Ik ben geen antisemiet, maar….

In het wijdverbreid Midden-Oostendebat, losgebarsten sinds de slachtpartij door Hamas en de daaropvolgende massale bloederige respons door het Israëlische leger, slaan de partijen elkaar ijverig om de oren met beschuldigingen over antisemitisme. Sinds de holocaust is die beschuldiging een retorische killer. Slaag je erin de tegenstander op een enigszins geloofwaardige manier met antisemitisme te associëren, dan wordt die gewoon gediskwalificeerd. Hoef je aan hem geen verdere woorden vuil te maken.

Gelijksoortige retorische killers zijn: racisme, extreemrechts, nazi, fascist, stalinist, neokolonialist, seksist, populist. Jaren terug was er ook nog conservatief, nationalist of neoliberaal maar die hebben blijkbaar sterk op hun retorisch killergehalte ingeboet.

De pleitbezorgers van de Palestijnse zaak houden niet op te beklemtonen dat kritiek op Israël geenszins kan uitgelegd worden als antisemitisme. Kritiek op het Israëlische optreden zou niet per se ingegeven zijn door haat jegens het Joodse volk of door de bedoeling het Joodse volk te discrimineren, te schaden, of erger nog, te vernietigen.

Klopt dat? Soms. Maar vaak ook niet.

Staat en regering

Israël is, wat men er ook moge van vinden, een functionerende democratie met een regering. Die steunt op een parlementaire meerderheid en een oppositie die het volste recht heeft de regering te bekritiseren en ertegen te ageren. Wat ze ook doet, getuige de talrijke demonstraties tegen de regering Netanyahu.

Kritiek geven op het beleid van de Israëlische regering kan dus niet per se antisemitisch zijn want de Israëlische oppositie doet dat evenzeer, en men kan moeilijk beweren dat de Israëlische oppositie gedreven is door een soort interne drang naar zelfvernietiging. Netanyahu bekritiseren voor zijn pogingen om de Israëlische instellingen te veranderen, of voor zijn Westbankbeleid, of voor zijn militaire campagne in Gaza, is op zichzelf dus zeker niet antisemitisch.

Antizionisme

Maar veel kritiek en agitatie tegen Israël reikt dieper. Palestijnse actiegroepen en radicaallinkse groepen in het Westen grijpen de Gaza-oorlog aan om de legitimiteit van de staat Israël als dusdanig aan te vallen. Daarbij wordt de stelling bovengehaald dat Israël een koloniale apartheidsstaat is die op geostrategisch niveau functioneert als een vooruitgeschoven pion van het Amerikaans imperialisme in de Arabische wereld.

Op de site van De Wereld Morgen bijvoorbeeld wordt dit soort retoriek uitvoerig uit de doeken gedaan. Ook hier wordt er à décharge aan toegevoegd dat kritiek op het bestaan van Israël wel antizionistisch is maar niet antisemitisch. Maar dat klopt niet. Theodor Herzl riep destijds op een Judenstaat te organiseren om de toen alom verspreide Joodse bevolking een veilige thuis te geven. Hij had daarvoor zijn redenen.

In Frankrijk had men de Dreyfus-affaire, in Duitsland had men Ritter von Schönerer met zijn völkisch-Germanische beweging, in Wenen won antisemiet Karl Lueger de verkiezingen en in Rusland woedde de ene pogrom na de andere. Met een Joodse staat zouden de lijnen voor de verdediging van leven en eigendom van de Joodse mensen drastisch ingekort worden.

Historisch onrechtvaardig

Dat de Judenstaat uiteindelijk gevestigd werd in Arabisch gebied en leidde tot de uitdrijving van honderdduizenden Arabische inwoners is niet meer of minder dan een historische onrechtvaardigheid. Maar de menselijke geschiedenis hangt aaneen van historische onrechtvaardigheden. En die als argument gebruiken voor het oplossen van hedendaagse problemen leidt alleen maar tot meer miserie.

Als de stichting van Israël in 1948 moet ongedaan gemaakt vanwege het historisch onrechtvaardige karakter, waarom moeten de Duitse streken Pommeren, Pruisen en Silezië dan niet teruggegeven worden aan Duitsland? Ook deze aanhechting was historisch onrechtvaardig want de Duitse burgerbevolking in die streken, die brutaal werd verjaagd, was niet collectief schuldig aan de misdaden van het naziregime.

En zo kunnen we voorbeeld na voorbeeld geven. Kortom, wie begint te zwaaien met historische onrechtvaardigheden, die dikwijls ex post verankerd werden in verdragen en stabiele landsgrenzen, zet de poort open voor internationale chaos en wijdverspreide conflicten.

Consequentieel antisemitisme

Zijn er dus goede redenen om de status quo van 1948 als uitgangspunt te nemen, dan loont het ook de moeite even te speculeren over wat het gevolg zou kunnen zijn van de opheffing van de Israëlisch-Joodse staat. Antizionisten van allerlei slag beweren dat dan een staat zou gevormd worden waarin joden en Arabieren broederlijk naast elkaar leven, een soort mensenrechtenparadijs aan de Jordaan.

Zouden ze dat zelf geloven? Als de Israëlisch-Joodse staat wordt ontmanteld dan eisen de honderdduizenden nazaten van Palestijnse vluchtelingen hun ‘recht op terugkeer’ op, en wordt het huidige Israël overspoeld door een wraakzuchtige Arabische meerderheid die historisch geen enkele affiniteit heeft met de westerse politieke cultuur van democratie en mensenrechten.

Joden worden dan in het beste geval ‘gedhimmificeerd’ maar het is waarschijnlijker dat op hen de keuze van la valise ou le cerceuil wordt toegepast. From the river to the sea, Palestine will be Juden-clean, zal dan de uiteindelijke uitkomst zijn.

Vernietiging van Joodse aanwezigheid

Het praktische gevolg van de ontmanteling van de Israëlisch-Joodse staat kan dus niets anders zijn dan de vernietiging van de Joodse aanwezigheid in dat gebied. Die vernietiging kan de vorm aannemen van uitdrijving, maar ook van massale slachtpartijen zoals in de ‘groene oktober’ van Hamas.

Vandaar dat antizionisme, dat de ontmanteling van de Israëlisch-Joodse staat beoogt, wel degelijk moet beschouwd worden als een vorm van antisemitisme. Omdat de consequentie ervan op een zeer waarschijnlijk holocaustachtig drama voor het Joodse volk zal uitdraaien. Wie iets anders beweert heeft niet goed gevolgd. Of is misschien hyper-hypocriet.