Het weerzien van oude vrienden

ColumnJohan Sanctorum22/5/2017Leestijd 4 minuten

De manier hoe de VS-president de rijkste én meest achterlijke moslimdictatuur opvrijt, moet de ferventste Trumpfan doen nadenken.

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

De eerste buitenlandse reis van president Donald Trump, de man die de wereld ging redden van de moslimterreur, was een bijna-knieval voor het Saoedische regime waarvan hij zelf nog had gesuggereerd dat het achter de aanslagen van 11/9 zat, en waarvan wij weten dat het wereldwijd haatpredikers uitstuurt, ook naar de Grote Brusselse Moskee. De verbreiding van de salafistische boodschap wordt gesponsord met oliedollars en, al zijn de Saoedi’s misschien niet zo stom om IS rechtstreeks te steunen,- ze onderhouden wel het vuur van de haat en de heilige oorlog tegen de “kruisvaarders”.

Alle commentatoren staan quasi-perplex tegenover deze zogenaamde bocht van 180°, zelfs de wapendeal van de eeuw à 100 miljard meegerekend.

Edoch. Amerika heeft al in de vroege 20ste eeuw Saoedi-Arabië omarmd als een grote vriend met veel olie onder het zand. Het was strategisch interessant voor de VS om het land streng in de greep te laten van een dynastie van omhooggevallen kamelendrijvers, te weten het Huis van Saoed, dat in 1932 de macht greep, met medewerking van de Britten die naderhand door Amerika deskundig werden uitgerangeerd.

In 1944 werd in Saoedi-Arabië ’s werelds grootste olieconsortium opgericht, de Arabian American Oil Company (ARAMCO). Het werd gevormd door vier grote Amerikaanse oliereuzen: Standard Oil of California, Exxon, Mobil en Texaco. Politiek werden de lijnen haarfijn uitgetekend. Het religieuze fanatisme van de wahabi’s, in een theocratie die wordt beheerd door één 5000 koppige familie met een onmetelijk fortuin, moest het duurzame fundament voor deze enorme exploitatie worden: Saoedi-Arabië neemt nog altijd 30% voor zijn rekening van de totale OPEC-olieproductie. Vergeet de mensenrechten en democratie, it ‘s all about oil, stupid. Of is er nog meer?

Een teken van Allah

Het zou een boeiend onderwerp voor een boek zijn, om de precieze relatie tussen olie, islamfundamentalisme en terreur te analyseren.

Christendom, Jodendom en Islam zijn al bijna anderhalf millennium aan het uitvechten aan wiens kant de ware ene God van Mozes nu eigenlijk staat. De kruisvaarten brachten geen uitsluitsel en eindigden op onbeslist, met Jeruzalem als blijvende twistappel. Maar zie: korte tijd nadat de Arabieren in Wereldoorlog I de juiste (lees: geallieerde) kant hadden gekozen, en zich van de eeuwenoude Turkse dominantie konden ontdoen, spoot er een kliederige zwarte smurrie uit het woestijnzand, waar heel de planeet storm voor zou lopen: het leek wel het ultieme teken dat God kleur bekende pro islam. Habemus petroleum!

De Amerikaanse industrie spoedde zich richting het Arabische schiereiland om het goedje op te pompen dat de Arabieren toch als een teken van Allah moeten hebben gezien. Goedkope olie, onbeperkt voorradig, allen naar de pomp! Amerika en Europa reageerden met een haast louter op petroleum gevestigde economie die de kameeldrijvers slapend rijk maakte, maar hen tevens een soort theologisch grote gelijk verschafte: het kan toch geen toeval zijn dat het thuisland van de Islam, dat onder meer de heilige stad Mekka herbergt, zo door Allah wordt verwend?

Sindsdien gedragen de Saudi’s zich uitermate dubbelzinnig ten opzichte van de Amerikanen: ze laten de multinationals betijen, versjacheren de goddelijke substantie met graagte aan de gulzige westerlingen om er hun gouden tandenstokers mee te betalen, investeren zelfs in de VS-economie (tot september 2001 was de familie Bin Laden een belangrijk aandeelhouder van de wapengigant Halliburton), maar haten hen tegelijk als heidense honden, chanteren hen onophoudelijk, manipuleren de olieprijs via de OPEC en drijven de slokkerige westerlingen tot een heilige oorlog om de zwarte blubber. De hectische olieverslaving van de tweede helft van de 20ste eeuw maakte ons, in de visie van de Arabieren, echt tot Untermenschen, heidense kafirs die met de auto zelfs naar het toilet gaan en hun allerlaatste duit opsparen om toch maar te kunnen tanken.

