Inbraakgolf: Brussel blijft in kringetjes draaien

De voordeur wagenwijd open. Dat is het eerste beeld dat we zien wanneer we ’s ochtends beneden komen. Onze kat is zich van geen kwaad bewust en zit rustig in de deuropening naar buiten te kijken. Wij zijn natuurlijk meteen in shock. Tegelijkertijd vallen andere zaken op. Alle binnendeuren staan open. Mijn nieuwe koersfiets van twee maanden oud (een verjaardagscadeau) die in de gang stond is weg. Laptops, gsm, rugzak, portefeuille,… allemaal weg. Mijn motor die voor de deur staat hebben ze proberen te stelen, getuige het half afgetrokken dekzeil. Gelukkig hebben ze de sleutels niet gevonden.

Woedend

Het vreemde is dat we niets hebben gehoord. ’s Nachts hebben drie inbrekers rond drie uur (daar kom ik nog op terug) dus ongestoord hun gang kunnen gaan, terwijl wij een verdieping hoger lagen te slapen. Eng. Bevreemdend. Woedend voel ik me, maar helaas ook niet helemaal verrast. We wonen nu twee jaar in deze wijk met een notoire reputatie van inbraken. Ik moet de eerste buurtbewoner nog tegenkomen die geen inbraak of poging tot inbraak heeft meegemaakt.

De politie komt na een half uur ter plaatse. Ze excuseert zich dat ze wat later is, want ze stond eerst bij een andere woning met hetzelfde huisnummer, twee straten verder. Eveneens een inbraak, de verwarring is dus begrijpelijk.  Er zijn geen duidelijke sporen van braak. De dieven wisten waarmee ze bezig waren en zijn geen amateurs. We gaan samen zoeken aan de metrohalte in de buurt of we sporen vinden. Een nobele onbekende heeft ons gecontacteerd dat daar een bibliotheekkaart is teruggevonden. Onderweg komen we een straatveger tegen die mij een stapeltje dossiers geeft. Deze zaten nog in mijn rugzak en hebben de dieven dus weggesmeten tijdens hun vlucht.

Geen camera

Samen met de politie stellen we vast dat er geen enkele publieke camera is in onze buurt die ons kan helpen om de daders te identificeren. Welgeteld één camera, gericht naar de ingang van de metro staat er in de hele buurt. Dus behoudens de mogelijkheid dat de dieven met mijn koersfiets en halve hebben en houden de metro hebben genomen om te vluchten (quod non), loopt elk spoor dus dood. Een open bollenwinkel voor dieven noem ik dit.

Burgemeester Close weigert om in te zetten op openbare camera’s als preventieve en repressieve maatregel, onder meer in mijn buurt. Ik heb dit nochtans reeds meermaals gevraagd: inbraakgolven in auto’s zijn schering en inslag, in de straat om de hoek grenzend aan het Bockstaelplein staan bijna permanent drugdealers, ook fysiek geweld komt vaak voor, net als intimidatie en dus ook woninginbraken. Het onveiligheidsgevoel is groot. De dag na de inbraak in ons huis, is in onze straat een buurtbewoonster aangevallen omdat ze een opmerking gaf tegen een straatracer. Ze ligt momenteel op intensieve zorgen.

Privébeelden

Hoe weet ik dat de inbrekers met drie waren en om drie uur ’s nachts hebben toegeslagen, vraagt u zich misschien af. Wel, een buurtbewoner heeft me privébeelden doorgestuurd waarop duidelijk drie mannelijke dieven met een koersfiets passeren. De eerste rijdt rustig op mijn koersfiets voor de twee anderen uit en draait op zijn gemak een toertje om hen op te wachten. De twee anderen zijn bezig met mijn rugzak. Ze halen papieren eruit en maken aanstalten om ze weg te smijten.

Deze beelden hebben helaas geen wettelijke bewijswaarde, maar tonen een duidelijk daderprofiel. Indien deze beelden gecombineerd zouden kunnen worden met openbare camera’s, zou men nog meer informatie kunnen blootleggen. Men zou ook patronen kunnen herkennen bij inbraken, het traject van daders volgen en op zijn minst ook een afschrikwekkend effect hebben. Er heerst een hoge mate van straffeloosheid en onaantastbaarheid bij criminelen in Brussel.

Gewestelijk netwerk

Tientallen miljoenen euro. Zoveel is er in de laatste vijf jaar uitgegeven aan het zogenaamde gewestelijk beveiligingsplatform. State-of-the-art infrastructuur in een controlebunker moet het mogelijk maken om de camerabeelden van de zes politiezones en de MIVB te delen. Echter, slechts één politiezone is momenteel akkoord om haar beelden te delen: de zone Marlow, naar verluidt omdat deze zone geen enkele camera in eigen beheer heeft. De andere zones weigeren dus beelden te delen omdat ze de controle niet uit handen willen geven.

Zo blijven we in cirkels draaien in Brussel. Er is een schrijnend gebrek aan interesse in een echt veiligheidsbeleid. Men laat de situatie keer op keer escaleren en wijst vaak richting de politie wanneer het dan misloopt. De politie is een noodzakelijk instrument in ordehandhaving, maar moet natuurlijk de juiste middelen en instrumenten krijgen om haar taak naar behoren te vervullen. Ondertussen verlaat de middenklasse Brussel. Niet enkel wegens onveiligheid, maar vaak heeft het wel een impact op de beslissing. Wie ben ik om hen dat kwalijk te nemen?