Het volk is de baas, niet de journalisten

Democratische staten zijn in de 19^de eeuw gebouwd op de idee dat wie macht uitoefent over de samenleving ook onder controle moet staan van diezelfde samenleving. Hierin onderscheiden zich moderne staten van de koninkrijken uit het Ancien Régime, die geleid werden door monarchen die alleen aan God verantwoording verschuldigd waren.

In de 19^de eeuw dacht men bij “macht” aan de Uitvoerende, de Wetgevende en de Rechterlijke Macht.  Van de media, de Vierde Macht, die toen nog in haar kinderschoenen stond, was niemand bang. Integendeel, de pers werd eerder gezien als een teer plantje dat beschermd moest worden tegen machtsmisbruik door de politici.

Nu, in het begin van de 21^ste eeuw, is de situatie totaal anders. De media zijn al lang geen tenger plantje meer. Ze zijn integendeel uitgegroeid tot een allesoverheersende moloch. De situatie van vroeger is nu op zijn kop gezet: het zijn de politici, en de samenleving zelf, die moeten beschermd worden tegen machtsmisbruik door de media.

In onze moderne wereld bepaalt de pers wat goed is en wat slecht, en wat politiek correct. Zij zetten de lijnen uit, en wee diegenen die niet in de pas lopen! Journalisten zijn de hogepriesters van de bevolking geworden, de ayatollahs, die aan iedereen hun wil opleggen, ook aan democratisch verkozen politici.

Wil men zich daarvan te overtuigen, dan volstaat het om enkele krantencommentaren van de laatste weken over bijvoorbeeld de vluchtelingenstroom te lezen. Het is verbijsterend. Op een arrogant toontje wordt van de politiek geëist dat ons land zijn poorten wijd openzet voor iedereen die naar hier wil komen, terwijl de bevolking wordt aangemaand zich koest te houden.  Erger nog, de lezer wordt gewoon uitgelachen, met opmerkingen over vluchtelingen die nodig zijn om in de toekomst “zijn pampers te verversen”.

Het was lang geleden dat ik nog met dit toontje geconfronteerd was geworden. Ik moest terugdenken aan de donderpreken uit mijn jeugd, en aan de met grote kruisbeelden getooide figuren die hen vanop de kansel op het bevende kerkvolk afvuurden.  Ik herkende hetzelfde zelfgenoegzame geloof in de eigen morele suprematie, dezelfde minachting voor het publiek tot hetwelk ze zich richtten, dezelfde strategie om mensen op te zadelen met schuldgevoelens die zij niet verdienen. En dezelfde machtswellust.

Dit is toch allemaal niet normaal meer? Het kan toch niet zijn dat willekeurige  personen, die toevallig in een bedrijf werken dat kranten publiceert, maar die geen enkele democratische legitimatie hebben, ons de les spellen? Dat zij andere meningen stelselmatig als “ranzig” of “racistisch” bestempelen, of met Hitler in verband brengen? Dat zij de informatie manipuleren zoals het hen best uitkomt? Van de Vierde Macht verwachten we correcte en evenwichtige informatie, en een zo breed mogelijke waaier van opinies. Geen eenzijdige informatie en niet steeds weer dezelfde meningen. En zeker geen ideologische leidinggeving.

De enige personen die van de samenleving een mandaat hebben gekregen om haar leiding te geven, zijn de politici. Zij worden verkozen op een bepaald programma en worden geacht dit uit te voeren. Het probleem is echter dat de wil van het volk aangaande vele belangrijke zaken, zoals bijvoorbeeld immigratie, niet overeenkomt met de wil van de media. De politici zitten daardoor gewrongen. Maar vermits journalisten politici elke dag  kunnen straffen en de kiezer dat alleen maar om de zoveel jaren kan doen, is de keuze voor politici – zeker voor diegenen die carrière willen maken – snel gemaakt. Er volgt dus een beleid dat in overeenstemming is met de wil van de media, maar niet met die van de kiezer. Dit is de fameuze “kloof tussen politiek en burger”, een fenomeen dat dus door de media is veroorzaakt.

Om een lang verhaal kort te maken: zoals de pers zich nu gedraagt, maakt zij een correct functioneren van de democratie onmogelijk.  Zij heeft een soort “onzichtbare staatsgreep” gepleegd, ongemerkt de macht overgenomen, en legt de politici haar wetten op. Wie zoet is en doet wat de media eisen, krijgt lekkers, wie stout is de roe.

Het kan zo écht niet langer verder. Het wordt hoog tijd dat wij de macht gaan heroveren. De ayatollahs van de media moeten van hun troon gestoten worden. De Vierde Macht moet op haar plaats gezet worden. Hoe dat moet gebeuren, is een andere zaak, maar over het uitgangspunt valt alvast niet te redetwisten: het volk is hier de baas, niet de journalisten.