamtam slaan of is vrij de zoo te verlaten en zo-en-zo of niet-dit-maar-dat te zeggen.

Mijn liefde voor dit land is definitief voorbij. Een stortplaats, dat is het. Het politieke spel volgen is tijdverlies en liefst van al zou ik cultureel asiel aanvragen in een ander land. Maar welk? Iemand een idee? Enfin, het leven is wat het is, en het beste om van je leven het beste te maken is van jezelf te blijven houden. Dat is pas geweldig.