Het nieuwe parcours van Bart de Wever

Hoe is het nog gesteld met de N-VA? Met Bart De Wever, de heerser van een partij met een schijnbestuur van wijze mannen?

De laatste weken kwam de voorzitter van de grootste Vlaamse partij nauwelijks de deur uit. Tenzij om een uiting van medeleven te spelen, staande voor zijn burcht. De enige verklaring is het feit dat hij een geheim plan heeft, deze man met een ongelooflijk instinct voor politieke weersveranderingen. Eén daarvan is de verkiezing van een nieuwe voorzitter bij de Open VLD. Valt daar mee te praten, naar wat Bart bevalt en voordeel brengt?

Opzettelijk

Dat Bart De Wever zo goed als van het politieke toneel verdween laat heel wat politici niet koud. Ze denken dat zijn rol op het voortoneel uitgespeeld is. Het tegendeel is het geval. Opzettelijk heeft hij zich in zijn burcht teruggetrokken. Om niet meegesleurd te worden in de rampspoed die de andere politici treft naar aanleiding van de coronacrisis. Hij heeft enkele secondanten op hoge posten benoemd gekregen en laat ze hun stem verheffen alsof het die van hemzelf is. Ze hebben er moed door gevat. Over niet al te lange tijd is de vorst, Bart De Wever, aan vervanging toe. De secondanten doen alsof ze een hecht blok vormen, maar in werkelijkheid zijn ze vooral bezig met hun eigen toekomst.

De coronastrijd telt echter meer slachtoffers dan het aantal dat dagelijks in de grafieken van de media verschijnt. De secondanten van de N-VA, met Jan Jambon voorop, zullen niet ongeschonden uit de strijd komen. Op dat moment zullen zij naar lucht happen. Slechts één iemand heeft de juiste zuurstoffles in bezit: de meester-tacticus. Hij zal de kraan echter pas opendraaien als zij met gebogen hoofd zullen smeken om zijn terugkeer naar het centrale plateau van het politieke toneel.

De nawee
En wat, en die kans bestaat, als zij dat niet doen? In elke zege schuilt een nederlaag, zoals elke nederlaag een zege in zich verbergt. Kijk maar naar de naweeën van de Tweede Wereldoorlog. Groot-Brittannië heeft politiek de slag gewonnen, maar de verslagene heeft hem economisch gewonnen. Want een oorlog komt er wegens een economisch probleem, zoals de vrede er komt door economische noodzaak. De Oktoberrevolutie en de Franse Revolutie zijn daar de meest voor de hand liggende voorbeelden van, en kom, eigenlijk ook de Belgische Omwenteling.

In geval dus de secondanten van de N-VA geen knieval zullen doen, rest De Wever niets anders dan de vijand te knuffelen. Dat is de andere helft van zijn geheim plan dat in de tweede alinea van dit opstel ter sprake kwam: de wens, geuit in een interview met een door velen als waardeloos geacht magazine, De Zondag, en herhaald in het nieuws van VTM, om met de PS en haar voorzitter, Paul Magnette, te praten. Ook Magnette hield zich de voorbije weken opvallend stil. Waardoor het maar al te duidelijk is dat beide heren zich voorbereiden op een volgend duel.

De secondanten van de N-VA zullen zich weer eensgezind achter hun leider scharen. Ze zijn er zich maar al te zeer van bewust dat Bart De Wever een extra voordeel heeft: hij is een redelijk graag geziene gast ten paleize en hij aast niet op het presidentschap van België. Dit in tegenstelling tot Paul Magnette, die slechts voor de schijn door de koning wordt uitgenodigd. Zijn woord is koud vóór de paleispoort achter hem dicht gaat.

Het nieuwe parcours
Wordt verwacht: eenmaal de coronacrisis naar de achtergrond is verdreven, moet er gepraat worden over een regeringsvorming. Die gaat deze keer lukken. Een nieuwe regering met Bart De Wever als premier en Paul Magnette als eerste vice-eersteminister. De overwinning van de N-VA voorzitter zal volkomen zijn. Hij zal het nieuwe parcours ontwerpen. De CD&V en de [nieuwe] Open VLD zullen deel mogen uitmaken van de regering. Niet de s.pa. Een partij, en zeker een socialistische, met een te softe voorzitter is ongeloofwaardig. En Conner Rousseau is soft. Zijn stem heeft geen kracht, zijn woord geen macht. Die ongeloofwaardigheid zou de andere regeringspartijen kunnen besmetten, en besmetten is beschadigen. Langs Waalse zijde zal namens de MR Sophie Wilmès opgenomen worden in de regering. Niet om haar kunde, maar om de schijn van allen tegen één op te houden.

De staatsgreep van Bart De Wever is een al lang voorbereide komedie, met als war room, als oorlogskamer het Schoon Verdiep. De Wever heeft door een stapje achteruit voldoende tijd en denkwerk gehad om het schaakspel te kiezen en de zetten van de schaakstukken naar volgorde te ordenen. Die van de witten en die van de zwarten. Wat een zegepraal voor hem zal betekenen. Hij zal de dans van het galabal kiezen en bepalen wie met wie mag dansen. Zelfs de medespelers van zijn partij zullen met de tegenstrevers moeten walsen.

Totale degradatie

De volgende stap van Bart De Wever zal de totale degradatie van de koning zijn. Hij en zijn kroost mogen blijven zitten waar ze zitten. Om de centen die hij krijgt zal hij ceremoniemeester mogen zijn bij Kerst, rampen en gekostumeerde bals. Filip zal dat aanbod niet weigeren. Om de toekomstige rol van zijn oudste dochter te verzekeren en de riante behuizing van zijn familie te waarborgen. In Laken, want het paleis aan het Warandeplein zal voor de nieuwe, echte koning zijn, Bart De Wever.
Hij zal trots het hoofd opheffen, hij heeft een honderdvijftigjarige oorlog gewonnen. Een oorlog begonnen ten tijde van priester Adolf Daens. De voorzitter van de N-VA draagt de nieuwe kroon.

Zijn ster zal blinken, de stilte op het politieke vlak zal zijn weergekeerd. Hij zal kunnen rusten en genieten van het eindelijk veroverde geluk. Slechts één gevaar zal er blijven bestaan, want geen vrede is ooit compleet. Het parlement, al heeft de nieuwe koning zijn macht zo goed als uitgehold, zal een theater blijven. Op een gegeven moment oud en stram geworden, zal De Wever net als Leopold II op smalende toon zeggen, een blik werpend naar de overkant van het park: La baraque d’en face.

Tegenvergif
Bart De Wever is zich nu al bewust van die bedreiging. In de ministeries en het parlement wordt beter, veel beter, toneel gespeeld dan in onze schouwburgen en theaters. Wegens desinteresse in de theaterkunst bedacht hij voor dat onheil nog geen oplossing. Zag over het hoofd dat het een kunst is om een tegenvergif te bedenken.
Wat niet meer dan logisch is: de politicus is een wijze die altijd weer zoekt naar ramp en ander gevaar.