Ivo Belet, de ontmaskerde hielenlikker

Dit stukje is een daad van verzet. Dat klinkt als aanstellerig gebral, maar het is bedoeld als parodie. Een speelse verwijzing naar de openingszin van De kloof. Is Europa nog van ons?, een eurofiel boekje van het Nederlandse Europarlementslid Esther De Lange (CDA) en haar Vlaamse collega Ivo Belet (CD&V). Geen grap: hun aanhef is écht ‘Dit boek is een daad van verzet’.

In De kloof citeert Ivo Belet als co-auteur Robert Schuman: ‘Celui qui n’ose pas s’attaquer à ce qui est mauvais, sait mal défendre ce qui est beau’. Belet heeft het over ‘een duidelijke opdracht van een moedige grondlegger aan de leiders van nu’. Maar amper enkele maanden na het verschijnen van De kloof is Belet die warme aanbeveling alweer vergeten. Toen zijn Spaanse overste in het Europees Parlement de pedalen verloor omdat een Belgische vice-premier vraagtekens plaatste bij het opsluiten van politici, sprak Belet: ‘Ik begrijp dat het niet geapprecieerd wordt als men wil interveniëren in een gerechtelijke procedure’.  Ziedaar de tragiek van Ivo Belet: hij durft het slechte niet aan te vallen – en hij zal er dus finaal niet in slagen om het mooie te beschermen.

Comateuze CD&V

Wat is er aan de hand met Belet en met zijn partij? Christelijk is die al lang niet meer, Vlaams evenmin en nu gaat ook het Democratische voor de bijl. Als het regime Rajoy parlementaire handelingen beantwoordt met juridische repressie, als de Guardia Civil wordt uitgestuurd om op kiezers te kloppen en democratisch gelegitimeerde leiders gevangen te zetten, als de Spaanse stier woest wordt op iedereen die zelfs maar durft te pleiten voor vreedzame dialoog, als de politieke erfgenamen van Franco de N-VA vreemdelingenhaat verwijten, dan kiezen Ivo Belet en zijn CD&V openlijk de kant van Madrid. De grote principes liggen even in coma.

Sinds de arrestatie van 9 Catalaanse ministers (waarvan er slechts 1 vrijkwam op borg), keren vele Belgische politici hun kar. De stap om politieke gevangenen te nemen heeft socialisten, groenen en hier en daar een liberaal een geweten kunnen schoppen. Zelfs de PS – de meest traditionele aller traditionele partijen – laat zich nu betrappen op kritische geluiden, die de Spaanse koers op de korrel nemen. Alleen CD&V blijft via de EVP innig verstrengeld met de Partido Popular van Rajoy.

Stuitende onzin

In plaats van een klein beetje morele steun biedt CD&V de Catalanen alleen maar holle praatjes. Zoals de aanbeveling om een voorbeeld te nemen aan België, waar de Vlamingen met veel geduld en lang praten toch zeer veel autonomie verkregen hebben – natuurlijk onder de deskundige begeleiding van katholieke staatslieden. Dit christendemocratische riedeltje stuit serieus tegen de borst van iedereen die er even over nadenkt. De Vlamingen zijn binnen België een meerderheid, die na een eeuwigheid worstelen een zeer brakke zelfstandigheid hebben opgebouwd. De Catalanen daarentegen zijn binnen Spanje een kwetsbare minderheid. Het is een beetje grotesk om vanuit het veilige Vlaanderen het Belgische boeltje voor te stellen als een soort exportproduct.

Hoe de Catalaanse kwestie ook beslecht wordt: de Vlaamse christendemocraten hebben voortaan geen lesjes meer te geven. Zij hebben elke geloofwaardigheid verloren om nog te preken over respect, medemenselijkheid, democratische reflexen of de fundamentele waarden van Europa. Dat is nu helemaal klaar. Ethische standaarden handhaven is makkelijk zolang het abstract en hypothetisch blijft: een overtuiging wordt pas echt getest als het concreet wordt en heel dichtbij komt. Als het er echt op aankomt, dan primeren voor CD&V de banden met de oude Europese machtspartijen boven elke principiële overweging.

Geuzen & gluiperds

Áls Ivo Belet ooit de geschiedenisboeken haalt, dan zal het zijn zoals Charles de Berlaymont. Deze adviseur van Margaretha van Parma was in 1566 aanwezig in het Paleis op de Koudenberg toen 200 edelen een Smeekschrift aanboden aan de landvoogdes. Volgens de overlevering suste Berlaymont haar als een kruiperige vleier: ‘N’ayez pas peur Madame, ce ne sont que des gueux‘. De geuzen waren geboren.

Een andere Berlaymont zou een paar eeuwen later een klooster oprichten in Brussel, dat uiteindelijk plaats maakte voor het hoofdkwartier van de Europese Commissie. In dat Berlaymontgebouw hoopt Ivo Belet ooit een veel te groot bureau te krijgen. Als hij daarvoor nog jaren de hielen moet likken van de hele EVP-fractie, dan zal Ivo dat doen. We weten nu dat hij zelfs elk democratisch fatsoen laat varen om zijn Europese carrière veilig te stellen.

Sta ons toe om bij dit alles dan toch iets meer sympathie te voelen voor de hedendaagse geuzen.