We spreken dan nog niet over de collusie van olielobby met auto-industrie, het decennia lang tegen houden van de elektrisch aangedreven wagen, en de enorme kost inzake milieu en gezondheid, met dieselgate als triest dieptepunt, die deze kunstmatig aangehouden olieverslaving met zich meebracht. Allah is groot.

Holy shit!

Maar ondertussen hebben we al een paar grote oliecrisissen gekend en was de grote zoektocht naar alternatieve energiebronnen toch in gang geschoten. Nucleaire energie, maar ook alternatieve, “groene” energie, die vanuit streng-wahabitisch standpunt misschien wel als haram en godlasterlijk moet worden beschouwd. Zonne-energie als terugkeer van het heidendom? Verraad aan de bron van “vloeibaar goud” waarmee Allah de Arabische wereld zegende?

En kijk, naarmate groene energie een issue werd en de olieprijzen daalden, nam de nervositeit in de Arabische wereld toe. 11 september 2001 werd het voorlopig hoogtepunt van een strafexpeditie jegens het westen dat zich geleidelijk aan van de olie afkeerde. ‘Holy shit!’ riep men toen in koor, terwijl de Boeings het WTC ramden. Een rake kwalificatie: wat ooit als Mohammed’s persoonlijke excrementen het woestijnzand indrong, raken de Arabieren aan de straatstenen niet meer kwijt. Het (Arabisch) terrorisme zou dan een logische volgende fase op het olietijdperk zijn, en zou een soort islamitisch Armageddon moeten inleiden. Inclusief een strenger, nóg meer repressief regime in de Islamitische landen zelf, Saudi-Arabië in de eerste plaats.

In het licht van deze oliesoap, die ooit in de geschiedenles als dé rode draad van de 20ste eeuw zal beschouwd worden, is de boetetocht naar Mekka van Donald Trump zonder meer een regressie, een terugval. De wapendeal is niet eens de essentie, het gaat erom dat de super-oliestaat, die al veel van zijn pluimen was verloren, in ere wordt hersteld als een door Allah zelf geïnstalleerd regime waar wij maar beter respect voor kunnen hebben.

Dat Melania Trump, helemaal tegen haar stijl, in een vormeloos zwart broekpak was weggestopt om de religieuze politie niet te affronteren, kunnen we nog opvatten als een vorm van vestimentaire diplomatie. Maar de uitval tegen Iran mist, behalve dat de Saoedi’s geweldig gecharmeerd waren, elke redelijkheid en strategisch inzicht: dit land koos zonet via democratisch verlopen verkiezingen voor een vooruitstrevende president, tegen de theocratische denkbeelden van de ayatollahs. Iran sponsort bij mijn weten geen terrorisme (al ben ik niet gelukkig met de steun aan het regime van Assad) en stuurt geen haatpredikers naar de Europese moskeeën. Je zag de monkellachjes zo op de gezichten van de sjeiks, toen Trump zijn tirade tegen hun aartsvijand afstak.

Met de knieval voor het Saoedische kamelendrijversfascisme heeft Donald Trump bij mij het laatste krediet verloren, dat aanvankelijk niet min was, ik zag wel wat in zijn stijl en disruptief discours. Maar vandaag vraag ik me echt af wat die Europese pro-Trump-comités in stilte denken: wat moet je met zo’n gek die eerst de islam verkettert als duivelscultus, om dan bijna een ode te brengen aan de achterlijkheid van het wahabitische moederland en zijn leiders? Tijd dat ook rechts beseft wat voor vlees we in de kuip hebben.

Johan Sanctorum is filosoof, publicist, blogger en Doorbraak-columnist.

Tags
Buitenland Column Donald Trump

Personen
Melania Trump

Johan Sanctorum

Johan Sanctorum (°1954) studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de VUB. Achtereenvolgens docent filosofie, tijdschriftuitgever, theaterdramaturg, communicatieconsultant en auteur/columnist ontpopte hij zich tot een van de scherpste pennen in Vlaanderen en veel gevraagd lezinggever. Cultuur, politiek en media zijn de uitverkoren domeinen. Sanctorum schuwt de controverse niet. Humor, ironie en sarcasme zijn nooit ver weg.

Meer van Johan Sanctorum